Αγαπητοί αδελφοί, τέταρτη Κυριακή του Τριωδίου σήμερα και παραμονή της Μ. Σαρακοστής. Γι’ αυτό και στο ευαγγέλιο ακούσαμε συγκεκριμένες οδηγίες του Χριστού σχετικά με τη νηστεία, την προσευχή και τη συγχώρεση. Είναι αυτά με τα οποία θα διέλθουμε τη Μ. Σαρακοστή. Αλλά εκτός αυτών, ο Χριστός μάς έδωσε ακόμα μια οδηγία, μία εντολή. «Μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης». Πέρα δηλαδή από τις συγκεκριμένες οδηγίες, μας έδωσε ακόμα και μία εντολή που περιλαμβάνει όλες τις προηγούμενες και αφορά μια συγκεκριμένη, αυτονόητη για μας δραστηριότητα: το να συγκεντρώνουμε αγαθά για το μέλλον πάνω σ’ αυτή τη γη. «Μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης», μη συγκεντρώνετε θησαυρούς στη γη που τους τρώει η σκουριά κι ο σκόρος. Μην τα συγκεντρώνετε γιατί θαρθούν οι κλέφτες, θα διαρρήξουν το σπίτι και θα τα κλέψουν. Θησαυρίστε θησαυρούς στον ουρανό, όπου δεν κινδυνεύουν ούτε από τον σκόρο ούτε από τη σκουριά. Έτσι είπε ο Χριστός.
Βέβαια, γι’ αυτή τη δραστηριότητα των ανθρώπων χρησιμοποίησε εικόνες της εποχής εκείνης. Τότε οι άνθρωποι συγκέντρωναν πολύτιμα υφάσματα και πολύτιμα μέταλλα. Γιατί αυτά είχαν αξία παντοτινή. Τα συγκέντρωναν και μάλιστα οι πλούσιοι είχαν στο σπίτι τους ένα συγκεκριμένο μέρος, έναν συγκεκριμένο χώρο που τον ‘λέγαν «θησαυρό». Γιατί εκεί αποθησαύριζαν αυτά τα πράγματα, τα πολύτιμα μέταλλα, ενδύματα και υφάσματα και γενικά ό,τι θεωρούσαν πολύτιμο και το οποίο δεν μπορούσε να καταστραφεί. Κι γι΄ αυτό και κινδύνευαν από τους κινδύνους που είπε ο Χριστός.
Ασφαλώς εμείς σήμερα δεν σκεφτόμαστε έτσι και δεν ενεργούμε έτσι. Εμείς θησαυρίζουμε με άλλους τρόπους. Ίσως με καταθέσεις στις τράπεζες, με ασφάλειες, με άυλους τίτλους και πάντως με άλλους τρόπους. Ελάχιστοι από μας σκέφτονται με τον ίδιο εκείνο παλιό τρόπο ή τουλάχιστον σε πολύ μικρότερο βαθμό μαζεύουν και συγκεντρώνουν πολύτιμα πράγματα. Αλλά βέβαια αν κανείς συγκρίνει αυτά τα δύο, υπάρχει μια πολύ μεγάλη διαφορά πάνω στην αίσθησή μας γι’ αυτά. Σκεφτείτε έναν άνθρωπο που έχει έναν συγκεκριμένο χώρο στο σπίτι του όπου συγκεντρώνει τους θησαυρούς του και πηγαίνει πότε-πότε, τους ανοίγει και τους βλέπει. Και αισθάνεται καλά. Έχει άλλη αίσθηση του θησαυρού αυτός, από έναν άλλον άνθρωπο που έχει τα χρήματά του στις τράπεζες. Εντελώς διαφορετικά πράγματα το ένα από το άλλο.
Ο Χριστός είπε και μια άλλη παραβολή για κάποιον που ενώ έσκαβε στο ξένο χωράφι όπου δούλευε, ξαφνικά ανακαλύπτει έναν θησαυρό. Είναι τέτοια η χαρά του που σκεπάζει αμέσως το θησαυρό, πουλάει ό,τι έχει και δεν έχει, δανείζεται ακόμα, και αγοράζει το χωράφι για να έχει τον θησαυρό δικό του. Απ’ τη μεγάλη χαρά ήρθε σε συναίσθηση αυτής της κατάστασης. Και λέει ο Χριστός ότι η βασιλεία του Θεού μοιάζει με αυτή την κατάσταση, με αυτό που αισθάνεται εκείνος που βρίσκει τον θησαυρό ενώ σκάβει, χωρίς να το περιμένει, με τρόπο δηλαδή αναπάντεχο. Ή πάλι είπε στον νέο εκείνον που ήρθε να τον συμβουλευτεί να πουλήσει όλα όσα έχει, να τα δώσει στους φτωχούς και να αποκτήσει έτσι θησαυρό στον ουρανό και να έρθει να τον ακολουθήσει. Και στα δύο αυτά παραδείγματα, στους δύο αυτούς λόγους του Χριστού, βρίσκουμε το ίδιο πράγμα. Ότι ο ένας κουράζεται, αγωνίζεται, σκάβει μέσα στο χωράφι, και βρίσκει τον θησαυρό, που δεν τον περιμένει. Και την άλλη συμβουλή επίσης στον νέο να δώσει στους φτωχούς όλα όσα έχει για να έχει θησαυρό στον ουρανό και να τον ακολουθήσει. Δηλαδή, ξανά, να στερηθείς αυτά που έχεις, αυτά στα οποία στηρίζεσαι και να στηριχθείς σε μένα κι έτσι, έχοντας θησαυρίσει στον ουρανό, έλα να με ακολουθήσεις. Και τα δυο πράγματα, και ο κόπος για να βρει κανείς τον θησαυρό, και η στέρηση των αγαθών, έχουν ένα κοινό στοιχείο: τον πόνο, την προσπάθεια –αυτό που κάνει ο άνθρωπος και έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Αυτό ακριβώς θα συμβεί με μας από αύριο, μπαίνοντας στη Μ. Σαρακοστή. Θα ‘ρθούμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Με τις επιθυμίες τις δικές μας. Με αυτές πρέπει να παλέψουμε. Αλλά στο τέλος μάς περιμένει η αίσθηση της βασιλείας του Θεού, η Ανάσταση του Χριστού. Κάτι που δεν μπορούμε να το υπολογίσουμε, που δεν μπορούμε να το σκεφτούμε, που ξεπερνάει κάθε σκέψη και λογική, γιατί αυτή είναι η αίσθηση της βασιλείας του Θεού.
Αγαπητοί αδελφοί, το να πει κάποιος σήμερα σε έναν άνθρωπο να μη σκέφτεται το μέλλον και να μην προσπαθεί να το εξασφαλίσει, θα ακουστεί ανόητο και χωρίς σκοπό. Πώς θα γίνει; Όλοι έχουμε ανάγκες κι ο καθένας από μας έχει τις δικές του ανάγκες, τις μετράει και βρίσκει πόσο απαραίτητο είναι να κάνει αυτό το πράγμα. Εκεί που δεν συμφωνούμε μεταξύ μας είναι, πού τελειώνουν οι ανάγκες μας και πού συνεχίζονται οι επιθυμίες μας. Λυσσασμένες μάχες έχουν γίνει γύρω απ’ αυτό το πράγμα. Πού τελειώνει η ανάγκη και αρχίζει η επιθυμία; Είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό να το διακρίνει κανείς και να το ξεχωρίσει. Κι αυτό διότι σκεφτόμαστε με τη λογική μας. Ακούμε μια εντολή τού Χριστού. Την ξέρουμε, είναι ένα συμπέρασμα από την εμπειρία των ανθρώπων. Αλλά αυτό είναι έξω από μας. Είναι πολύ μακριά από μας. Εμείς δεν σχετιζόμαστε με αυτό. Ας το σκεφτόμαστε, ας το έχουμε στο μυαλό μας. Η καρδιά μας απέχει πάρα πολύ απ’ αυτό. Κι αυτή η απόσταση δεν μπορεί να μετρηθεί. Αυτή η απόσταση χωράει τα πάντα. Και τις ελάχιστες ανάγκες και τις μεγαλύτερες επιθυμίες. Κι έτσι άκρη δεν μπορούμε να βρούμε.
Ο Χριστός όμως μας έδωσε ένα μέτρο, ένα σημάδι στο σημερινό ευαγγέλιο. Όπου είναι η καρδιά σας, εκεί είναι και ο θησαυρός σας. Ό,τι έχετε μέσα στην καρδιά σας, αυτός είναι ο θησαυρός σας. Θα σας θυμίσω ένα παράδειγμα που διαβάζουμε σε ένα παλιό βιβλίο της Εκκλησίας που έχει βίους των ασκητών. Εκεί λέει για τον αββά Ποιμένα, ένα μεγάλο ασκητή της Αιγύπτου, ότι κάποια στιγμή βρέθηκε σε έκσταση. Βρέθηκε σε κατάσταση της χάριτος του Θεού, κι ένας μαθητής του -πολύ πιστός που ήταν δίπλα του και κατάλαβε- τον ρώτησε: πού ήσουνα πριν από λίγο πάτερ; Κι εκείνος είπε: βρισκόμουν δίπλα από τον Σταυρό του Χριστού στον Γολγοθά. Μαζί με την Παναγία. Έκλαιγα κι εγώ μαζί της. Κι ήθελα πάντοτε να είμαι εκεί. Ο θησαυρός αυτού του ανθρώπου ήταν ο Σταυρός του Χριστού. Η καρδιά του ήταν στον Σταυρό του Χριστού. Έκλαιγε μαζί με την Παναγία και ήθελε να είναι πάντα εκεί. Ό,τι δηλαδή εμείς θα αρχίσουμε από αύριο. Τι θα αρχίσουμε; Να μελετούμε το Πάθος του Χριστού. Να μελετούμε τον Σταυρό Του όλες αυτές τις πενήντα μέρες. Και στο τέλος θα βρεθούμε κι εμείς, τη Μ. Παρασκευή, δίπλα από τον Σταυρό του Χριστού μαζί με την Παναγία. Σε τι κατάσταση θα είμαστε τότε; Θα είμαστε σαν αυτή που βρισκόταν ο ασκητής, να κλαίμε κι εμείς και να θέλουμε να είμαστε πάντα εκεί, και να μη θέλουμε ποτέ να φύγουμε;
Βέβαια καταλαβαίνουμε εμείς τώρα, απ’ αυτά που γράφει το ευαγγέλιο, ότι αυτό δεν ήταν κάτι απλό. Στον Γολγοθά, στον Σταυρό του Χριστού, εκεί που καθόταν δίπλα στον Σταυρό η Παναγία και ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, εκείνη τη στιγμή δημιουργούνταν η Εκκλησία. Η οικογένεια εκείνη μέσα στην οποία βρισκόμαστε κι εμείς. Θυμόσαστε τι είπε ο Χριστός στον Ιωάννη και στην Παναγία. Στην Παναγία είπε «αυτός είναι ο γιος σου», και στον Ιωάννη «αυτή είναι η μητέρα σου». Εδώ τώρα δημιουργείται μια άλλη οικογένεια. Μια οικογένεια που έχει μητέρα την Παναγία και με έναν πρωτότοκο αδελφό. Σε αυτόν μπήκαμε όλοι μας. Η Μ. Σαρακοστή θέλει να μας δείξει, περισσότερο απ’ όλα, ακριβώς αυτό. Ότι για να γίνουμε αδελφοί του Χριστού, πρέπει να σηκώσουμε τον Σταυρό, πρέπει να καταλάβουμε κάποιες από τις δικές του ευθύνες. Πρέπει να πάψουμε να θησαυρίζουμε με οποιονδήποτε τρόπο για τον εαυτό μας. Αλλά να θησαυρίζουμε για τον Χριστό, για τον ουρανό... Όπως λέει ένας σοφός, «τίποτα δεν μπορεί να προφυλάξουμε εμείς. Μπορεί να φυλαχθεί οτιδήποτε στα χέρια ενός άλλου», και ο πιο εγγυημένος φύλακας είναι ο ίδιος ο Χριστός. Κι ο καλύτερος χώρος και το μεγαλύτερο θησαυροφυλάκιο είναι ο ουρανός, εκεί που κατοικεί ο Χριστός. Μέσα στην Εκκλησία λοιπόν, που θα τη συναντήσουμε και πάλι μπροστά μας, πορευόμενοι τώρα για την Ανάσταση, εκεί που θα μας αξιώσει ο Θεός την αίσθηση της βασιλείας του, ας έχουμε στον νου μας αυτές τις εντολές και τις οδηγίες του Χριστού. Ας στρέψουμε την πιο σοβαρή από τις δραστηριότητές μας σε διαφορετικό τρόπο, με διαφορετικό σκοπό. Ας μη θησαυρίζουμε πάνω στη γη, και οι φτωχοί και οι πλούσιοι. Αλλά ας θησαυρίζουμε στον ουρανό ακολουθώντας τον Χριστό στον Σταυρό. Αμήν!
26-2-2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου