Της αγίας γυναικός,
της εν φλοξί πυρός τελειωθείσης
μετά του βρέφους αυτής,
του επιρρίψαντος εαυτό εις την φλόγαν.
(από το Συναξαριστή)
Τι είναι μια «θεολογία» που εναντιώνεται ή που υπερασπίζεται την καύση των νεκρών της, ή όταν αναζητά τα δικαιώματα της από τον κόσμο αντί να ψάχνει να βρει την ιστορική της μαρτυρία εν τω κόσμω;
Τι είναι μια «θεολογία» όταν πέφτει και αυτή στη κοσμική λογική του να μάχεται για το πώς θα θάψει τους νεκρούς της αντί να αφήσει του νεκρούς να θάψουν (ή να καύσουν) τους νεκρούς τους;1
Υπάρχει τελικά πρόβλημα θεολογίας; Ή μήπως μπερδεύεται η «θεολογία» στα γόνατα μιας διαχρονικής όσο και αποδεκτής, από πολιτισμική και ανθρώπινη πλευρά, παράδοσης; Αν αυτό είναι το πρόβλημα, το ότι δηλαδή μπερδευόμαστε στα γόνατα μιας τιμητικά αποδεκτής ανθρώπινης παράδοσης υπέρ της ταφής των κεκοιμημένων, τότε γιατί να «καιγόμαστε» ότι έχουμε το αναφαίρετο εκκλησιαστικό δικαίωμα υπέρ της ταφής, όταν γνωρίζουμε από την δική μας Παράδοση πως είτε ζούμε είτε πεθαίνουμε (ακόμα και αν θα μας κάψουν) ανήκουμε στον Κύριο; 2
Υπάρχει τελικά «θεολογικό» πρόβλημα με την καύση των κεκοιμήμενων; Ή πρόκειται για εξουσιαστικούς βερμπαλισμούς από κάθε πλευρά για την συντήρηση αυτής της φιλάργυρης νοοτροπίας σε βάρος της «ψυχοτσέπης» των πιστών και άπιστων κεκοιμημένων; Πώς μπορεί να υπάρχει «θεολογικό» πρόβλημα, όταν προσδοκούμε μια γενική Ανάσταση των νεκρών σωμάτων, εν ετέρα μορφή, ή όταν πιστεύουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να την εμποδίσει να μεταμορφώσει τα θνητά μας σώματα σε άφθαρτα;
Αν αρνηθούμε να διαβάσουμε, σχεδόν τιμωρητικά σε όσους ανθρώπους το επιθυμούν, την εξόδιο ακολουθία ή την επιμνημόσυνη δέηση επειδή επέλεξαν την καύση αντί της ταφής και όχι επειδή αρνήθηκαν την πίστη τους, τότε πολύ φοβάμαι ότι αυτή τη φορά η χάρη του μαρτυρίου θα μετρήσει υπέρ του καιόμενου.
Το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που φλέγει και αγιάζει ολόκληρο τον άνθρωπο. Από το σώμα του και τα λείψανά του μέχρι τα ρούχα του και τα αντικείμενα που μεταχειρίζεται. Αν αυτό το σώμα τελικά καεί και δεν ταφεί, τότε είναι που ακόμα και η τέφρα του όχι μόνο θα συνεχίζει να είναι ευλογία αλλά θα εξακολουθεί ν’ αγιάζει και κάθε τόπο όπου “έτυχε” να πέσει, όπως το χώμα, το νερό, τον αέρα κτλ
Η εκκλησιαστική μας Παράδοση εξάλλου είναι γεμάτη από παραδείγματα μαρτύρων που αγίασαν μέσα από τη φωτιά όπως αυτή η αγία αυτή γυναίκα που μνημονεύεται παραπάνω μαζί με το βρέφος της ή όπως ο άγιος επίσκοπος Ιεροσολύμων Κυριάκος μαζί με τη μητέρα του Άννα. Παράλληλα ο κατάλογος αυξάνεται και με άλλες μαρτυρίες ακόμα και για όσους δεν γνωρίζουμε καν που είναι οι τάφοι ή τα λείψανά τους, όπως είναι ο Μωυσής, ή ο νέος εκείνος του οποίου κατασπάραξαν και κατέφαγαν όλα τα κόκκαλα, μέχρι και τον σύγχρονό μας γέροντα Πορφύριο.
Ίσως σήμερα να είναι μια μοναδική ευκαιρία να ξαναζήσουμε αυτό το «εν πυρί τελειούται» στο σύγχρονο κόσμο, όχι για να αποδείξουμε κάτι στον κόσμο το οποίο δεν είμαστε, αλλά για να ζήσουμε για λίγο αυτό το (όπως λέει ένα και ένα αντιεξουσιαστικό σύνθημα) «η φωτιά δεν μας καίει γιατί η φωτιά καίει μέσα μας». Αυτή η φωτιά έκανε και τους δυο οδοιπόρους μαθητές του Χριστού να αναρωτηθούν καθοδόν : «Δεν φλεγόταν η καρδιά μας μέσα μας, καθώς μας μιλούσε στο δρόμο και μας ερμήνευε τις Γραφές;» 3
Αυτή τη φωτιά δεν είναι που θα δοκιμάσει την ποιότητα του έργου του καθενός μας στα έσχατα 4 ενώ κάνει πύρινες φλόγες αυτούς που τον υπηρετούν; 5
Αυτή την φωτιά δεν ήρθε να βάλει ο Χριστός στη γη; μια φωτιά που έχει κιόλας ανάψει 6 και για να γίνουμε μέρος της θυσίας της δεν χρειάζεται να βασανιζόμαστε τόσο για την τέφρα του παραναλώματός μας όσο να μας απασχολεί εκείνο το μέγιστο μέτρο με το οποίο θα αναμετρηθεί η κάθε μας θυσία στα έσχατα, 7 ενώ θα φλέγεται από σήμερα μέσα σε αυτό ακριβώς το μέτρο του ευωδιάσματος;8
- Ματθαίος 8:22
- Ρωμαίους 14:8
- Λουκάς 24:32
- Κορίνθιους 3:13-15
- Εβραίους 1:7
- Λουκάς 12:49
- Κορινθίους Α΄13:3
- Στίχος του Γιάννη Αγγελάκα “ποιός καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη;”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου