ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ και τη Eurovision

Επιτρέψτε μου μια τέτοια μέρα…

Κλείστε παρακαλώ τα μάτια. Αφουγκραστείτε τον Θρήνο της Αλώσεως, από τα βάθη των αιώνων, καθώς διατρέχει τις αγωνίες και τα οράματα, τις πτώσεις και τους συντριμμούς, το θρύλο και την ιστορία του «καημού της Ρωμιοσύνης»…

Μετράμε το μπόι των κρίσεων αναλογιζόμενοι το βάρος του σταυρού που μας έλαχε. Λογίζουμε τις δυσκολίες συναισθανόμενοι την αδυναμία των ώμων που καλούνται να τον σηκώσουν… Λυγίζουμε.

Και δεν διακρίνουμε μέσα στην αργόσυρτη διαχρονία του Γένους ανάλογα διλήμματα και εκβιασμούς, θυσίες και ολοκαυτώματα, «προστάτες» και κερκόπορτες.

Ακούγοντας τον Χρόνη Αηδονίδη δεν συγκινούμαι τόσο για το πάρσιμο της Πόλης ούτε γι’ αυτά που είχαμε και χάσαμε… Άλλωστε «ούκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν».

Συγκινούμαι περισσότερο με τον Λαό που έδινε μάχες ακόμη κι όταν ήταν χαμένες. Θαυμάζω τον πολιτισμό που βρήκε τον τρόπο να θρηνωδεί τις μεγάλες του απώλειες και τις ήττες με τη λεβεντιά και τη μεγαλοσύνη που τους έπρεπε.

Λυπάμαι το κρατίδιο Ελλάδα που υποκλέπτει τη σύνταξη της απόμαχης γιαγιάς την ώρα που χρυσοπληρώνει την αποστολή της Eurovision. Και τους συνέλληνες που έχασκαν προχθές στις γιγαντοοθόνες των σουβλατζίδικων τον τελικό της μουσικής υποκουλτούρας με …εθνική υπερηφάνεια.

Με τόσα «ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις» πες μου, σε παρακαλώ,  για ποια χρεοκοπία θα πρέπει να φοβάμαι, για ποια Άλωση;

γ.μ.