Κατέβηκα σε μια γενική συνέλευση των «Αγανακτισμένων» της πόλης μου. Άκουσα τις απόψεις τους. Μίλησα με αρκετούς. Κυρίως είδα τα πρόσωπα, τις κινήσεις και τις λέξεις της παρουσίας τους.
Στην συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι άνθρωποι. Το πιστοποίησε και πρόσφατη πανελλαδική έρευνα. Ακηδεμόνευτοι κομματικά, δίχως να λείπουν όμως και οι κομματικοί λύκοι έτοιμοι να αρπάξουν την ευκαιρία και να καπελώσουν το κίνημα. Θέλει προσοχή αυτό.
Η όλη εικόνα δεν άργησε να γεννήσει μέσα μου ερωτήματα. Απορίες και συνειρμούς γύρω από το πια είναι τελικά αυτά τα παιδιά των «Πλατειών» που αυθόρμητα κατά χιλιάδες ξεχύθηκαν στους δρόμους της Ελλάδας.
Τα παιδιά των «Πλατειών», τα αγανακτισμένα νιάτα, είναι όλα εκείνα τα παιδιά που σπατάλησαν την νιότη τους μέσα στην τσιμεντένια φυλακή του σχολείου. Τα παιδιά αυτά που έλεγαν καλημέρα και καληνύχτα μεταξύ «δημόσιου» σχολείου και ιδιωτικού φροντιστηρίου. Ελεύθερος χρόνος μονάχα ως ανέκδοτο κα μάλιστα κακόγουστο. Άλλωστε στην Ελλάδα η παιδεία είναι δωρεάν. Το αποτέλεσμα πτυχία δίχως αντίκρισμα. Ανεργία και εξαθλίωση. Όλοι οι αγώνες και οι προσπάθειες μιας νιότης στοιβαγμένες στην σέλα ενόςdelivery.
Είναι αυτά τα παιδιά που έβλεπαν το πατέρα και την μάνα τους να βυθίζονται στην κατάθλιψη και την απόγνωση. Να μένουν άνεργοι και αδύναμοι να τα βοηθήσουν στις ανάγκες της αγοράς, όχι της ζωής.Ας το προσέξουμε αυτο. Διότι οι ανάγκες για τις οποίες σήμερα ένας πατέρας και μια μάνα εγκαταλείπουν σε πολύωρες και κολάσιμες εργοδοτικά εργασίες τα σπίτια τους, δεν είναι οι ανάγκες της ζωής, αλλά του συστήματος, της αγοράς, των τραπεζών, της πλουτοκρατίας.
Είναι τα παιδιά αυτά που είδαν τις τράπεζες να καταληστεύουν το βίο τους και να πίνουν εντόκως το αίμα της οικογένειας τους.
Oι νέοι άνθρωποι που έζησαν τα δεκάδες σκάνδαλα της πολιτικής και οικονομικής ζωής από το χρηματιστήριο και τα ομόλογα, μέχρι την Siemens και το Βατοπαίδι, δίχως κανείς ποτέ να λογοδοτήσει στον Ελληνικό λαό. Η πολιτική ασυλία είχε πλέον παραχαραχθεί σε βουλευτική αλητεία. Και η δικαιοσύνη τιμωρούσε ανελέητα τους ανήμπορους και εμπερίστατους της κοινωνίας. Τους δε πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά ισχυρούς τους αμνήστευε επιβραβεύοντας τις αθλιότητες τους.
Είναι οι νέοι άνθρωποι των μέχρι πρότινος 700ευρώ και σήμερα 350-400ευρώ. Της ανασφάλιστης εργασίας και σήμερα πραγματικής δουλείας. Αφού πλέον δουλεύουν 9,10,11, 12 ώρες με πενιχρά χρήματα, δίχως ασφάλεια, μέχρι τελικής πτώσεως. Και τούτο δεν είναι σχήμα λόγου. Καθημερινά δέχομαι ανθρώπους που απολύθηκαν από τις δουλειές τους διότι δεν άντεξαν την πίεση, την πολύωρη ορθοστασία τις αντίξοες συνθήκες εργοδουλείας και λιποθύμησαν.
Αυτά τα νέα λοιπόν παιδιά της έρημης χώρας, ξεχύθηκα στους δρόμους και απλώθηκαν στις πλατείες, αναζητώντας το δικαίωμα στην ζωή. Ένα πιο διαφανές αύριο. Μια ελπίδα να κρατηθούν. Εάν όνειρο να ονειρευτούν. Ένα όραμα που θα θρέψει την ζωή τους.
Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε ως χριστιανοί είναι να σταθούμε δίπλα τους.
π.Λίβυος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου