Ο Σαμουέλ Ρουίς (γενν. 1924), για τους φτωχούς ινδιάνους του Τσιάπας, ήταν ο δικός τους επίσκοπος, “ο επίσκοπος των φτωχών”, για τους απέναντι, ήταν ο απεχθής κομμουνιστής, ο “κόκκινος επίσκοπος”. Υπηρέτησε ως επίσκοπος από το 1959 ως το 2000, σε μια από τις πιο φτωχές περιοχές του Μεξικού, όπου η κοινωνική αδικία και η εξαθλίωση στην ζωή των ιθαγενών ινδιάνων ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Ο επίσκοπος Ρουίς, μαζί με τον ηγέτη των Ζαπατίστας, Κομαντάντε Μάρκος, σε μια διαμεσολαβιτική συνάντηση, το 1996.
Την εποχή που η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τον τοποθέτησε σε εκείνη την περιοχή, ο Ρουίς ήταν ιδιαίτερα συντηρητικός, και γι’ αυτόν το λόγο θεωρήθηκε ως ο καταλληλότερος για μια επισκοπή σαν κι αυτήν, όπου η κοινωνική αδικία και ταξική αντίθεση ήταν κραυγαλέα.
Τα πρώτα χρόνια του ως επίσκοπος, διακρίθηκε για τα κηρύγματά του, κατά των “άθεων κομμουνιστών”. Όμως τελικά, ερχόμενος σε επαφή με την πραγματικότητα, και την εξαθλίωση των ιθαγενών πληθυσμών, σταδιακά αναθεώρησε ριζικά τις αντιλήψεις του, και τελικά, μεταστράφηκε σε υποστηρικτή του κινήματος της Θεολογίας της Απελευθέρωσης. Πλέον προσπάθειά του ήταν, η τοπική εκκλησία να κινητοποιεί τους ιθαγενείς (αντί να τους αποθαρρύνει), σε αγώνα και δράση για την κατάκτηση των δικαιωμάτων τους. Το 1972, πρωτοστάτησε στην μετάφραση του Αγιογραφικού βιβλίου της “Εξόδου”, σε μια από τις βασικές γλώσσες των ινδιάνων της περιοχής, ώστε να καταπολεμηθεί η μοιρολατρία. Μετά από δύο χρόνια, οργάνωσε ένα συνέδριο ινδιάνων, το οποίο αποτέλεσε την απαρχή ενός σημαντικού κοινωνικού κινήματος, ενώ οργανώσεις Μαοϊκών φοιτητών τον βοήθησαν να οργανώσει τους κατοίκους της περιοχής σε συνδικάτα.
Και η δράση του Ρουίς, ήταν προφανώς ένα από τα αίτια που τελικά οδήγησαν στην εξέγερση των Ζαπατίστας (ο ηγέτης μάλιστα των Ζαπατίστας, Κομαντάτε Μάρκος, είχε πάει γυμνάσιο και λύκειο στο Ινστιτούτο Πολιτισμού του Ταμπίκο, ένα σχολείο Ιησουϊτών, όπου εκεί εξοικειώθηκε με τη Θεολογία της Απελευθέρωσης). Αν και ο ίδιος ο Ρουίς, αντιτάχθηκε στην ένοπλη δράση, οι αντίπαλοί του, προσπάθησαν να του “χρεώσουν” την ηθική αυτουργία της εξέγερσης. Το 1994, διάφοροι εκπρόσωποι του Καπιταλιστικού συστήματος (αρχές, επιχειρηματικοί οργανισμοί, οργανώσεις ιδιοκτητών κ.α.), ζητούν την απομάκρυνση του “κόκκινου επισκόπου” και όσων “προωθούν τη Θεολογία της Απελευθέρωσης”. Παρακρατικές οργανώσεις, εξαπολύουν προπαγάνδα και καλούν τους πολίτες να εναντιωθούν στην “κομμουνιστική” εκκλησία. Το 1995, τα γραφεία της επισκοπής πυρπολούνται, ενώ το 1997, “άγνωστοί” ανοίγουν πυρ κατά του Ρουίς.
Σύμφωνα με απόρρητο έγγραφο της εποχής, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα La Jornada(6/5/2000), ο τότε υπουργός Εσωτερικών του Μεξικού, Λαμπαστίδα, και ο υπουργός Εξωτερικών του Βατικανού, Άντζελο Σολάνο, ήταν σε συνεννόηση ώστε να επαναφέρουν την “κανονικότητα” στην εξεγερμένη εκκλησία, “συνταξιοδοτώντας” τον Ρουίς, και εισάγοντας συστηματικά “νομιμόφρονες ιερείς” στις ενορίες της περιοχής, απομακρύνοντας ταυτόχρονα τους ριζοσπάστες Ιησουίτες μοναχούς. Τελικά, αυτό έγινε το 2000.
Ο Ρουίς πέθανε στις 24 Ιανουαρίου 2011, σε νοσοκομείο, στην Πόλη του Μεξικού. Ως επίσκοπος, βοήθησε και υποστήριξε περισσότερους από 40.000 ανθρώπους, για δεκαετίες. Η UNESCO τον βράβευσε, για τις προσπάθειές του σχετικά με την καταπολέμηση της διαφθοράς, της φτώχειας, και του αποκλεισμού των ιθαγενών πληθυσμών.
Ποιο συμπέρασμα βγαίνει μετά ταύτα;Ότι υπάρχει δεξιά και αριστερή πτέρυγα-με την πολιτική έννοια-εντός του Χριστιανισμού;Η ότι η ριζοσπαστική ερμηνεία είναι η όντως ορθή ενώ η κατεστημένη ερμηνεία αποτελεί αίρεση;
ΑπάντησηΔιαγραφή