π. Αντώνιος Πινακούλας:Ο Χριστός είναι ο σταυρωμένος Θεός... είναι ο εγγυητής της πορείας μας προς τη βασιλεία του Θεού

Αγαπητοί αδελφοί, πρώτη Κυριακή σήμερα μετά το Πάσχα και γιορτάζουμε τη δεύτερη εμφάνιση του Χριστού στους μαθητές. «Μεθ΄ ημέρας οχτώ», όπως ακούσαμε στο ευαγγέλιο. Εκεί ακούσαμε και για την πρώτη εμφάνιση του Χριστού στους μαθητές «ούσης οψίας τη ημέρα εκείνη, τη μια των Σαββάτων». Όταν ο Χριστός εμφανίστηκε στους μαθητές, σε όλους μαζί, μπήκε στην αίθουσα που βρίσκονταν συναγμένοι, τους ευλόγησε και στη συνέχεια έδειξε τα σημάδια του σταυρού και ακολούθως τους είπε ότι «όπως με έστειλε εμένα ο Πατέρας, στέλνω εγώ εσάς». Όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής, ένας των μαθητών, ο Θωμάς, έλειπε. Όταν επέστρεψε, οι άλλοι του είπαν ότι τους εμφανίστηκε ο Χριστός αναστημένος. Κι εκείνος είπε «αν δεν δω με τα μάτια μου τα σημάδια από τις πληγές στα χέρια του και στην πλευρά του εγώ δεν πιστεύω».

Και πράγματι, σαν σήμερα, «μεθ΄ ημέρας οκτώ», ο Χριστός έρχεται, κάνει ό,τι έκανε και στην προηγούμενη εμφάνιση, και στη συνέχεια καλεί τον Θωμά να δει τις πληγές. «Φέρε τον δάκτυλόν σου εδώ και βάλε το στα χέρια μου και στην πλευρά μου». Έτσι ο Θωμάς πιστεύει και ομολογεί «ο Κύριός μου και ο Θεός μου».

Αγαπητοί αδελφοί, μας φαίνεται παράξενη η διήγηση αυτή. Και μας φαίνεται τολμηρό το αίτημα του Θωμά να δει τις πληγές του Χριστού και μετά να πιστέψει. Είναι έτσι τα πράγματα; Καταλαβαίνουμε καλά όταν τα βλέπουμε έτσι;

Για να το καταλάβουμε καλύτερα, ας θυμηθούμε κάτι άλλο. Τη Μ. Παρασκευή, μετά τη Σταύρωση και πριν αποκαθηλώσουμε το σώμα του Χριστού από τον Σταυρό, διαβάζουμε μαζί με άλλα αναγνώσματα κι ένα ανάγνωσμα από την Έξοδο, το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. Εκεί βλέπουμε ότι ο Μωυσής μιλάει με τον Θεό ενώπιος ενωπίω. Πρόσωπο με πρόσωπο. Όπως μιλάει κανείς με έναν φίλο του. Το απόσπασμα αυτό περιγράφει ένα γεγονός μετά από αυτά που συνέβησαν όταν ο Μωυσής έλαβε τις εντολές του Θεού στο όρος Σινά. Όταν κατέβηκε με τις πλάκες στα χέρια και αναγκάστηκε να τις συντρίψει διότι βρήκε τον λαό να μην πιστεύει στον Θεό. Είναι τότε που γίνονται οι μεγάλοι αυτοί διάλογοι του Μωυσή με τον Θεό για την πορεία του λαού.  Και σε αυτό το απόσπασμα που ακούμε ο Μωυσής λέει στον Θεό. «Με πρόσταξες να οδηγήσω τον λαό εκεί που εσύ είπες. Αλλά ακόμα δεν μου έστειλες κάποιον να με βοηθήσει. Σε παρακαλώ πολύ πρέπει να με βοηθήσεις. Πρέπει και κάποιος άλλος να έρθει μαζί μου». Κι ο Θεός τού λέει «θα έρθω εγώ ο ίδιος».  Τότε ο Μωυσής τού ζητάει να του εμφανιστεί και να τον δει κατά πρόσωπο. «Εμφάνισόν με σεαυτόν, να δω ποιος είσαι».  Κι ο Θεός αποδέχεται το αίτημα. «Ναι, θα με δεις όπως είμαι. Αλλά δεν θα μπορέσεις να δεις το πρόσωπό μου. Κανένας δεν είδε το πρόσωπό μου και έζησε. Θα σου δείξω έναν τρόπο, για να δεις ό,τι μπορείς να δεις από μένα. Να εδώ που βρίσκομαι υπάρχει ένας βράχος. Ο βράχος έχει ένα άνοιγμα. Θα σε κρύψω μέσα στο άνοιγμα, θα βάλω το χέρι μου από πάνω σου, θα περάσω εγώ, η δόξα μου και η μεγαλοπρέπειά μου, και θα σηκώσω το χέρι μου. Και τότε εσύ θα με δεις να φεύγω. Θα δεις τις πλάτες μου. Εμένα τον ίδιο δεν θα με δεις». Κι έτσι ακριβώς έγινε. Κι έτσι είδε ο Μωυσής τον Θεό.

Αγαπητοί αδελφοί, προσέξτε ότι αυτό το απόσπασμα το διαβάζουμε μετά τη σταύρωση του Χριστού και λίγο πριν την αποκαθήλωση. Και το διαβάζουμε γιατί μας μιλάει για τον Σταυρό του Χριστού. Ξέρουμε εμείς από αυτά που λέει ο Απ. Παύλος ότι η πέτρα, αυτή που βρίσκεται δίπλα στον Θεό,  κοντά στον Θεό, εκεί από όπου μιλάει ο Θεός, είναι ο Χριστός.  Έτσι λέει ο Απ. Παύλος. Ότι τον αρχαίο Ισραήλ, σε όλη την πορεία της ερήμου, τον ακολουθούσε μια πέτρα, η δε πέτρα ην ο Χριστός. Αλλά αυτή η πέτρα έχει ένα άνοιγμα.  Είναι το άνοιγμα του Σταυρού. Ο Μωυσής μπορούσε να τον δει τον Θεό. Όσο μπορούσε να τον δει. Αλλά πώς όμως; Κρυμμένος μέσα σε αυτό το άνοιγμα. Στην πληγή του Σταυρού. Μέσα από κει μπορούσε να δει τον Θεό.  Αυτό μας λέει η Π.Δ.

Όταν έρχεται λοιπόν ο Θωμάς, που σήμερα γιορτάζουμε την ψηλάφησή του, υποβάλει στον Θεό το ίδιο αίτημα. Θέλει να τον δει. Για να πιστέψει. Γιατί; Διότι ζει στην ίδια κατάσταση που έζησε ο Μωυσής. Ο Μωυσής και ο αρχαίος Ισραήλ έβλεπε κάθε μέρα τον Θεό.  Να τον οδηγεί την ημέρα σαν σύννεφο. Και το βράδυ σαν μια πύρινη στήλη. Να του ρίχνει φαγητό, ψωμί και κρέας, για να τρώει, και όμως δεν πίστευε ο λαός αυτός. Αυτός ο λαός που ο Μωυσής ανέλαβε, κατ΄εντολήν του Θεού, να οδηγεί. Κι ο Θωμάς, όπως και οι άλλοι Απόστολοι, ζούσαν το ίδιο δράμα. Αυτός ο λαός, ο περιούσιος λαός του Θεού, δεν πίστεψε στον Υιό του Θεού, στον απεσταλμένο του Θεού. Αντίθετα μάλιστα προχώρησε πιο πέρα. Τον σταύρωσε και πέθανε σαν άνθρωπος πάνω στον Σταυρό. Μπορείς να πιστεύεις σε αυτόν τον Θεό; Μπορεί αυτός ο Θεός να γίνει εγγυητής της πορείας του λαού; Αυτό απασχολούσε τον Μωυσή. Κι ο Θεός τού έδειξε ότι «ναι, εγώ είμαι ο εγγυητής». Αλλά πώς όμως; «Μέσα από τον Σταυρό που ήδη εσύ σηκώνεις Μωυσή».

Και τώρα, όταν ο Θωμάς ζητάει τα ίδια πράγματα, βρίσκεται στην ίδια κατάσταση, σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο, έρχεται ο Θεός για να του εμφανιστεί.  Και στο τολμηρό αίτημά του δεν του λέει όχι. Αλλά τι του δείχνει όμως; Τις πληγές του Σταυρού. Το βαθούλωμα της πέτρας. Το άνοιγμα μέσα στο οποίο μπορεί να μπει κανείς με ασφάλεια, να κρυφτεί και να αξιωθεί να δει τον Θεό. Βλέπετε ότι ο Χριστός και στην πρώτη και στη δεύτερη εμφάνιση δείχνει τα σημάδια του Σταυρού. Δείχνει αυτό το άνοιγμα, αυτό που αξίωσε τους ανθρώπους να τον βλέπουν.

Αγαπητοί αδελφοί, πώς τα ακούμε εμείς όλα αυτά; Συνήθως παρασυρόμαστε και μιλάμε για την πίστη του Θωμά. Για την ατομική του πίστη. Για την κατάστασή του την ίδια, αν πίστευε ή αν δεν πίστευε. Αυτά που έχουμε στο μυαλό μας σκεφτόμαστε, χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο Θωμάς είναι ο φίλος του Χριστού, όπως ακούσαμε στα τροπάρια - ως φίλο τον ακούσαμε από το πρωί, έτσι μνημονεύεται. Όπως ο Μωυσής, μίλαγε με τον Θεό όπως μιλάει κανείς στον φίλο του. Ο Θωμάς ήταν πυρακτωμένος από την αγάπη του Χριστού. Δεν μπορούσε όμως να καταλάβει. Πώς ήταν δυνατόν ο παντοδύναμος Θεός να σταυρώνεται και να πεθαίνει; Αυτό δεν μπορούσε να πιστεύει. Ούτε και τώρα μπορούν να πιστέψουν οι άνθρωποι. Ούτε εμείς που το θεωρούμε δεδομένο. Σε αυτό λοιπόν μας καλεί ο Θεός. Εδώ πρέπει να προσέξουμε. Βλέπετε ότι το ευαγγέλιο τελειώνει σήμερα γράφοντας ότι υπάρχουν και άλλα σημεία και άλλες εμφανίσεις του Χριστού, που δεν γράφτηκαν σε αυτό το βιβλίο, «σας έγραψα μόνο όσα είναι αναγκαία, όσα χρειάζεστε για να πιστέψετε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός. Άρα λοιπόν δεν πήρε μια παραξενιά του Θωμά να μας περιγράψει. Πήρε κάτι που φανερώνει τη σχέση μας με τον Χριστό και τα έργα του, με τον Σταυρό του και την Ανάστασή του, δηλαδή με αυτό που παλεύουμε μέσα μας. Πώς όμως; Σαν λαός του Θεού. Γιατί ο Ιησούς είναι ο Χριστός, είναι ο Μεσσίας, είναι ο βασιλιάς του Ισραήλ. Ο Ισραήλ που είμαστε εμείς, και απέναντι στον Θεό δεσμευτήκαμε να τηρούμε τις εντολές του και να μεταφέρουμε τη μαρτυρία της Ανάστασης στους ανθρώπους.

Αγαπητοί αδελφοί, ας σταθούμε πάλι προσεκτικά, ας ακούσουμε τι λέει το ευαγγέλιο, ας βάλουμε στην καρδιά μας ότι ο Χριστός είναι ο σταυρωμένος Θεός, που φέρνει ες αεί πάνω του τα σημάδια του Σταυρού, εκείνα που μας δίνουν τη δυνατότητα να βλέπουμε τον Θεό κατά πρόσωπο, να πορευόμαστε μαζί του, γιατί αυτός είναι ο εγγυητής της πορείας μας προς τη βασιλεία του Θεού. Αμήν!

22-4-2012