Κουτσοδιάκος Γιώργος:Αν είσαι άνδρας, έλα να λογαριαστούμε!

Ποιος έχει τακάτι,

τίνος το λέει στ’ αλήθεια η καρδιά,

ας έρθη. 

Νίκος Εγγονόπουλος

                 Αυτός που πρόκειται να συναντηθεί με τον τριαδικό Θεό, μπαίνει σε μια διαδικασία προετοιμασίας και «ανδρισμού». Έναν ανδρισμό, που δεν έχει καμία σχέση με τον διαχωρισμό των φύλων, γι’ αυτό διαβάζουμε και στον Σολόμωντα «Γυναίκα ανδρείαν τις ευρήσει; τιμιωτέρα δε εστί λίθων πολυτελών ή τοιαύτη»1. Παράλληλα, δεν περιορίζεται αποκλειστικά σε κάποια συγκεκριμένη βιολογική ηλικία, αλλά στην ώριμη διάθεση του ανδρείου να παλέψει με τον Χριστό και τους ανθρώπους. Τα παραδείγματα αυτού του ανδρισμού σε άνδρες, γυναίκες και παιδιά ποικίλουν σε ολόκληρη την Βιβλική ιστορία αλλά και σε ολόκληρη την μαρτυρική πορεία της Εκκλησίας.

               Η προετοιμασία της συνάντησης εμπεριέχει σχεδόν πάντα κάποια αντίθεση στα χαρακτηριστικά του εκάστοτε καλεσμένου π.χ. από την τόλμη μέχρι και την δειλία, από το θάρρος μέχρι και το φόβο, από το θράσος μέχρι και την υπερβολική ευαισθησία, από την γνώση του Θεού μέχρι και την παντελή άγνοια του θελήματός Του, από την δύναμη και την δόξα μέχρι την αδυναμία και τον εξευτελισμό, από τον ακαταμάχητο ανδρισμό μέχρι και τον παλιμπαιδισμό, από την αίσθηση να νιώθει ότι σκάει από σωματική και πνευματική υγεία μέχρι και το γκρέμισμα οποιασδήποτε αυτοπεποίθησης περί ευρωστίας, από την αναγνώριση της ευημερίας του μέχρι και την ολοκληρωτική του βιοτική αποτυχία.

              Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που προσπάθησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα να δημιουργήσουν μια καλή εικόνα γύρω από τον εαυτό τους. Στην πορεία της συνάντησης με τον Χριστό όμως αυτή η εικόνα χάλασε, αδειάζοντας το αυτοείδωλό τους. Από την άλλη, όσοι με κόπους επιμελήθηκαν να την χαλάσουν, ο Χριστός δεν έπαψε να κρύβεται πίσω τους με την χάρη Του.

             Μέσα από αυτές τις αντωνυμίες, ο τριαδικός Θεός αντροκαλεί αγαπητικά ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι τον αγαπούν και που ενδέχεται να μεταχειρίζονται θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να του τραβήξουν την προσοχή, τολμώντας ακόμα και να υψώνουν το δικό τους ανάστημα ενάντια στο αδιάκοπο έλεός Του… και αυτή είναι μια ανεπανάληπτη συμφωνία ελευθερίας και στοργής.

            Η σχέση του ανθρώπου που θέλει να τα «βάλει» με τον Θεό δεν μπορεί να περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο σε δημόσιες και επιτηδευμένες επικλήσεις. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι νιώθουν αρκετά πνευματικοί  άνδρες, κουβαλάνε παραμάσχαλα την βίβλο τους (σαν φετίχ), υποδύονται πνευματικούς ρόλους επικαλούμενοι θεατρινίστικα το όνομα του Ιησού ενώ το εκσφενδονίζουν  με ελαφρά την καρδία σε ανυποψίαστους ανθρώπους ή επιτηδευμένα σε πρώην υποψιασμένους, λες και πρόκειται να ξορκίσουν κάποια δαιμόνια από τους τελευταίους. Αυτοί όχι μόνο δεν δοξάζουν τον Θεό, αλλά γίνονται και πρόσκομμα σε όσους θα ήθελαν να ψιθυρίσουν το όνομά Του σε μια γωνίτσα. Στην αντίπερα όχθη όσοι δεν ισχυρίζονται τίποτα για τους εαυτούς τους αλλά προσπαθούν να επικαλεστούν και να ψιθυρίζουν το όνομα του Χριστού, έχουν κάνει τα πρώτα βήματα της μετάνοιας, μπαίνουν μέσα στην διαδικασία της σωτηρίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κλειδώνουν και την τελευταία στην τσέπη τους. Καμία επιπόλαια και μάταια επίκληση του ονόματος του Κυρίου δεν είναι ικανή να δεσμεύσει την παρουσία Του στο σήμερα μα ούτε και στα έσχατα, το αντίθετο μπορεί να συμβεί… να μην τους αναγνωρίσει όχι απλά σαν φίλους, αλλά να μην τους γνωρίζει καν.2

          Ο ανοικτός λογαριασμός του Θεού με τον άνθρωπο δεν μπορεί να στηρίζεται στην δέσμευση συμβολαίων σαν αυτά των ασφαλιστικών εταιρειών που υπόσχονται ότι πληρώνουν αμέσως και γρήγορα κάθε ζημιά. Γιατί σε ανοικτούς λογαριασμούς μεταξύ «ανδρών» ο Έτερος δεν ψάχνει για πελάτες ή μελλοντικά θύματα, αλλά για ανθρώπους που θα τολμήσουν να λογαριαστούν μαζί Του άνευ όρων! Δεν είναι διόλου τυχαίο άλλωστε, ότι όσοι είχαν την κρυφή αρχικά επιθυμία να επιχειρήσουν να παλέψουν με τον Θεό πέρασαν από αρκετά δύσβατα μονοπάτια.

           Έτσι επί παραδείγματι διαβάζουμε για ανθρώπους του Θεού σαν τον βασιλιά Δαυίδ. Ο Δαυίδ μπήκε κάποτε γυμνός από την χαρά του στην Ιερουσαλήμ χορεύοντας μπροστά σε όλο το βασίλειο του, η γυναίκα του τον ειρωνεύεται για τους χορούς και την γύμνια του, ενοχλημένη από τον καθωσπρεπισμό της, την τάξη της, την ζήλεια της, την μη εμπιστοσύνη της. Δεν ανέχεται να βλέπει τον σύζυγό της να παρουσιάζεται έτσι γυμνός, σε Θεό και ανθρώπους. Ο Δαυίδ της απαντάει ότι προτιμάει να ξεφτιλίζεται για την αγάπη του θεού και των ανθρώπων του βασιλείου του, ακόμα και αυτών των υπηρετών του. Μέσα από την γύμνια του, την τρελή του αγάπη, το πρώτο πράγμα που σκέφτεται είναι να προσφέρει στο λαό του γλυκό ψωμί, ψητό κρέας και ξερές σταφίδες, σαν μια πράξη μεσσιανικής προγεύσεως.3

              Ένας άλλος άνθρωπος του Θεού, ο Ιακώβ, από τα γεννοφάσκια του προσπαθεί να παλέψει με Θεό και ανθρώπους, μέσα από την επιθυμία του αυτή υπακούει στην συμβουλή της μητέρας του (και αυτό είναι ένα τεράστιο ζήτημα για τους άνδρες της πίστεως) και κάνει τα πάντα για να κερδίσει τον Θεό. Την «πληρώνει» αυτήν την επιθυμία και την υπακοή του με αυτοεξορία. Φεύγει κυνηγημένος σε συγγενικό του πρόσωπο που θα του φερθεί δόλια. Επιβιώνει, αγαπά και αγαπιέται από μια γυναίκα, πληρώνει για αυτήν την αγάπη με αναμονή δεκατεσσάρων χρόνων, συναντιέται με τον Θεό και παλεύει μαζί Του. Μετά από αυτήν την πάλη ο Θεός τον αφήνει κουτσό, αλλά του αλλάζει και το όνομα, ανανεώνοντας έτσι και την Διαθήκη που είχε συνάψει με τον πατέρα και τον παππού του. Με νέο όνομα πλέον ο Ιακώβ επιστρέφει στην γη των πατέρων του μετά από είκοσι χρόνια αυτοεξορίας και με μια αναπηρία για να του θυμίζει πάντοτε -σαν σφραγίδα-επιβεβαίωση- την πάλη του με τον Θεό και τους ανθρώπους στην οποία και βγήκε νικητής. Νικητής όχι γιατί σύντριψε τους εχθρούς του αλλά γιατί έμαθε από τα λάθη του, νικήθηκε μέσα από το έλεος των άλλων, πόνεσε γιατί δέχτηκε αβίαστα την αδικία και το συμφέρον των άλλων. Στην εξορία του έμαθε να ταπεινώνεται, να ζητάει συγνώμη, να τους ανέχεται όλους, να τους περιμένει όλους και  να γονατίζει από ευγνωμοσύνη μπροστά σε αυτόν που νόμιζε μέχρι εκείνη την στιγμή αντίπαλό του. Ζυγίστηκε και λογαριάστηκε σαν άνδρας, έτοιμος πλέον σαν καλός πρεσβευτής να προσφέρει τις προσευχές, τις δεήσεις του, τις ικεσίες του για τον οίκο Ισραήλ.4

          Όποιος τολμάει να λογαριαστεί με τον Θεό και με τους ανθρώπους δεν θα αποδείξει την ανδρεία του συστήνοντας πνευματικές συνταγές επιτυχίας στους υποτιθέμενους απείρους αυτής της πάλης, αλλά με την ειλικρινή του εξομολογητική διαπίστωσή θα αναγνωρίσει ότι δεν γνωρίζει τον Θεό και τόσο καλά όσο νόμιζε ότι τον γνωρίζει και ότι μάλλον δεν κατάλαβε ποτέ αρκετά καλά τους ανθρώπους που ταλαιπώρησε.

                  Κάπως έτσι ανανεώνεται η σχέση ενός ανδρείου που θα τα βάλει με τον Θεό και τους ανθρώπους. Όταν δεν θα επιβάλει τον εαυτό του σαν το κέντρο κάθε πηγής που θα ξεδιψάσουν όλοι οι διψασμένοι, ή την τράπεζα που θα χορτάσουν όλοι οι πεινασμένοι αποκλειστικά και μόνο με την δικιά του τροφή… ενώ ο ίδιος θα επιμένει αρνούμενος να δεχτεί τροφή από άλλα χέρια επειδή θα νιώθει χορτάτος.

          Άνδρες είναι όσοι και όσες περπατώντας με τον Χριστό και τους ανθρώπους νιώθουν σαν μόλις να άρχισαν την γνωριμία μαζί Του και μαζί τους, σαν μια νέα καθημερινή πάλη αλληλογνωριμίας που όχι μόνο δεν θα ολοκληρωθεί στο εδώ και τώρα αλλά θα συνεχιστεί σαν μια νέα αρχή και σχέση στα έσχατα.

            Όσοι είναι πεπεισμένοι ότι είναι έτοιμοι να παλέψουν με τον Θεό και τους ανθρώπους, καλύτερα να μην σπεύσουν να συμβουλέψουν ή να απαντήσουν: «Μίλα Κύριε, ο δούλος σου ακούει» 5, γιατί κερδισμένος από μια τέτοια πάλη με τον Θεό και τους ανθρώπους βγαίνει πάντα ο ηττημένος.

Όποιος λοιπόν θέλει να λογαριαστεί μαζί Του ώστε να χάσει όσα νομίζει ότι κατέχει, ας έχει καλύτερα γυμνασμένα τα αυτιά του για να ακούσει: «Σαν άντρας τώρα, ετοιμάσου΄ εμπρός». 6

1. Παροιμίαι λα', 10
2. Λουκάς 13:27
3. Β΄ Σαμουήλ 6:16-23
4. Γένεσις από 25:19 έως 35:15
5. Α΄ Σαμουήλ 3:9
6. Ιώβ 38:3