Νόνη Σταματέλου-Παιχνίδι αιχμηρό

Από μικρό παιδί κάνω παιχνίδια με τις λέξεις.

Μ’άρεσε πάντα να τις βάζω στη σειρά

Να τους αλλάζω θέση, να τις κοιτώ από μακριά

Να βάζω ανάμεσά τους άλλες, καινούριες.

Σαν χελιδόνια μοιάζανε στο σύρμα

στου τετραδίου τις γραμμές.

Σαν να μιλούσαν μεταξύ τους

Για κάποιο αιώνιο μυστικό

Για κάποιο μαγικό ταξίδι.

Μου άρεσαν πολύ οι λέξεις που είχαν λ

Όπως κυκλάμινο, λουλούδι, αεροπλάνο

Γιαννούλα, θάλασσα, ποδήλατο, λιμάνι.

Μετά αγάπησα πολύ όλα τα γράμματα

Κι’ άρχισαν να μου λεν τα μυστικά τους

Να παίρνουν μόνα τους μια θέση στο λευκό χαρτί

και να μου ψιθυρίζουν τ’ όνομά τους.

Καμιά φορά μου φεύγουν απ’ τα χέρια οι λέξεις

Δεν τις προλαβαίνω

Και τρέχουν-τρέχουν και πετούν σαν μεθυσμένες.

Κουράζομαι για να τις κυνηγώ

Μου παίρνει και μερόνυχτα.

Λ ί γ ο ι πιστεύουν ύστερα πόσο πονάει

των λέξεων το παιχνίδι

Και πως τα δάκρυα στο χαρτί κάνουν λακκούβες

Και οι λεξούλες μου σκοντάφτουν και χτυπάνε.

Κι’ αν είσαι μές σ’ αυτούς τους λ ί γ ο υ ς

Και μόνο τότε βλέπεις την αλήθεια

Πως είν’η ποίηση παιχνίδι αιχμηρό.

Πως

Καμμιά φορά

Για να φτιάξεις ένα στίχο

Ίσως πρέπει να χάσεις ένα φίλο σου

ή ένα κομμάτι της υπόληψής σου…

Πρέπει να εκτεθείς

Αν αγαπάς τόσο πολύ

Τα παιδικά παιχνίδια με τις λέξεις.