Αθήνα:Από την παρουσίαση του βιβλίου"ο Θεός, οι νέοι και άλλες Rock ‘n Roll ιστορίες”

Το Σάββατο 19 Οκτωβρίου έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του θεολόγου Ανδρέα Αργυρόπουλου " ο Θεός, οι νέοι και άλλες Rock ‘n Roll ιστορίες” στην αίθουσα του βιβλιοπωλείου "Αρμός" στην Αθήνα.Στην κατάμεστη αίθουσα του ΑΡΜΟΥ ,για το βιβλίο μίλησαν:

Μάριος Κουκουνάρας- Λιάγκης, Επίκουρος Καθηγητής ΕΚΠΑ

Όλγα Νικολαϊδου, Ηθοποιός, Δημοσιογράφος, Συγγραφέας

Κλήμης Πυρουνάκης, Θεολόγος, Συντονιστής του Συνδέσμου Φίλων Πρωτοπρεσβύτερου Γεωργίου Πυρουνάκη και ο συγγραφέας.
 Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε η ηθοποιός Ουρανία Αργυροπούλου. 
Χαιρετισμό απηύθυνε ο Επίτιμος Πρόεδρος της Χριστιανικής Δημοκρατίας κ. Μανώλης Μηλιαράκης.

Κλήμης Πυρουνάκης:Η Εκκλησία είναι βεβαρημένη με φορτίο μεγάλης αμαρτίας.

Για τους μαθητές μου........

Οι Έλληνες έζησαν στον γύψο 7 Χρόνια. Σοκαρίστηκαν, μούδιασαν και άργησαν να σηκώσουν κεφάλι. Ο αντιδικτατορικός αγώνας, τα ουρλιαχτά στην Μπουμπουλίνας και στο ΕΑΤ ΕΣΑ, η εξαφάνιση φίλων, οι σακατεμένες ψυχές τα παραμορφωμένα σώματα των βασανισμένων, οι νεκροί , τα νέα της Deutsche Welle , του BBC και η Φωνή της Αλήθειας, μεγάλωσαν την οργή του Λαού που σκέφτεται και νοσταλγεί την Ελευθερία.

Η Νομική ήταν η αρχή και το βάπτισμα του πυρός για μαζική αντίδραση και αμφισβήτηση της εξουσίας των κρατούντων, των συνεργατών και των χαφιέδων τους.
Το φοιτητικό κίνημα έβγαλε καθαρό από την λάσπη το πρόσωπο της Ελευθερίας.
Ανέστησε τους μακελεμένους πατριώτες από τα χέρια του Μπάμπαλη του Μάλλιου και του Θεοφιλογιαννάκου.
Αποκορύφωμα της αντίδρασης των φοιτητών στην Χούντα ήταν το Πολυτεχνείο που η Δημοκρατία και το Έθνος οφείλει πολλά.

Ο Διομήδης Κομνηνός ο πρώτος νεκρός στην γωνία Μάρνης και Αβέρωφ και οι δεκάδες νεκροί και τραυματισμένοι από τα όπλα των διατεταγμένων στρατιωτών και αστυνομικών και των ερπυστριών των τανκς προστέθηκαν στις εκατόμβες των νεκρών αυτού του τόπου που επιμένει να ζει σε Ελευθερία.
Η ξενοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών αφού κατεδίωξε, προπηλάκισε, απαγόρευσε, στραπατσάρισε αγωνιστές στα στρατοδικεία και τις φυλακές δεν κατάφερε να ποδηγετήσει τον Λαό.

Η Εκκλησία είναι βεβαρημένη με φορτίο μεγάλης αμαρτίας.
Ενώ θα περίμενε κανείς να είναι στο πλευρό του Λαού, να συμπάσχει με τους αγωνιστές , να συνοδοιπορεί με τους πονεμένους, όχι μόνο έμεινε αμέτοχη, αλλά συνεργάστηκε υποταγμένη στην εξουσία των πραξικοπηματιών.
Ήταν υποταγμένη από τον καιρό της Εθνικής Απελευθέρωσης, ήταν υποταγμένη στα αιματηρά Ευαγγελικά, υποταγμένη και πρωτοπόρα στον αφορισμό του Ελευθερίου Βενιζέλου, υποταγμένη και συμπαραστατούσα στην δικτατορία Μεταξά, υποταγμένη και στηρίζουσα τους δυνάστες της 21ης Απριλίου του 1967 και στην πρώτη φάση και στην δεύτερη.
Εγκατέλειψε τους τραγικά βασανισμένους Έλληνες αγωνιστές της Ελευθερίας. Καμία κύρωση καμία εξιχνίαση εκείνων που υμνούσαν την δικτατορία, αυτών που επικάθησαν με βία στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο.
Ευτυχώς όμως διέσωσαν την αξιοπρέπεια της Εκκλησίας αφανείς ιερωμένοι και πιστοί που συμμετείχαν στους αγώνες του Λαού.

Ένας από αυτούς ήταν ο πάπα Γιώργης Πυρουνάκης.
Έτρεχε στα Στρατοδικεία ως μάρτυρας υπεράσπισης μαχητών της Δημοκρατίας, ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας για την Ελευθερία και την Αλήθεια υποκαθιστώντας τιτλούχους Ιεράρχες που υποβάσταζαν ή συμμαχούσαν με την ένοχη σιωπή τους στους δικτάτορες. Εξέφραζε την αληθινή Εκκλησία του Χριστού την ζώσα Εκκλησία του Χριστού Ελευθερωτή.
Εξέφραζε το κήρυγμα του φτωχού μαραγκού της Ναζαρέτ για Ελευθερία και Αγάπη.
Στο Πολυτεχνείο τα παιδιά περίμεναν από την μια με τις εκκλήσεις τους οι στρατιώτες να μην πυροβολήσουν τους Ελεύθερους πολιορκημένους και από την άλλη τους γονείς τους , τους συγγενείς τους, τον Λαό και τους πολιτικούς ταγούς να ζώσουν το κτήριο...και ήρθαν τα 15 χρόνια αγόρια και κορίτσια.....
Μέσα στο Πολυτεχνείο έμειναν μόνοι, ανυπεράσπιστοι. Η χούντα με τα όργανά της τους τσάκισε.

Τον Νοέμβρη του 1975 σε ένα από τα περιοδικά του ο πατέρας μου έγραφε:

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ

και ζητώ συγγνώμη από τα θύματα της εφτάχρονης τυραννίας του Τόπου μας, ως παπάς, για όσα δεν πράξαμε οι Ιερωμένοι, να τα σώσουμε από τα άγρια νύχια τους . και για την παράλειψη ακόμη να συμπαρασταθούμε στους πόνους και τους φόβους, που τους προκαλούσαν οι αδίστακτοι διώκτες τους.
Έ π ρ ε π ε κ α ι μ π ο ρ ο ύ σ α μ ε ! Ούτε καν οι διαμαρτυρίες μας δεν διατυπώθηκαν επίσημα και διεθνώς, όπως κάνουν άλλες Εκκλησίες μη Ορθόδοξες σε παρόμοιες κακές περιστάσεις. Μα ούτε και τώρα που αποδείχνονται δικαστικώς τα άθλια και φρικιαστικά δεν εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας …. Και παραπονιόμαστε γιατί οι πιστοί - τα παιδιά μας, μας περιφρονούν και λένε τόσα σε βάρος μας άσχημα σχόλια!
Οι απουσίες συνεχίζονται: Δεν περιζώσαμε τότε το Πολυτεχνείο για να εμποδίσουν τα ράσα μας τα τανκς … Εκείνες οι εκκλήσεις δεν μας καίνε;
Γι’ αυτή την αμαρτία μας γιατί δεν κλαίμε; Και γιατί με τρίχινους σάκους (όχι με χρυσούς) δεν πέφτουμε στα γόνατα στον ίδιο χώρο να ζητήσουμε το έλεος του Θεού και τη συγγνώμη του Λαού; Γιατί;
Δεν είμαστε από το Λαό; Αυτή δεν είναι η αποστολή μας; Από πού βρήκαμε την υπόδειξη μόνο βασιλικά ή τυραννικά καθεστώτα να στηρίζουμε, να ευλογούμε, να ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα και να ορκίζουμε τους «άρχοντές» τους;
Ντρέπομαι.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΧΟΥΝΤΑ-ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ «ΔΙΑΒΑΖΑΝ»

Του Ανδρέα Αργυρόπουλου*

Αναμφισβήτητα η Διοίκηση  της Εκκλησίας με τη στάση που τήρησε έναντι της Δικτατορίας  πρόδωσε την αποστολή Της . Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος  ,η  πλειονότητα  των Ιεραρχών της Ελλαδικής Εκκλησίας ,οι εκπρόσωποι  των Πατριαρχείων ,οι καθηγητές των θεολογικών σχολών , οι χριστιανικές οργανώσεις και τα θρησκευτικά έντυπα ταυτίστηκαν με τους Συνταγματάρχες της Χούντας. Άξια αναφοράς είναι η αντιδικτατορική δράση μελών της Εκκλησίας που τίμησαν με τους αγώνες τους τις ευαγγελικές τους αρχές. Δύο είναι κυρίως τα πρόσωπα –σύμβολα του αντιδικτατορικού αγώνα των χριστιανών: ο Νίκος Ψαρουδάκης πρόεδρος του κινήματος της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» και ο παπάς του λαού του Θεού, π. Γεώργιος Πυρουνάκης.

Κάθε άρθρο του Ψαρουδάκη στην ηρωϊκή εφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΉ» αποτελούσε μια πνευματική βόμβα στα θεμέλια του καθεστώτος. Με  τα κείμενά του ανέτρεπε τη σαθρή επιχειρηματολογία των βολεμένων χριστιανών που στήριζαν τη δικτατορία. Σε ένα από αυτά γράφει: «Η Δ. Εκκλησία δεν ανήκει ούτε στα Ανάκτορα ,ούτε στην Κυβέρνηση. Ανήκει σε όλο το λαό. Πως μπορεί λοιπόν ο λαός να καταπιέζεται και η Δ. Εκκλησία να έχει αγαθές σχέσεις με τους δημίους και τους τυράννους του; …Ο λαός ήθελε να δη μια Δ. Εκκλησία ζωντανή ,άξια να  προστατεύση τη ζωή και τα δικαιώματά του .Κι αντ΄ αυτής είδε μια Δ. Εκκλησία ψοφοδεή , συνθηκολόγα ,πρόθυμη υπηρετριούλα του φασίστα Καίσαρα». Η «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΉ» με την αρθρογραφία του Ψαρουδάκη αγκαλιάζεται από πλατιά  στρώματα του λαού. Φθάνει κάποια στιγμή να κυκλοφορεί σε περισσότερα από 100.000 φύλλα. Η χούντα δε θα αργήσει να διακόψει την κυκλοφορία της, να τον συλλάβει και να τον στείλει εξορία στη Γυάρο. Διώξεις θα υποστούν και άλλα μέλη του κινήματός του όπως ο παιδαγωγός Νικηφόρος Ζήσης .Ο π.Γιώργης ο Πυρουνάκης ,ο παπάς της ελευθερίας και της αγάπης, δεν έχανε ευκαιρία να προκαλέσει προβλήματα στο καθεστώς. Οι προσπάθειες του Ιερώνυμου αλλά και των υψηλόβαθμων ανθρώπων της Ασφάλειας να τον φιμώσουν πολλές. Έφθασαν στο σημείο να του απαγορεύσουν να τελέσει τη Θ .Λειτουργία. Όλες όμως έπεφταν στο κενό. Ο παπάς του Λαού του Θεού ήταν αλύγιστος. Εκτός από τους προαναφερθέντες η Δικτατορία φρόντιζε κάθε στιγμή να διώκει τους ανυπότακτους του εκκλησιαστικού περιβάλλοντος. Οι Συνταγματάρχες  μόλις καταλαμβάνουν την εξουσία απαιτούν την δίωξη για φιλοαριστερισμό των επισκόπων Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ .Αλεξάνδρου και Πειραιώς κ. Χρυσοστόμου.Tη μέρα της ενθρόνισης του Ιερώνυμου(17-5-67)συλλαμβάνεται και φυλακίζεται ο εφημέριος του Αγ. Γεωργίου στο Κερατσίνι π. Γεώργιος Δημητριάδης ,γνωστός ως «ρακοσυλλέκτης» και «προστάτης των φτωχών» στις υποβαθμισμένες περιοχές του Πειραιά ,διότι από άμβωνος κατήγγειλε την κατάλυση των ελευθεριών και επιτέθηκε κατά του καθεστώτος. Ακολουθεί  η σύλληψη και η πολύμηνη φυλάκιση του π. Πέτρου Γαβαλά, μέλους αντιδικτατορικής οργάνωσης στην Κρήτη. Οφείλουμε επίσης να αναφερθούμε στις κινητοποιήσεις των φοιτητών της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, οι οποίοι διαφοροποιήθηκαν από τις επιλογές των καθηγητών τους και συμμετείχαν ενεργά στις δράσεις του παράνομου τότε φοιτητικού κινήματος (Νομική κ.λ π.).  Δεν πρέπει να παραληφθεί ότι με πρωτοστατούντα τον διάκονο Τιμόθεο Λαγουδάκη βοήθησαν στο να αποδειχθεί η νοθεία των φοιτητικών « εκλογών» που είχε οργανώσει η χούντα. Πιο συγκεκριμένα, στις 24-11-1972 ο Λαγουδάκης υπέβαλε στο Σύλλογο των καθηγητών της Σχολής υπόμνημα, στο οποίο καταγγέλλει ότι, ενώ τον εψήφισαν 42 συμφοιτητές του μεταξύ των οποίων αρκετοί ιερείς, έλαβε μόνον 28  ψήφους. Στη συνέχεια θα συλληφθεί από την Ασφάλεια και θα βασανιστεί. Ο Αλβανίας κ. Αναστάσιος μαζί με τον διάκονο Τιμόθεο Λαγουδάκη θα σταθεί στο πλευρό  των συλληφθέντων φοιτητών της εξέγερσης της Νομικής, μαζί με τους γονείς τους τούς επισκέπτεται στο ΕΑΤ – ΕΣΑ και τους συμπαρίσταται.

Ο Ανδρέας Χ. Αργυρόπουλος είναι Θεολόγος –Συγγραφέας. Μεταξύ των άλλων έχει εκδώσει το βιβλίο «Χριστιανοί και πολιτική δράση κατά την περίοδο της Δικτατορίας(1967-1974)»,εκδ. ΑΡΜΟΣ.

Πρώτη δημοσίευση,εφημερίδα Documento 17-11-2019


https://www.documentonews.gr/article/ekklhsia-kai-xoynta-oi-xristianoi-poy-den-diabazan

Εκδήλωση της Χ.Δ. Εκκλησία και αντίσταση

Τὴν ἐρχόμενη Κυριακὴ 17 Νοεμβρίου ὥρα 11.30 π.μ. τὸ Κίνημα τῆς ΧΔ διοργανώνει ἐκδήλωση μὲ θέμα "Ἐκκλησία καὶ Ἀντίσταση-Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ στὴν πρώτη γραμμὴ στοὺς ἀγῶνες γιὰ Ἐλευθερία, Δικαιοσύνη καὶ Δημοκρατία" στὴν αἴθουσα τοῦ Δημοτικοῦ Πολιτιστικοῦ Κέντρου "Μελίνα Μερκούρη", Ἐμμανουήλ Μπενάκη 70, Ἀμφιαλη Κερατσινίου.

Ὁμιλητές:
Χάρης Ἀνδρεόπουλος, Θεολόγος Ἐκπαιδευτικός Δρ Ἐκκλησιαστικής Ἱστορίας
Ἀνδρέας Ἀργυρόπουλος, Θεολόγος, τ. σχολικός σύμβουλος

Κλήμης Πυρουνάκης, Θεολόγος, ἐκπαιδευτικός

Γιάννης Ζερβός, Δικηγόρος, Πρόεδρος ΧΔ

Συντονίζει ο Μανώλης Μηλιαράκης, ἐπίτιμος Πρόεδρος της Χ.Δ.

Ἡ ἐκδήλωση θὰ συνδυαστεῖ μὲ μουσικὸ πρόγραμμα ἀπὸ τὸν Γιῶργο Μαντζούνη

Συνάντηση Θεού και νέων: Μια σχέση που μπορεί να είναι και …rock

Με μεγάλη χαρά δημοσιεύουμε την κριτική της ιστορικής εφημερίδας "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ" α.φ.1043,17-10-2019

Ανδρέας Χ. Αργυρόπουλος,

Ο Θεός, οι Νέοι και άλλες Rock ’n Roll ιστορίες,

2019, Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ, Αθήνα.

Το μέλλον της θρησκευτικής εκπαίδευσης στη χώρα μας βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Οι θεολόγοι βρίσκονται σε μεγάλο

προβληματισμό σε σχέση με τα νέα δεδομένα για το μάθημα των

Θρησκευτικών που θέλουν να επιβάλλουν στην ελληνική εκπαίδευση οι αποφάσεις 1749 & 1750 (2019) των συμβούλων πλειοψηφίας του ΣτΕ που ακυρώνουν τα ισχύοντα Προγράμματα Σπουδών.

Αυτό το μικρό σε δέμας βιβλίο του μάχιμου θεολόγου Α.

Αργυρόπουλου, έρχεται να δώσει απαντήσεις σε όσους θέλουν να

υποβιβάσουν τη συνάντηση του Θεού με τους νέους η οποία

πραγματοποιείται και μέσα στις σχολικές τάξεις όταν βαδίζουν μαζί

θεολόγοι και νέοι σε μυστικούς και φανερούς δρόμους με κόπους,υπομονή, αγάπη, χαρά και ευθύνη, σε «εμπέδωση της ορθόδοξης χριστιανικής συνείδησης» δηλαδή ως διαποτισμό με μια έκπτωση του ευαγγελικού λόγου σε μια ιδεολογία άνευρη, άχρωμη και άοσμη που καμιά σχέση δεν θα έχει με τα βιώματα και τις αγωνίες των σημερινών

νέων αλλά το χειρότερο ούτε και γενικότερα με την ορθόδοξη πίστη.

Μετά το πολύτιμο εισαγωγικό μέρος με την αυτοβιογραφική κατάθεση ψυχής του συγγραφέα, περιδιαβαίνοντας το περιεχόμενο και μόνο από τους τίτλους των μικρών κεφαλαίων αποκομίζει ο αναγνώστης την ουσία της βιωματικής αυτής γραφής. Για να κουβεντιάσει κανείς με τους νέους ανθρώπους για τον Θεό χρειάζεται ανοικτό πνεύμα, ταπείνωση και

μπόλικη αγάπη, να γνωρίζει τη γλώσσα που επικοινωνούν, να είναι

αποφασισμένος να υπερασπιστεί την αυθεντική εικόνα του Θεού κι όχι αυτή την εικόνα του Θεού της μάζας ή του φόβου που παρουσιάζουν με

τις λανθασμένες επιλογές τους εκπρόσωποι του Χριστιανισμού μέσα στην Ιστορία με αποτέλεσμα να γίνονται αφορμή να παρεξηγείται το περιεχόμενο και η ουσία της χριστιανικής πίστης και οι νέοι να

οδηγούνται στην άρνηση. Το πρόβλημα επιτείνεται τη σημερινή εποχή με το έλλειμμα διαλόγου που παρατηρείται στο χώρο της εκκλησίας, της πολιτικής και της εκπαίδευσης. Ακόμη ο συνομιλητής με τους νέους χρειάζεται να έχει την επίγνωση ότι η πίστη βαθαίνει με την αμφιβολία επειδή ο Θεός είναι ελευθερωτής κι όχι περιφερόμενος θαυματοποιός που σε εξαναγκάζει να Τον αποδεχθείς. Η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού κι όχι «Σύλλογος Καλών Παιδιών». Επίσης χρειάζεται να ανοίγει τον δρόμο για να γνωρίσουν οι νέοι βαθύτερα τον εαυτό τους ώστε και να αναγνωρίσουν τον Θεό και να Τον συναντήσουν ως φίλο εδώ και τώρα μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι κι όχι ως ένα απρόσιτο υπερβατικό Όν. Γι’ αυτό και η σχέση Θεού και νέων μπορεί να είναι και rock με την έννοια της ανατρεπτικότητας και της κατάργησης των συμβατικοτήτων που απαιτεί η σχέση αυτή στη γνησιότητά της.

Αν ο αναγνώστης αυτού του βιβλίου προσπαθήσει να σημειώσει

κάποιες κύριες προτάσεις για περαιτέρω εμβάθυνση και προβληματισμό, θα διαπιστώσει ότι θα πρέπει να υπογραμμίσει ολόκληρο το βιβλίο. Κάθε αράδα είναι αφορμή για επαναπροσδιορισμό της στάσης όχι μόνο των θεολόγων αλλά όλων μας που ερχόμαστε σε επαφή με τους νέους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και δεν αφορά τις ρήσεις μόνο του συγγραφέα αλλά και πλειάδας στοχαστών από όλο το φάσμα της πνευματικής ζωής (Πατέρων της Εκκλησίας, συγγραφέων θεολόγων, λογοτεχνών και ποιητών) που χρησιμοποιεί στα κατάλληλα σημεία και εμπλουτίζουν την οπτική του. Η καλή βιβλιογραφία στο τέλος από σημαντικά κείμενα μπορεί να δώσει αφορμή στον αναγνώστη για αναλυτική σπουδή στο θέμα αυτό.

Δεν θα ήταν λοιπόν υπερβολή αν υποστηρίζαμε ότι το βιβλιαράκι αυτό αποτελεί έναν οδηγό προς ναυτιλομένους σε μια θεολογία που αυτή τη στιγμή πλέει μεσοπέλαγα και μάλιστα με μεγάλη τρικυμία.

Πόσοι και πόσες αλήθεια εκπαιδευτικοί μετά από τριάντα χρόνια και πάνω στα θρανία έχουν τη χαρά και τη συγκίνηση να δέχονται από τους μαθητές τους τέτοια λόγια όπως έγινε για τον συγγραφέα και το αλιεύσαμε από το f/b: «…Εμείς λοιπόν στη Σέριφο είχαμε έναν τέτοιο δάσκαλο στη ζωή μας, έναν άνθρωπο που δε μας μεταλαμπάδευσε απλά γνώσεις...Μας έκανε καλύτερους ανθρώπους, μας βοήθησε να

ανακαλύψουμε τις κλίσεις μας, μας μάλωνε με βλέμματα, μας έκανε να

αγαπάμε το σχολείο ακόμα κι αν δεν ήμασταν καλοί μαθητές. Όχι, δεν είναι εύκολο, ας λένε εκείνοι που δεν ξέρουν. Ξέρεις γιατί; Επειδή η σπουδαιότητα του να είσαι δάσκαλος είναι πως πλάθεις ζωές, πως έχεις

στα χέρια σου ένα λιθαράκι από το μέλλον...

Τα σέβη μας, κύριε Αργυρόπουλε...»

ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΝΑΓΑΚΗΣ

Δάσκαλος - Θεολόγος