Γεωργίου Καπετανάκη:Λίγες σκέψεις περί Οικουμενικότητας και Ορθοπραξίας

Λίγες σκέψεις περί Οικουμενικότητας και Ορθοπραξίας

«3:28 Δεν υπάρχει πλέον Ιουδαίος ούτεΈλληνας· δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος· δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό· επειδή, όλοι εσείς είστε ένας στον Ιησού Χριστό».

Όσο ετοιμάζαμε την μαθητική εξόρμηση μας προς τη Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, η παραπάνω φράση του Απόστολου Παύλου προς τους Γαλάτες αλλά και προς κάθε χριστιανό, ερχόταν στο νου μου και καθόριζε κάθε σχεδιασμό.

Δεν υπάρχουν φυλετικές διακρίσεις για τον άνθρωπο που θέλει να λέγεται χριστιανός. Και πολύ περισσότερο, δεν υπάρχουν ιεραρχήσεις και ανωτεροποιήσεις. Περιούσιος λαός πια είναι κάθε χριστιανός. Αυτό είναι το μεγάλο άνοιγμα του Χριστού προς τα έθνη όλα και η οικουμενικότητα αυτή εκφράζεται από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Η συμμετοχή του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου στα διαχριστιανικά και διαθρησκειακά fora κάνει πράξη το λόγο του Ιησού. Το άνοιγμα προς όλα τα έθνη και θρησκείες μόνο με την προοπτική  του αναστάσιμου ευαγγελισμού μπορούσα να το δω. Το άνοιγμα αυτό ήθελα να προσφέρω και στους μαθητές του Πειραματικού Λυκείου της Νίκαιας και να τους κάνω μέτοχους και κοινωνούς της οικουμενικότητας. Οι δυσκολίες και οι αρνητικές κριτικές προς τον κ.κ. Βαρθολομαίο στην πραγμάτωση αυτής της πορείας και η στάση του απέναντι σε αυτά με ενδυνάμωνε για να ξεπερνώ τις μικρές καθημερινές αντιξοότητες της γραφειοκρατικής προετοιμασίας της εκδρομής μας.

Παρατηρώντας την αγωνιστικότητά του για τη συνύπαρξη με τον «άλλον» αλλά και με το φυσικό περιβάλλον δεν απέφυγα να τη συγκρίνω με την Ελλαδική εκκλησία και την αυταρέσκεια της «αυτάρκειας» ορισμένων, αν όχι όλων, Μητροπολιτών μας. Τελικά, σκεφτόμουν, στο δεύτερο επίπεδο της προς Γαλάτες επιστολής, η ελευθερία της Ελλαδικής εκκλησίας την οδήγησε στην αυταρέσκεια του κλειστού θρησκευτικού ελιτισμού και την κατέστησε νωχελική και ράθυμη στην κηδεμονία του ελληνικού κράτους και στην επανάπαυση της συναλληλίας τους; Η θεωρούμενη από εμάς δεδουλωμένη εκκλησία στους Τούρκους μπορεί και αναπτύσσει λόγο, πράξη και ανάστημα σε  παγκόσμιο επίπεδο και η «ελεύθερη» εκκλησία της Ελλάδας επαναπαύεται στις δάφνες του παρελθόντος της; Τελικά και πάλι ο Ιησούς είχε δίκιο: η ελευθερία και η δουλικότητα δεν είναι υπόθεση κοσμοκρατοριών αλλά υπόθεση του Παντοκράτορα. Μόνο στην προοπτική αυτή μπορεί να μεγαλουργήσει η δεδουλωμένη χριστιανική μας εκκλησία, είτε παροικεί στην Αθήνα είτε στην Κωνσταντινούπολη. Η ελευθερία δεν είναι παρά μόνο το φτάσιμο στα έσχατα, στην ολοκλήρωση της ενότητας Θεού –ανθρώπου – κόσμου.

Αυτή η ελεύθερα επιλεγμένη διάθεση για ενότητα, προσεγγίζεται στο τρίτο επίπεδο της φράσης που με βασάνιζε αλλά και στήριζε στο σχεδιασμό της πορείας των μαθητών μας κι αφορά στα δυο φύλα. Αυτή η ενότητα που έχει παραμεληθεί και η γυναίκα στο χριστιανισμό έχει αδικηθεί, όχι τόσο πολύ όσο σε μερικές άλλες θρησκείες είναι αλήθεια, φωτίστηκε από μια πράξη που μου ανάδειχνε ότι η μητέρα εκκλησία κάνει βήματα, έστω μικρά, και προς αυτή την κατεύθυνση. Λίγες μέρες πριν την άφιξή μας στο Πατριαρχείο η  αναπληρωτής υπουργός Παιδείας κ. Φώφη Γεννηματά γίνεται η πρώτη γυναίκα αναγνώστρια του Σύμβολου της Πίστης στην Πατριαρχική Λειτουργία. Ακόμη ένα πρωτοπόρο βήμα προς την ενότητα των πάντων από τη Μητέρα και «δεδουλωμένη» εκκλησία. Αρκεί να σκεφτούμε και να αντιπαραβάλλουμε τη διατήρηση του γυναικωνίτη και την απαίτηση κάποιων «παραδοσιακών» μας πνευματικών πατέρων για χωριστή τοποθέτηση ανδρών και  γυναικών στο χώρο των ναών μας. Διαχωρισμό που καθιστά πράξη αντι- εκκλησιαστική και αντι - χριστιανική κατά το απόσπασμα του Παύλου.

 Η συγκίνηση των συναδέλφων, η συναισθηματική φόρτιση και τα δάκρυα κάποιων μαθητών μας στην επαφή με τον Πατριάρχη με έπεισαν για την αναγκαιότητα  αυτής της επίσκεψης και μια αισιοδοξία ότι δε θα προχωράμε πια με μικρά άτολμα βηματάκια προς την ενότητα, αλλά με άλματα που χαρακτηρίζουν τη νέα γενιά και τους ρυθμούς της νέας  internetικής παγκοσμιότητας ήταν η καλλίτερη ανταμοιβή μου για την κούραση της επταήμερης εξόρμησής μας.  Η συνύπαρξη στη διαφορετικότητα είναι προαπαιτούμενο της σωτηρίας μας.  Η οικουμενικότητα καταδεικνύεται ο μόνος τρόπος και δρόμος Ορθοπραξίας.