Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

George Harrison:Να ψάχνετε το Θεό και να αγαπάτε...



"Να ψάχνετε το Θεό και να αγαπάτε.Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν."

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

Γιώργου Δημόπουλου:Η κρίση στο ίδρυμα και η ελληνική αυτοσυνειδησία

 Δεν είναι εύκολο ο κ. Πολυκανδριώτης να αλλάξει ρότα, να διαφοροποιηθεί από το δηλωμένο του κατατεθέν, του ατομικού του συμφέροντος, της κενόδοξης «πολυχρονίου» ευημερίας του, της οικονομικής άνεσης, και του ολοκληρωτικού του οράματος.  Πνευματικά αναλφάβητος, αδυνατεί να αρθρώσει λόγο καθολικότητος. Τα δημόσια πάντα του είναι δίχα Θεού, τους πάντες δε, τους θεωρεί «υποπόδιον των ποδών αυτού», σκαλοπάτι αναρρίχησης. 
  Έρχεται φυσικό οποιοσδήποτε αντιτίθεται  στον ολοκληρωτισμό του  να εκλαμβάνεται  ότι επιχειρεί να του υπεξαιρέσει τις μελλοντικές του ματαιοδοξίες. Για του λόγου το αληθές: τα τύμπανα πολέμου δια των πολεμικών επιτροπικών ανακοινωθέντων, τα ΜΑΤ, ανενδοίαστα, στην υπηρεσία της ματαιοδοξίας του, που μόνο ο Φρόυντ θα μπορούσε να αναλύσει σε βάθος, αθρόες τραμπούκικες μηνύσεις συνεπικουρούμενος και από το ομόσταυλο υποζύγιό του ακόμη και κατά την διάρκεια  ταξιδιών,  αβάστακτες, χουντικού τύπου, τήδε κακήσε πιέσεις προς υπογραφή συμπαράστασης στην ματαιοδοξία του, εκφοβιστικά τηλεφωνήματα και πιέσεις σε συμμετέχοντες στις διαμαρτυρίες,…..



  Στην οθόνη της έγχρωμης τοπικής διαμεσολάβησης της επικαιρότητας, το κατ’ εξοχήν θέαμα που επανέρχεται  εδώ και κάποιους μήνες στις συζητήσεις, στα τοπικά μέσα ενημέρωσης και  όχι μόνο,  και απ’ ότι φαίνεται θα απασχολεί βασανιστικά για μεγάλο χρονικό διάστημα την τοπική κοινωνία,  είναι η από το πουθενά, στα καλά καθούμενα, πρωτοβουλία του δεσπότη, συνεπικουρούμενου από επώνυμα προσωπικά και κομματικά συμφέροντα, αμφιβόλου προσπορισμού, ανατροπής ενός έθους δύο αιώνων.
  Ευθύς εξ αρχής πρέπει να τονίσουμε ότι το μουλωχτό των όλων διεργασιών μαρτυρά τον φόβο των πρωταγωνιστών στην βέβαιη οργισμένη αντίδραση των κομπάρσων.  Δεν υπολόγισαν ότι θα αντιστραφούν οι ρόλοι, οι κομπάρσοι θα γίνουν πρωταγωνιστές και οι συγκεκριμένοι πρωταγωνιστές θα χάσουν οριστικά και αμετάκλητα την πρωτοβουλία των κινήσεων.   
  Οπωσδήποτε η αντίδραση έχει σοβαρή αιτία, αλλά στάθηκε και η αφορμή για έκρηξη της συσσωρευμένης αγανάκτησης της τοπικής κοινωνίας, που συναποτελείται από ευρείας κλίμακας χρόνιες μεθοδευμένες κατάφορα άδικες επιτροπικές αποφάσεις με τις δεσποτικές ευλογίες, αλλά και από αγανάκτηση μέχρι αηδίας των λαϊκών στις υπερμαχικές εναγώνιες εργώδεις προσπάθειες εκκοσμίκευσης του επισκοπικού ρόλου πάλι από το ίδιο πρόσωπο, το οποίο όφειλε να ασκεί την ταπεινότητα και υποχωρητικότητα ως διαπρύσιος κήρυκάς τους, και όχι να προβάλλεται έμπρακτος καθαιρέτης του ασκητικού ευαγγελικού πνεύματος. Η βίαια αντίδραση του πλήθους ήταν αναμενόμενη, και οπωσδήποτε υπόσχεται συνακόλουθη κλιμάκωση με ιδιαίτερη  συμβολική σημασία.
  Όλοι οι συντελεστές των γεγονότων  όφειλαν να γνωρίζουν ότι η υπεράσπιση των ανέκαθεν κρατούντων όσον αφορά την διοίκηση   του Ιδρύματος από τους γηγενείς, αποτελεί το τοπικό τους μονοπωλιακό αγαθό, που διασφαλίζει την αξιοζήλευτη δύναμη να υψώνουν πάντοτε σε πανελλήνια περιωπή την τοπική τους πνευματικότητα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Παναγία και τοπική κοινότητα είναι κρίκοι μιας αλυσίδας. Όποτε ανοίγει ο ένας ανοίγει μαζί του και ο άλλος. Μάρτυρας η πολύκροτη αναστάτωση που άρχισε πρόσφατα, και απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα, ο χρόνος που έρχεται  θα καταστήσει πιο  ψηλαφητή την αδιάρρηκτη σχέση τους.  

  Ο επίσκοπος αντί να μεγενθύνει την συναίσθηση της υπέρογκης ευαγγελικής του ευθύνης, ύψωσε κατακάθετο το τείχος τού θέλω του, έκφραση πλέον απροκάλυπτη  της όλο και πιο σταθερής εμπεδωμένης άποψής του, περί της δεσποτικής ex cathedra  εκφοράς θέσεων και απόψεων, οι οποίες δεν επιδέχονται καμμιά αμφισβήτηση καθ’ ότι προέρχονται από τον αποκλειστικό διατάκτη του νόμου, απαξιώνοντας κάθε συν-οδική κοινοτική συμμετοχική πορεία.
  Πίστεψε ότι είναι ο κύριος συνθέτης της επικαιρότητας και ότι στην δικαιοδοσία του ανήκει η αξιολόγηση και αντιμετώπισή της, οι οποίες ως τρόποι ίσως να μην είναι διαφορετικοί από  εκείνους που χρησιμοποιήθηκαν την εποχή της Ιεράς Συμμαχίας. Απορρέουν από την κοσμική δεσποτική του αντίληψη ότι ο κόσμος είναι πεδίον μάχης και όσοι άνθρωποι δεν είναι μαζί του, ίσως ακριβέστερα όσοι άνθρωποι δεν είναι οπαδοί του, είναι αντίπαλοί του, που θα τον βλάψουν αν δεν σπεύσει να τους εξουδετερώσει.
 Τα παραπάνω φαίνεται να απορρέουν από τις προσωπικές του  φιλοδοξίες που τον θέλουν να πιστεύει ότι είναι γεννημένος για μεγάλα πράγματα, οπότε με φουσκωμένα τα μυαλά αναζητά τρόπους να «ρίξει» τον άλλο, πριν ο άλλος προλάβει και του την «φέρει».
  Επομένως στις επαφές του με την τοπική κοινωνία πρέπει να κρατά πάντα τις προθέσεις και  τις διαθέσεις του  κρυφές, γιατί  αν τις γνωρίσουν οι άλλοι θα καταστεί ευάλωτος απέναντι τους.  Έτσι τις ανθρώπινες επαφές, αν δεν είναι αντιφατική η έκφραση, τις στηρίζει στην ίντριγκα, την δολοπλοκία. Απεδείχθη ότι ο φορέας του διακονικού θεσμού αναλώνεται στις μυστικές διαβουλεύσεις, στην κατάστρωση κρυφών σχεδίων, αμυντικών και επιθετικών, στην σύνθεση λίστας  αντιπάλων και ανίχνευση των κρυφών τους προθέσεων, καθώς και στην κατάστρωση σχεδίων αποτελεσματικής εξουδετέρωσής τους.
  Υπέκυψε στη ανεπίγνωστη ή με επίγνωση πεποίθηση ότι η ανοικτή επικοινωνία είναι αδύνατη και ότι αν αποκαλύψει το κρυφό του χαρτί θα εξολοθρευθεί από τον άλλο, τον αντίπαλο, τον εχθρό.  Η σχετική χριστιανική πρόταση « μην κάνετε τίποτα από διάθεση φιλονικίας ή ματαιοδοξίας, αλλά με ταπεινοφροσύνη ο  ένας να θεωρεί τον άλλο ανώτερό του…» (Φιλιπ. β΄, 3), φαίνεται ότι την έχει με ψιλά γράμματα, αν δεν την έχει διαγράψει. Εκτός από κάποια πρόσκαιρα και οπωσδήποτε απατηλά οφέλη, κανείς από την παραπάνω τακτική δεν ωφελήθηκε. Πρόκειται για τακτική ασύμφορη, απορροφά όλο και περισσότερο πολύτιμο και αναντικατάστατο ανθρώπινο  κόπο και προσπάθεια.   
  Ο κ. Δωρόθεος ο Επίσκοπος, ως φορέας του διακονικού θεσμού θα όφειλε να γνωρίζει την εκκλησιαστική παράδοση, η οποία τονίζει με έμφαση ότι όσο ο άνθρωπος απολαμβάνει μια άμετρη υλική άνεση, όσο διακατέχεται από την ακόρεστη δίψα της κενοδοξίας και προβολής, όσο δεν αντιστέκεται στον ακόλαστο οίστρο της κοσμικότητας, είναι αδύνατο να απορρίψει την πρόταση του κόσμου και να αποδεχθεί   την πρόταση του Χριστού, που  θα τον οδηγήσει στο χώρο της διαφάνειας, της ειλικρίνειας και της αγάπης, όπου «έκαστος σκοπεί και τα του ετέρου». Στο έλλειμά του αυτό στηρίζεται η επονείδιστη τοπική επικαιρότητα, που θα είναι πλέον γι’ αυτόν ένα  χρονικό αθλιότητας και δεν θα πάψει να τον  διώκει.
  Δεν είναι εύκολο ο κ. Πολυκανδριώτης να αλλάξει ρότα, να διαφοροποιηθεί από το δηλωμένο του κατατεθέν, του ατομικού του συμφέροντος, της κενόδοξης «πολυχρονίου» ευημερίας του, της οικονομικής άνεσης, και του ολοκληρωτικού του οράματος.  Πνευματικά αναλφάβητος, αδυνατεί να αρθρώσει λόγο καθολικότητος. Τα δημόσια πάντα του είναι δίχα Θεού, τους πάντες δε, τους θεωρεί «υποπόδιον των ποδών αυτού», σκαλοπάτι αναρρίχησης.
  Έρχεται φυσικό οποιοσδήποτε αντιτίθεται  στον ολοκληρωτισμό του  να εκλαμβάνεται  ότι επιχειρεί να του υπεξαιρέσει τις μελλοντικές του ματαιοδοξίες. Για του λόγου το αληθές: τα τύμπανα πολέμου δια των πολεμικών επιτροπικών ανακοινωθέντων, τα ΜΑΤ, ανενδοίαστα, στην υπηρεσία της ματαιοδοξίας του, που μόνο ο Φρόυντ θα μπορούσε να αναλύσει σε βάθος, αθρόες τραμπούκικες μηνύσεις συνεπικουρούμενος και από το ομόσταυλο υποζύγιό του ακόμη και κατά την διάρκεια  ταξιδιών,  αβάστακτες, χουντικού τύπου, τήδε κακήσε πιέσεις προς υπογραφή συμπαράστασης στην ματαιοδοξία του, εκφοβιστικά τηλεφωνήματα και πιέσεις σε συμμετέχοντες στις διαμαρτυρίες,…..
     
  Υποψιάζομαι,  από την μετέπειτα τακτική του ότι,  αν και τραβήχτηκε ηχηρά το δεσποτικό αυτί  δεν ίδρωσε καθόλου, ούτε ενωτίστηκε τον ευκρινώς καμπανιστό ήχο του αντιπεπονθότος, παρά το γεγονός ότι ανατρίχιασε από την μυρουδιά του λιντσαρίσματος.
  Τελικά απεδείχθη πονηρός και όχι έξυπνος. Γι’ αυτό ίσως και κινδυνεύει να ανοίξει δρόμο σε παλαιούς δαίμονες, την ώρα μάλιστα όπου το θέμα Ιδρύματος διαψεύδει όσους του απέδιδαν πρόσκαιρο χαρακτήρα, ότι δηλαδή θα αμβλυνθεί το ενδιαφέρον των κατοίκων για αυτό το θέμα.  
  Πάντως ανεξάρτητα από την έκβαση των γεγονότων είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς καθαρά για ποιον λόγο απαξιώνεται το συγκεκριμένο πρόσωπο. Για την  συγκεκριμένη ενέργειά του; Για την μέχρι τώρα γενικότερη δόλια συμπεριφορά του; Για το εμφανές πλέον του τυχοδιωκτισμού τού χαρακτήρα του; Για τις ξεσάλωτες αριβιστικές του  τάσεις; Ή φορτώνεται  και την μετάπτωση του επισκοπικού διακονήματος σε αυταρχική δεσποτεία, την μετεξέλιξη της Εκκλησίας σε ιδεολογία, με πιο εξοργιστική εκδήλωση την ανομολόγητη συμμετοχή της ιστορικής Εκκλησίας  σε εκτοπισμούς και βασανιστήρια και την ξεδιάντροπη απροκάλυπτη μετεξέλιξη  κληρικών σε κομματικούς ινστρούχτορες;

  Όμως επειδή δεν είναι φυσιολογικό η κατακραυγή για την βιαιοπραγία του Ιδρύματος να απορροφά  την κραυγή απόγνωσης του κάθε αδικημένου, μπρος στην χρόνια ανοικτίρμονα αδικία της μόνιμης επιτροπικής ομάδας προεδρευομένης από ότι φάνηκε όχι τυχαία από τον εκφραστή της δεσποτικής αλογίας, καλό θα ήταν με όλη την δύναμη της ψυχής μας, να καταδικάσουμε ως κοινωνία επονείδιστες τακτικές από άτομα, κόμματα και συμφέροντα που διαπράττουν ανενόχλητα αγριότητες, μικρές μεν αλλά αγριότητες,  οι οποίες αργά ή γρήγορα  θα επέβαλλαν την Αγριότητα.  
  Ουδεμία συμπάθεια στο πνεύμα που εμπνέει παρόμοιες συμπεριφορές, αλλά και καμμιά συμπάθεια στην απάθεια της τοπικής κοινωνίας  που καλλιέργησε και υπέθαλψε παρόμοιες στάσεις ζωής, ακόμη και όταν  κρατούνται, όσο και αν κρατούνται,  τα προσχήματα. Πρόκειται για μια μορφή εκτοπισμού, βασάνου, για μια  μορφή αγριότητας που ακουμπά την τοπική κοινωνία.  Πόσο βαθιά έχουμε χωθεί στον λάκκο που άνοιξαν οι διαχειριστές της τοπικής κρίσης; Μήπως  στον Χίτλερ δεν ξεφορτώθηκε όλες τις ενοχές του ένας ολόκληρος λαός;
  Δεν ακούστηκε κανένας λόγος διαφοροποίησης για την παγιωμένη επιτροπική βαναυσότητα, όσον αφορά τις προσλήψεις εποχιακές και μόνιμες. Οι αδικημένοι παραείναι  πολλοί, και αν είναι να πέσουμε σε άλλα βάναυσα άδικα χέρια  προς τι η  όλη αγανάκτηση.

  Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, τίποτα δεν είναι ικανό να μας κάνει να αποβάλουμε παντελώς  το ασύνειδο και βαθύτερο ήθος, που μας χαρίζει η  πνευματική μας παράδοση, Ελληνισμός και Ευαγγέλιο. Αυτή είναι  η υγεία μας και οφείλουμε να την προστατέψουμε για να βοηθήσουμε τον διπλανό μας και ο διπλανός μας εμάς.   
  Η λεβεντιά και το φιλότιμο είναι έννοιες της ορθόδοξης μεταφυσικής, έννοιες που θεμελιώνονται στην πρώτη και τελευταία αξία της ένσαρκης οικονομίας, την ταπεινότητα.  Ο εγωισμός, η εκδίκηση, η μονοδιάστατη των δικαιωμάτων μέριμνα, κουρδίζονται από κλίμακα του προσωπικού συμφέροντος.       
  Έχω την αίσθηση ότι η τοπική κοινωνία δεν διακατέχεται από κανένα προμελετημένο αίσθημα κατίσχυσης, εναντίον των πρωταγωνιστών της αναστάτωσης και η  διαφορετική προβαλλόμενη άποψη αποτελεί στην πραγματικότητα  σόφισμα ετεροζητήσεως. 
  Οι ίδιοι οι συντελεστές της ανωμαλίας οφείλουν  να αντιληφθούν πόσο ξεφτισμένα είναι τα σχοινιά που έδεσαν το προσωπικό τους συμφέρον στην θέση του συλλογικού. Πρώτος ο κ. Δωρόθεος αν αισθάνεται επίσκοπος και όχι δεσπότης, έστω και συμφεροντολογικά, οφείλει όχι να αυτομαστιγωθεί  δημοσίως,   αλλά να υπαναχωρήσει  όσον αφορά τις εγκόσμιες φιλοδοξίες του. (Πρόεδρος του Ιδρύματος, με διπλή ψήφο, εκλέκτορας, μέλος διοικούσας επιτροπής της σχολής Καλών Τεχνών…). Ν’ αρχίσει να ξεμπαζώνει την τοπική Εκκλησία από τις αδρανείς κενόδοξες στιβάδες του, που μετέτρεψαν την μνήμη μας σε βρυκόλακα της ψυχικής μας ζωής.  Έτσι μόνο θα ξεπεράσει το πνίγος, και θα αναπνεύσει καθαρό αέρα.  Ας ανοίξει έναν διάλογο με τον εαυτό του και τους άλλους σε ένα χρόνο πλατύτερο από τον στενό της χούφτας του ορίζοντα.  Ειδωλολατρία εν τέλει είναι να  βιώνεις την πίστη σου εκτός εαυτού, να προβάλεις τις ψευδαισθήσεις σου σε χρυσωμένους μόσχους.  

  Το κακό βρίσκεται μέσα μας, σε όλους μας, και όλοι μας πρέπει να προσπαθήσουμε όχι να το εξαλείψουμε αλλά να το μειώσουμε αποτελεσματικά.  «Ό,τι κάνεις να  σου δώσει μια ρυτίδα περισσότερο στο πρόσωπο, μια ρυτίδα λιγότερο στην ψυχή».


Ο Γιώργος Δημόπουλος είναι Δρ.Θεολογίας,πρώην Συντονιστής Εκπαίδευσης στο Παρίσι και επί δεκαετίες Διευθυντής του Εκκλησιαστικού Λυκείου Τήνου.Τον ευχαριστούμε πολύ για την αποστολή του κειμένου του το οποίο και δημοσιεύουμε με μεγάλη χαρά.

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

«Με το Ρομέρο ,ο Θεός πέρασε από το Ελ Σαλβαντόρ».

Του Ανδρέα Αργυρόπουλου






Πριν λίγες μέρες ο πάπας Φραγκίσκος έκρινε ότι ο  αγωνιστής Αρχιεπίσκοπος του Ελ Σαλβαδόρ Όσκαρ Ρομέρο, ο οποίος είχε δολοφονηθεί από τις «ομάδες θανάτου» του ακροδεξιού κόμματος ΑΡΕΝΑ, στις 24 Μαρτίου 1980 πέθανε ως μάρτυρας για αυτό το λόγο θα ανακηρυχθεί Μάρτυρας της Καθολικής Εκκλησίας .Ο πάπας ενέκρινε διάταγμα στο οποίο αναφέρεται ότι ο Ρομέρο δολοφονήθηκε σε πράξη «μίσους κατά της πίστεως». Το διάταγμα αυτό επικυρώνει τις προτάσεις μιας επιτροπής καρδιναλίων και θεολόγων. Ο Φραγκίσκος, προώθησε τη διαδικασία αγιοποίησης του Ρομέρο λίγο μετά την ανάδειξή του στο παπικό αξίωμα, τον Μάρτιο του 2013. Οι προκάτοχοι του ο Ιωάννης Παύλος Β΄ και ο Βενέδικτος Ιστ΄ είχαν παγώσει την διαδικασία αγιοποίησης του Όσκαρ Ρομέρο καθώς τον θεωρούσαν προσκείμενο στη Θεολογία της Απελευθέρωσης. Σε μια περίοδο που το Σαλβαντόρ συγκλονιζόταν από τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ της ακροδεξιάς διεφθαρμένης κυβέρνησης και των αριστερών ανταρτών ο Ρομέρο στήριξε τον φτωχό και εξαθλιωμένο λαό καταγγέλλοντας την κρατική βία, την εκμετάλλευση την καταπίεση του λαού. Η δολοφονία του συγκίνησε όχι μόνο τον λαό του Σαλβαδόρ και τους λαούς της Λατινικής Αμερικής αλλά και κάθε ευαισθητοποιημένο πολίτη σε όλο τον κόσμο. Για πολλά χρόνια ο Όσκαρ Ρομέρο τιμάται ως Μάρτυρας από τους Λατινοαμερικάνους πιστούς, έστω κι αν δεν είχε αναγνωριστεί επίσημα από την Καθολική Εκκλησία.


Από το ξυλουργείο στην Αρχιεπισκοπή

Ο Ρομέρο γεννήθηκε στο Σαλβαντόρ το στις 15 Αυγούστου του 1917. Σε ηλικία 12 ετών άρχισε να εργάζεται σε ξυλουργείο. Αργότερα  πήγε σε Ιερατική σχολή και στη συνέχεια σπούδασε Θεολογία στη Ρώμη, στο Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο .Χειροτονήθηκε ιερέας το 1942. Το 1970 εξελέγη Επίσκοπος και τέσσερα χρόνια  αργότερα , Βοηθός Επίσκοπος του Αρχιεπίσκοπου του Σαλβαντόρ Luis Chavez y Gonzales .Το 1977 τον διαδέχτηκε στην Αρχιεπισκοπή στις 22 Φεβρουαρίου. Μια πολυτελής «Μερσεντές», δώρο της αριστοκρατίας, περίμενε το Ρομέρο καθώς έφθανε στο Σαν Σαλβαντόρ για να αναλάβει τα καθήκοντά του. Ο νέος Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε την προσφορά όπως αρνιόταν να παίρνει μέρος σε δεξιώσεις και επίσημες τελετές με στρατιωτικούς και ανθρώπους της εξουσίας. Στάθηκε στο πλευρό του κυνηγημένου του κλήρου και του λαού του. Εκατοντάδες ιερείς ,κατηχητές και κατηχήτριες πλήρωσαν με τη ζωή τους τη συστράτευση με το λαό του Θεού, ενώ σε αρκετές δεκάδες χιλιάδες αριθμούνται τα θύματα στις τάξεις των λαϊκών τα χρόνια της κυριαρχίας της ακροδεξιάς κυβέρνησης.

Ο θάνατος σημείο αγάπης.

Μεταξύ των δολοφονημένων κληρικών είναι και ο π. Ρουτίλιο Γκράντε, αδελφός και συνοδοιπόρος του Ρομέρο. Ο θάνατος του π. Γκράντε και των δύο χωρικών που ήταν μαζί του, λίγες μόνο μέρες από την ανάληψη των καθηκόντων  του ,θα επηρεάσει πολύ τον Αρχιεπίσκοπο. Άμεσα ξεκαθαρίζει τη θέση του: «Η Εκκλησία δεν μπορεί να απουσιάζει από την πάλη για την απελευθέρωση. Αλλά η παρουσία της σε αυτή την πάλη για την ανόρθωση του ανθρώπου , και την απόδοση της αξιοπρέπειάς του πρέπει να μεταδίδει ένα μήνυμα και να είναι αληθινά αυθεντική παρουσία, παρουσία που θα έχει μέσα της το σπόρο της νίκης και θα οδηγεί στην επιτυχία. Η απελευθέρωση που κήρυττε ο π. Γκράντε εμπνεόταν από την πίστη. Μια πίστη που μας μιλά για αιώνια ζωή. Μια πίστη που τώρα, με το πρόσωπο στραμμένο στον ουρανό και μαζί με τους δύο χωρικούς, την προσφέρει στον Πατέρα, στην ολότητά της ,στην τελειότητά της… Η αληθινή αγάπη είναι εκείνη που οδήγησε τον π. Ρουτίλιο στο θάνατο πιασμένο χέρι –χέρι με τους δύο χωρικούς. Να πως αγαπά την Εκκλησία: πεθαίνει μαζί τους και με αυτούς παρουσιάζεται στην πόρτα του ουρανού…-έπεσε «θερισμένος» από σφαίρες-ενώ βάδιζε προς το λαό του για να φέρει το μήνυμα τη θείας λειτουργίας και της σωτηρίας.»( Όσκαρ Ρομέρο, Ο ποιμένας μπροστά στα γεγονότα,εκδ.Μήνυμα,1985,σελ.17-18)



Ο π.Ραουτίλιο Γκράντε


Ο δρόμος για τον ορίζοντα του ουρανού.
Δε θα περάσουν δύο μήνες και ένας ακόμη Σαλβαντοριανός κληρικός,ο τριανταπεντάχρονος π. Αλφόνσο Ναβάρο, δολοφονείται μέσα στο σπίτι του από ομάδα ενόπλων. Αφού του έσπασαν το χέρι τον «γάζωσαν» μαζί με ένα φίλο του. Την ώρα που ξεψυχάει δεν παραλείπει να συγχωρέσει τους δολοφόνους του. Το έγκλημά του; Τόλμησε να διαφωνήσει με τους πλούσιους μεγαλοϊδιοκτήτες της ενορίας του. «Το ιδανικό της ιεροσύνης που μας αδελφώνει είναι ένα ιδανικό που δεν πεθαίνει. Σε κάθε δολοφονημένο ιερέα βρίσκουμε μια νέα πνοή ελπίδας, χαράς και θέρμης» θα πει ο Ρομέρο ,και θέλοντας να δυναμώσει την πίστη και την ελπίδα των διωκόμενων πιστών στην ομιλία του λίγες μέρες μετά, θα τονίσει: «πολλοί άνθρωποι έχουν καταληφθεί σήμερα από πανικό και τρόμο. Θα σβήσουν την Εκκλησία; Θα σκοτώσουν όλους τους ιερείς;… Το πνεύμα του Θεού δε θα αφήσει να πεθάνουμε. Δε μπορούν να μας νικήσουν τα όπλα, ο τρόμος και η ψύχωση των ανθρώπων».(ό.π.σελ.20) Οι δολοφονίες ,οι απελάσεις, οι εκβιασμοί συνεχίζονται. Ο Ρομέρο απευθύνεται στα μέλη της Εκκλησίας: «Μη φοβάστε! Αξίζει τον κόπο να συνεχίζουμε να βαδίζουμε αυτό τον δρόμο που δεν καταλήγει σε τάφο αλλά οδηγεί στον ορίζοντα του ουρανού.»


Ο Χριστιανός είναι ο μεγαλύτερος επαναστάτης
Το σύντομο διάστημα της διακονίας του δε θα σταματήσει να καταγγέλλει τη «θεσμοθετημένη βία» λόγω της οποίας εκατομμύρια άνθρωποι στερούνται τα απαραίτητα για να ζήσουν. «Η Εκκλησία που δεν ενώνεται με τους φτωχούς και δεν καταγγέλλει μαζί τους τις αδικίες που υφίστανται, δεν είναι αληθινή Εκκλησία του Ιησού Χριστού». Οι Χριστιανοί οφείλουν αγωνίζονται για την ανατροπή της κοινωνικής αδικίας και των απολυταρχικών καθεστώτων που χρησιμοποιούν την κρατική βία για να καταστείλουν κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας του λαού. Πρέπει όμως να προσέχουν να μην ταυτίζονται με πολιτικές δυνάμεις και κινήματα που υιοθετούν ως μόνη λύση για την κοινωνική αλλαγή την επαναστατική βία.
«Γι' αυτό το επαναλαμβάνω: ας μην αφαιρούμε τη δύναμη του χριστιανισμού από τους χριστιανούς, όταν τους καθοδηγούμε να μπουν σε απελευθερωτικά κινήματα που δεν πιστεύουν ούτε στο Χριστό, ούτε στο Θεό.
Χριστιανοί, μην απατάσθε! Χριστιανοί έχετε μια δύναμη πολύ μεγαλύτερη από οποιαδήποτε πολιτική ομάδα, από οποιαδήποτε οργάνωση που δε λαμβάνει υπόψη της παρά μόνο γήινα πράγματα! Να σκέφτεσαι το Χριστό και να παίρνετε δύναμη απ' αυτόν. Τότε η πολιτική, η κοινωνιολογία, η οικονομία θα ξαναβρούν μια χριστιανική δύναμη.
 Η Εκκλησία δεν ταυτίζεται με καμιά από αυτές τις δυνάμεις, αλλά τις εμπνέει και λέει στους ανθρώπους: αγωνιστείτε, αλλά χωρίς να χάνετε την προοπτική που σας δείχνω. Να γιατί δεν ταυτίζομαι με κανέναν σας, γιατί θέλω να παραμείνω ελεύθερος για να υπενθυμίζω αυτή την εσχατολογία, που πάντοτε πρέπει να παίρνει κριτική στάση απέναντι στα σχέδια των ανθρώπων.
 Και λέω στους Χριστιανούς!
Αφού έχετε το σχέδιο της Βασιλείας των ουρανών, με την πίστη στο βασιλιά και αναστημένο Χριστό , γιατί γίνεστε σκλάβοι των ιδεολογιών της γης;
Γιατί πιστεύετε ότι ο χριστιανός αξίζει λιγότερο από την πολιτική;
 Γιατί δεν έχετε το θάρρος να δώσετε επίσης χριστιανικό περιεχόμενο στην οργάνωση στην οποία ανήκετε;
Γιατί πρέπει να γίνεστε σκλάβοι των άλλων;
Γιατί εγκαταλείψατε τον αρχηγό , που είναι ο Χριστός;
Γιατί πρέπει να υποτάσσεστε σε ζυγό;
Μην ταπεινώνεστε !Πέστε ποιοι είναι οι ελευθερωτές και ποιοι οι σκλάβοι!
Πέστε ποιοι είναι αυτοί που παλεύουν για διεκδικήσεις και ποιοι υποτάσσονται σε ζυγό!
Ο Χριστιανός είναι ο μεγαλύτερος επαναστάτης που υπάρχει, γιατί δεν υποτάσσεται σε καμιά γήινη ιδεολογία: Κατέχει τη μεγάλη ελευθερία του Ιησού Χριστού, του Ελευθερωτή.»(σελ.42-43)

Την Τρίτη 24 Μαρτίου 1980  ο Αρχιεπίσκοπος Ρομέρο κατέρρεε μέσα στο ναό του Νοσοκομείου του Σαν Σαλβαντόρ χτυπημένος από τις σφαίρες των ακροδεξιών δολοφόνων του. Τον ονόμασαν προφήτη, μάρτυρα, άγιο,  ποιμένα, ήρωα. Νομίζω όμως ότι με εκφράζουν  απόλυτα τα λόγια του PIgnatio Ellacurria στη θεία λειτουργία που έγινε λίγες μέρες μετά το μαρτύριο του, και στα οποία αναφέρεται ο  Jon Sobrino στο βιβλίο του για το Ρομέρο: «Με το Ρομέρο ,ο Θεός πέρασε από το Ελ Σαλβαντόρ».







Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Ο Ντοστογιέφσκι,ο Θεός και τα αδέσποτα των Γιαννιτσών



ο Δαρβίνος


και ο Έκτορας

Μια από τις πολλές ευχάριστες  εκπλήξεις που μου επιφύλαξε η παραμονή μου στη Δυτική Μακεδονία και την Πέλλα είναι και η διαπίστωση της ευαισθησίας των εκπαιδευτικών της περιοχής των Γιαννιτσών στο ζήτημα των αδέσποτων.Η συνάντησή μου με τον Δαρβίνο στο Γ' ΓΕΛ και τον Έκτορα στο Α' ΓΕΛ της πόλης, με γέμισε χαρά.Οι δύο αυτοί εξαιρετικοί τύποι κυκλοφορούσαν αδέσποτοι και εγκαταλελειμένοι στους δρόμους της πόλης πριν οι εκπαιδευτικοί πάρουν την πρωτοβουλία να τους υιοθετήσουν.Στο χώρο των σχολείων έχουν βρει στέγη,τροφή και μπόλικη αγάπη.Μακάρι η κίνηση αυτή να βρει πολλούς μιμητές.Η αγάπη για τα δημιουργήματα του Θεού μας οδηγεί στον ίδιο το Θεό. Ο Ντοστογιέφσκι πάντα επίκαιρος:
"Αγάπησε όλη τη κτίση του Θεού, τα πάντα μέσα σ’ αυτήν και κάθε κόκκο άμμου. Αγάπησε το κάθε φύλλο, την κάθε ηλιαχτίδα από το φως του Θεού. Αγάπησε τα ζώα, αγάπησε τα φυτά, αγάπησε το καθετί. Κι όταν αγαπήσεις τα πάντα τότε θα ανακαλύψεις μέσα στο καθετί το μυστικό του Θεού. Σαν το αισθανθείς αυτό, τότε να αρχίσεις να το γνωρίζεις και να το αντιλαμβάνεσαι κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Και θα φθάσεις, εν τέλει, να αγαπήσεις ολόκληρο τον κόσμο με μια ανεξάντλητη, παγκόσμια αγάπη που να αγκαλιάζει και να περιλαμβάνει τα πάντα. Αγάπησε τα ζώα: ο Θεός τους έχει δώσει σπέρματα σκέψης και ανόθευτη χαρά. Μην τα ταράξεις. Μην τα βασανίζεις, μην τους στερήσεις τη χαρά τους, μη βαδίσεις ενάντια στις προθέσεις και το σχέδιο του Θεού."...κάτι θα ξέρει...




Ανδρέας Χ. Αργυρόπουλος

Εκκλησίες και εκπαιδευτήρια των ρωμαίικων κοινοτήτων της Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως




Πολύβιος Στράντζαλης, Εκκλησίες και εκπαιδευτήρια των ρωμαίικων κοινοτήτων της Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως (19ος αιώνας - έως σήμερα), 


Εκδοτικός Οίκος Αντ. Σταμούλη, 

Θεσσαλονίκη 2015, σελ. 570

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ: ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ PUNKS


Του Άνδρέα Άργυρόπουλου

(Τό κείμενο αυτό γράφτηκε τα πρώτα μεταφοιτητικά χρόνια και , δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Έξοδος στην κοινωνία καί τή ζωή» 2/6 (1989), σ. 31 - 36 ).





Κάνοντας ένα τελικό σχόλιο στην ομιλία τού π. Ί. Μάγιεντορφ, μέ θέμα: «'Ο Χριστός σωτήρας σήμερα», πού έγινε στίς 15 Νοεμβρίου 1984 στόν 'I. Ναό 'Αγ. Νικολάου Χαλανδρίου, ο άείμνηστος καθηγητής Νικόλαος Νησιώτης είχε άναφέρει τό έξης περιστατικό: «Ήμουνα εξω άπό τό Σάν Φραντσίσκο μέ τόν π. Μύλλερ, τόν πολύ γνωστό καθολικό θεολόγο, μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο πού οδηγούσε ένας άλλος καθολικός ιερέας. Πηγαίναμε σ’ ένα συνέδριο καί πέρασε δίπλα μας ένα φορτηγό γεμάτο νέους. "Ενας άπό αυτούς είδε τούς κληρικούς, καθώς τά αυτοκίνητα σταμάτησαν δίπλα - δίπλα στόν κόκκινο σηματοδότη. Φώναξε άπό τό φορτηγό: «Πάτερ, σού δίνω ενα μήλο- έσύ τί εχεις νά μού δώσεις...;» Βρεθήκαμε σέ άμηχανία. Ήταν τραγικές στιγμές. "Ολος ο άγώνας μας σκέπτομαι ότι είναι πώς έμείς οι Χριστιανοί θά μπορέσουμε νά ζήσουμε άληθινά τό Χριστό ώς Σωτήρα καί νά τόν προσφέρουμε ώς Σωτήρα στό σημερινό κόσμο, πού, έστω καί ζαλισμένος σάν κι αύτά τά παιδιά, πάντως μάς Τόν ζητάει»1.

Είναι παραπάνω άπό βέβαιο πώς οι άναζητήσεις, οι πόνοι, οι άγωνίες κάθε γενιάς είναι πηγαίες, καί γι’ αύτό τό λόγο κι άληθινές. 'Η δίψα γιά Ζωή είναι ή άφετηρία όλων τών έπαναστατημένων νεανικών ομάδων. Ποιά είναι όμως ή στάση μας ώς ’Ορθοδόξων έναντι τους; Μήπως φοβόμαστε νά τίς προσεγγίσουμε, μέ άποτέλεσμα νά τίς παρατηρούμε άπό μακρυά άμήχανοι στήν καλύτερη περίπτωση, καί στή χειρότερη νά τίς άπορρίπτουμε μέ ύφος έπαγγελματία ιεροεξεταστή;

Τό παρόν κείμενο, άκολουθώντας μιά άλλη κατεύθυνση, σκοπό έχει τήν προσέγγιση άπό ορθόδοξη πλευρά ένός άπό τά πλέον άκραΐα κινήματα πού έμφανίστηκαν τήν τελευταία δεκαετία, τού κινήματος τών Punks, πού μάς πρότεινε σάν «μήλο» τήν κραυγή του έναντίον τής «κοινωνίας τού θανάτου», στήν οποία ζούμε. Τώρα όμως, έμεις έχουμε σειρά νά προτείνουμε καί νά προσφέρουμε τό δικό μας «μήλο». Δέ χωράει άντίρρηση ότι ή έκκλησία έχει νά δώσει πάρα πολλά, άρκεΐ νά καταλάβουμε, όπως λέει ο Γάλλος ορθόδοξος διανοητής, ’Ολιβιέ Κλεμάν, ότι «ή Εκκλησία δέν είναι λέσχη γιά οργανωμένα μεταθανάτια ταξίδια πρώτης θέσεως. 'Η έκκλησία ύπάρχει ώς δύναμη ζωής γιά τη σωτηρία τού κόσμου»2.

Έτσι λοιπόν θά προσπαθήσουμε νά πλησιάσουμε, χωρίς νά είναι καί τόσο εύκολο, τήν ομάδα τών έπαναστατημένων αυτών νέων, διότι «τό μέλλον τοϋ Χριστιανισμού βρίσκεται ίσως μέ τό μέρος τών έπαναστατημένων έφηβων, φθάνει νά μπορούσαμε νά τούς δείξουμε μέσα στη χαρά της γιορτής καί της άγιότητας... την άνάσταση της καθολικής ζωης, τό μεγάλο παιχνίδι της έλευθερίας»3.

Πρίν προχωρήσουμε σέ ό,τιδήποτε άλλο, είναι άναγκαία μιά άναφορά στην ιστορική παρουσία τού ύπό έξέταση κινήματος, ή οποία καί θά μας βοηθήσει νά άντιληφθούμε τίς άφετηρίες αυτης της έκρηξης, τη σύντομη ζωή της καί τήν κατάληξη πού είχε.

Πρέπει άκόμα νά ξεκαθαρίσουμε ότι οι δυσκολίες πού ύπάρχουν γιά νά έξετάσουμε το κίνημα αυτό, είναι κυρίως δύο: α) πρόκειται γιά κίνημα όχι ιδεολογικά συγκροτημένο, καί β) λόγω τού έξεγερσιακού του χαρακτήρα, φυσικό ήταν μετά τήν άρχική έκρηξη νά δημιουργηθεΐ μιά ιδεολογική σύγχυση στό χώρο αυτό μέχρι τού σημείου νά έμφανιστούν άναρχοφασιστικές τάσεις.

"Οπως γίνεται αντιληπτό, ή έξέταση όλων τών μετέπειτα έκφράσεων αυτού τού κινήματος είναι άδύνατη, λόγω άντικειμενικών δυσκολιών. ’Εμείς θά βασιστούμε στούς κύριους έκφραστές του καί θ’ άποπειραθούμε νά πλησιάσουμε τόν προβληματισμό του όπως παρουσιάστηκε τότε πού τό Punk δέν ήταν μόδα, άλλά κραυγή μουσική, πολιτική, κοινωνική, προσωπική, κραυγή ζωης. Θά μπορούσαμε νά πούμε πώς συνοψιζόταν στό σύνθημα εκείνο του Γαλλικού Μάη: «’Αρνούμαστε έναν κόσμο όπου ή βεβαιότητα ότι δε θά πεθάνουμε άπό την πείνα, άνταλλάσσεται με τόν κίνδυνο νά σβήσουμε άπό άνία».

Άνοίγοντας τό βιβλίο: «Τό βιβλίο Punk», βλέπουμε πώς άνάμεσα στ’ άλλα ή σημασία της λέξεως Punk στην έλληνική γλώσσα είναι: 1) κάποιος η κάτι χωρίς άξία, 2) άνοησία, βλακεία, 3) νεαρός κακοποιός, άνήλικος έγκληματίας, κ.λ.π. 4

Τη λέξη αυτή διάλεξαν οι ίδιοι, γιατί αυτή, σέ συνδυασμό μέ τήν ακαλαίσθητη, σύμφωνα μέ τίς άντικειμενικές συνθήκες, έξωτερική τους έμφάνιση, δημιουργούσε μιά άσχημη εικόνα στόν «έξω κόσμο», πού τούς έκανε άντιπαθητικούς. "Ομως στήν πραγματικότητα ή μουσική τους κι ή έμφάνισή τους δέν ήταν άσχημη από μόνη της, αλλά ήταν ο ανηκατοπτρισμός τής κοινωνίας πού ζούσαν.

Οι Punks άρχισαν νά κυκλοφορούν στούς δρόμους τού Λονδίνου καί τών βρεττανικών μεγαλουπόλεων γύρω στά 1976 μέ πρωτοπόρους στό είδος τής μουσικής αυτής, τούς «Sex Pistols». Δέν περνάνε λίγοι μήνες κι έμφανίζονται έκατοντάδες νέα συγκροτήματα. 'Ο άστικός κόσμος τής ’Αγγλίας άναστατώνεται. Τό άποκορύφωμα ήταν ή κυκλοφορία τού τραγουδιού «God save the Queen» άνήμερα τού έορτασμού τού ’Ιωβηλαίου. Τό τραγούδι αυτό ύπήρξε ο ύμνος τών Punks κι ήταν ύβριστικό γιά τη βασίλισσα.
’Εν τώ μεταξύ έμφανίζονται Punks σέ δλες τίς «άνεπτυγμένες» καί «πολιτισμένες» χώρες σέ ’Ανατολή καί Δύση. Στην ’Αμερική λιγότερο πολιτικοποιημένοι καί στήν Ευρώπη (Δυτική καί κυρίως ’Ανατολική) υπερβολικά. Στή Μ. Βρεττανία απαγορεύονται οι συναυλίες κι οι συγκεντρώσεις τους, ένώ στήν Ουγγαρία καί τήν ’Ανατολική Γερμανία έκτος άπό τά προηγούμενα γίνονται μαζικές συλλήψεις μέ μόνο κριτήριο τήν έξωτερική τους έμφάνιση.
Τό Punk δέν είναι μόνο μουσική, είναι μιά γροθιά στό κατεστημένο, πολιτικό, κοινωνικό, θρησκευτικό καί καλλιτεχνικό. Οι Punks, μέ κύριους έκφραστές του, τούς «Sex Pistols», όπως προαναφέραμε, ήθελαν «νά έξοργίσουν τό κοινό δείχνοντάς του τήν άηδία πού αισθάνονται γιά τήν ψευτοζωή», ένώ παράλληλα ήθελαν «νά προσφέρουν μιά έναλλακτική λύση στήν άπάθεια», όπως ελεγε ο άρχηγός τους, J. Rotten 5.
Δέν άντεχαν νά βλέπουν τούς νέους πού άφηναν τήν κουλτούρα τών ναρκωτικών νά τούς καταπιεί, δέν άντεχαν νά βλέπουν κοινωνίες ολόκληρες νά βιώνουν τό θάνατο. Τό «London's burning» τών «Clash» τά λέει όλα:

«...Τό Λονδίνο καίγεται, άπό βαριεστημάρα,

τό Λονδίνο καίγεται, κάλεσε τό 999...

Μαύρε ή άσπρε... άντίκρυσε τή νέα θρησκεία,

όλοι πνίγονται σέ μιά θάλασσα τηλεόρασης...»

Περνώντας τά χρόνια, τό Punk άρχισε νά έμφανίζει σημεία παρακμής. Έγινε μόδα , ξέχασε τά άρχικά μηνύματά του, οι Punks ένσωματώθηκαν στό κατεστημένο έκτος έλαχίστων έξαιρέσεων, κι άπό τό στόμα τοϋ παλαιού άρχηγοϋ των «Sex Pistols» θ’ άκουστεϊ τό θλιβερό: «Είμαστε όλοι οριστικά πουλημένοι», μόλις τρία χρόνια μετά την πρώτη έμφάνισή του.
Σέ μιά συνέντευξη ένός άνατολικογερμανοϋ Punk, πού δημοσιεύτηκε σ’ έλληνική μετάφραση πρίν λίγα χρόνια, κι άποτελεΐ προσωπική μαρτυρία άκρως ένδιαφέρουσα, μεταξύ τών αλλων, άναφέρονται καί τά έξής:
« ...Ήθελα νά ξεφύγω άπό τήν ομοιόμορφη μάζα, νά ξεχωρίσω λιγάκι. Αύτά ήταν τά πρώτα μου κίνητρα. Μετά ήρθε τό σπίτι τών γονιών μου. 'Ο μικροαστισμός τους μου εφερνε άηδία. Μ’ ένοχλεί όλο αύτό τό θέατρο, αύτό τό προσωπείο, πού κανείς δέν κάνει αύτό πού θέλει.Έγώ προσπάθησα άπλά νά σπάσω τά όρια .Τέλειωσα τό βασικό σχολείο καί μετά αρχισα τήν έπαγγελματική μου έκπαίδευση. Τότε κατάλαβα πώς όλες αύτές οι άνοησίες μου κάθονταν στό στομάχι. Αύτή ή διαπαιδαγώγηση πού σέ κάνει μηχανή: νά σηκωθείς τό πρωί, νά δουλέψεις, νά ερθεις στό σπίτι τό άπόγευμα, αν μπορείς νά ξεσπάσεις στή γυναίκα σου, νά πιεις τη μπύρα, νά δεις τηλεόραση καί μετά νά πας γιά ϋπνο. "Ολα αύτά μοϋ φέρνουν άηδία...

Μερικοί νομίζουν ότι έπειδή αύτό τό κράτος δέ μ’ άρέσει, θέλω νά πάω στή Δύση. ’Αλλά νομίζω πώς κι έκεΐ τά ίδια γίνονται. 'Υπάρχει κι έκεΐ ένα κράτος πάντα, μιά έξουσία πού θέλει νά διατηρηθεί, καί παλεύει γι’ αύτό με δλες τίς δυνάμεις της. "Ομως έγώ ήθελα νά βγώ έξω άπό όλα αύτά. Δέν ήθελα νά ένσωματωθώ. "Ηθελα άπλά νά είμαι τό άλλο μου έγώ...

Κι όλη ή κρατική παρέμβαση στη ζωή της νεολαίας «μού τη δίνει». Τίποτα δέν ύπάρχει. Είναι τόσο πληκτικά! Κι όταν σκέπτομαι τίς ντισκοτέκ μας! 'Ο κόσμος πηγαίνει έκεί μέ μιά σκέψη: νά μεθύσει καί νά κάνει καμάκι. Καί νάχεις καί πολλά λεφτά ν’ άγοράζεις! ’Αηδία! ’Εγώ ήθελα νά κάνω κάτι άλλο...»6
"Ανετα θά μπορούσαμε νά πούμε πώς τό άπόσπασμα αύτης της συνέντευξης είναι περιεκτικότατο ως πρός δύο πράγματα: α) στό πρώτο μέρος του παρουσιάζεται άνάγλυφα όλος ο προβληματισμός, ολόκληρο τό σκεπτικό τών Punks, καί β) στό τέλος τού άποσπάσματος έκφράζεται καθαρά πλέον ή έπιθυμία γιά κάτι τό «καινό».
'Ο νεαρός αύτός, κλασσική περίπτωση συνειδητοποιημένου Punk, άρνείται κάθε τι τό ψεύτικο κι άλλοτριωτικό, τήν κρατική έξουσία, τήν καθοδηγούμενη ψυχαγωγία της νεολαίας, τίς έμπορευματοποιημένες έρωτικές σχέσεις, τή συμβατική οικογενειακή ζωή, τήν τεχνοκρατική παιδεία.
Τήν ίδια άκριβώς προβληματική συναντάμε καί στούς Punks άλλων χωρών καί κυρίως της Μ. Βρεττανίας. Μιά χώρα μέ άλλο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, όπου στή «γελοιογραφική άλλοίωση της άρχικης εικόνας τού Θεού»7 πού δίνεται, Τόν βρίσκουμε ταυτισμένο με τη βασίλισσα.Ή βασίλισσα, μιά δμορφη βιτρίνα μιας κοινωνίας θανάτου ουσιαστικά, πού έξωτερικά «δουλεύει ρολόι», κάνει τούς Punks νά ζητάνε την άναρχία ένάντια στην άναρχούμενη άστική κοινωνία. Στρέφονται ένάντια στό «Θεό» τόν ταυτισμένο μέ τη βασίλισσα καί τό φασιστικό καθεστώς. Οι «Sex Pistols» θά τραγουδήσουν:
«...είμαι άντίχριστος, είμαι άναρχικός...

θέλω νά καταστρέφω

όσους περνάνε δίπλα μου...,

καί τό δνειρό σας μιά σκηνή

σ’ ένα σουπερμάρκετ...».
Όχι, τό σουπερμάρκετ κι όσα συμβολίζονται μέ αυτή τη λέξη δέν είναι άρκετά γιά τίποτα περισσότερο άπό σύμβολα της άνίας.

«'Η συνηθισμένη ζωή είναι τόσο βαρετή, πού της ξεφεύγω όσο πιό πολύ μπορώ»8.
'Η άνία, πού είναι κάτι πού συναντάμε σέ όλες τίς γενιές τών καταναλωτικών κοινωνιών, υπήρξε τό «κόκκινο πανί» γιά όλους τούς άμφισβητίες καί τούς έπαναστατημένους νέους τών τελευταίων δεκαετιών. «'Η άνία έξαπλώνεται, ή άνία είναι άντιεπαναστατική», έγραφαν οι τοίχοι τού Παρισιού στά 1968.
Καί τό έρώτημα είναι: «πώς νά μη νοιώσει βαρετά ο νέος όταν ή παιδεία δέν τού προσφέρει τίποτε άλλο άπό τό όνειρο μιάς θέσης κάπου στήν κρατική μηχανή»;
«...Ποτέ δεν άφησα κάποιον νά μου πει πώς δεν άξιζα τίποτα. Οι δάσκαλοι μας τό ελεγαν αύτό. 'Η καλύτερη καί πιό εύϋπόληπτη δουλειά γι’ αύτούς ήταν ύπάλληλος τραπέζης. Πάντοτε ύπάλληλος τραπέζης. Κι έγώ σηκώθηκα καί τούς είπα: «... δέ γουστάρω νά γίνω κάτι τέτοιο». Κι έπειτα άρχιζα νά βρίζω τούς δασκάλους γιατί δέ μπορούσα ν’ άνεχτώ τίς προσβολές τους. Αύτό πού κάνανε σέ μένα καί στά ύπόλοιπα παιδιά ήταν έγκληματικό. Μά δέ φταίγανε αύτοί. 'Υπήρχε πάντα κάποιος παραπάνω άπ’ αύτούς, πού τούς εκανε νά φέρονται ετσι...»9

Πώς νά σέ συγκινήσει όταν είσαι νέος, μιά «εύκαιρία γιά καριέρα άπ’ αύτές πού δέν τίς κλωτσάς ποτέ; Κάθε δουλειά πού σού προσφέρουν είναι γιά νά σέ κρατάνε χαμηλά. Μοϋ προσφέρανε μιά θέση σέ γραφείο, μοϋ προσφέρανε δουλειά σ’ ενα κατάστημα. Είπαν ότι καλύτερα νά πάρω ό,τι μοϋ δίνανε...»10
Στόν πρώτο δίσκο τους οι «Clash» τραγουδούσαν:

«Θέλεις νά φτιάχνεις τσάι γιά τό BBC;

Θές στ’ άλήθεια νά γίνεις μπάτσος;...».
Οι Punks θ’ άρνηθούν κάθε μορφή μηχανοποίησης της ζωής, κι η έργασία, όταν δέν είναι δημιουργία, είναι σίγουρο ότι κινείται πρός αύτήν την κατεύθυνση. ’Απευθυνόμενοι στούς έργαζομένους πού είναι θύματα της «έπιβίωσης», τραγουδούσαν:
«Φάε την καρδιά σου σ’ ενα

πιάτο πλαστικό

άν δέν κάνεις ό,τι θές νά σβήσεις. ’Εγώ δέ δουλεύω άπό τίς πέντε ως τίς έννέα

γιά νά τη βρίσκω πού είμαι ζωντανός».

"Αν ρίξουμε μιά προσεκτική ματιά στίς παιδικές έμπειρίες τών Punks, θά φανεί ξεκάθαρα πώς ή έκρηξη αυτών τών νέων δέν ήταν κάτι έπιφανειακό, άλλά κάτι πού κόχλαζε γιά χρόνια καί φυσικό ήταν κάποτε νά φθάσει σέ μιά τόσο αγρια έκφραση.
Τραυματικές έμπειρίες άπό την οικογένεια, τό σχολείο, καί κοντά σέ αυτά ή οικονομική πολλές φορές έξαθλίωση. Οι παρακάτω άναφορές είναι πειστικές:
«...Τό παρελθόν δέ μού φέρνει καμμιά ευχάριστη άνάμνηση... Τό σπίτι μου έμοιαζε μέ τετράγωνο κουτί... Πήγαινα σ’ ένα καθολικό σχολείο, πού ήταν άκόμα χειρότερο άπό τά αλλα... "Ημασταν πεντακόσια άτομα σέ μιά τάξη, καί μιά δασκάλα πού δέ μπορούσε νά μας έπιβληθεΐ...»11
«...Τό πιό χαρακτηριστικό πράγμα άπό τήν παιδική μου ήλικία ήταν τό μίσος μου γιά τούς δασκάλους... Δέ σού δίνουν τίποτα. Μονάχα παίρνουν άπό σένα συνέχεια. Θά σού παίρνανε καί τήν ψυχή άμα τούς δινότανε ή ευκαιρία. Μά δέν πήραν τη δίκιά μου...»12
«..."Οταν ήμουν παιδί δέν είχαμε πού νά πάμε γιά νά παίξουμε. 'Ο καλύτερος τρόπος γιά νά διασκεδάσουμε τότε ήταν νά πετάμε τούβλα σέ περαστικά αυτοκίνητα. Ήταν τό άγαπημένο μας παιχνίδι. Τό μόνο παιχνίδι πού μπορείς νά παίξεις σέ διαμερίσματα...»13

'Η έκρηξη λοιπόν είχε τίς ρίζες της.
Τά άδίέξοδα βιώνονταν από χρόνια. Κάπου θά οδηγούσαν όλες αυτές οι καταστάσεις. Σέ μιά κοινωνία όπου «δέν ύπάρχει λόγος νά κλαις γιατί κανείς δέ θά σοϋ άπαντήσει..., είσαι μονάχος σου...» 14 καί πρέπει κάτι νά κάνεις οπωσδήποτε. Οι Punks είναι ύπερήφανοι πού άντιδρούν, άσχετα αν κι οι ίδιοι έχουν ξεκαθαρίσει ότι δέν έχουν νά προτείνουν κάτι ολοκληρωμένο. Είναι τίμιοι μέ τόν έαυτό τους καί μέ τούς άλλους. Οι «Sex Pistols» τραγούδαγαν: «...Είμαστε όμορφοι καί άδειοι, τόσο όμορφοι κι άδειοι, καί δέ μας νοιάζει...»
’Αδιαφορούν γιά τόν κοινωνικό περίγυρο καί τίς άπόψεις του γι’ αυτούς καί κτυπούν ό,τι είναι κατεστημένο. Θά φθάσουν νά έχουν ιδέες πού ίσως θά σοκάρουν τους πάντες. Έτσι γιά παράδειγμα, τό τραγούδι των «Sex Pistols», «Bodies», θά στραφεί έναντίον της κυριαρχούσας κοινωνικής άντιλήψεως των άγγλων άστών γιά τη διακοπή κυήσεως. Τό τραγούδι μέσα στά άλλα λέει:
«...Σώμα, δέν είμαι ζώο
Κορμί, δέν είμαι άποβολή
Σπέρμα πού πετάγεται, ματωμένος
πολτός πού κοχλάζει
δέν είμαι άχρηστος, δέν είμαι
πρωτεΐνη γιά πέταμα, δέν
είμαι σπέρμα πού πετάγεται...»
Τελειώνοντας τήν παρουσίαση τών αντιλήψεων τών Punks, πρέπει νά κάνουμε μιά έπισήμανση σχετικά με τη σχέση τους μέ την έπίσημη έκκλησία. Τά πράγματα είναι πολύ άπλά. Στίς δυτικές κοινωνίες όπου έχουμε παραμόρφωση κι έκφυλισμό της χριστιανικής πίστης, την προσαρμογή της σέ άνθρώπινα φευγαλέα συμφέροντα, βρίσκουμε τούς Punks σέ πλήρη σχεδόν άντίθεση έκ πρώτης τουλάχιστον όψεως. Στό «άνατολικό μπλοκ» τά πράγματα ήταν έντελώς διαφορετικά. Στίς πληροφορίες πού ύπάρχουν, έχουμε στοιχεία πώς στήν ’Ανατολική Γερμανία, γιά παράδειγμα, οι Punks δέ δίσταζαν νά φορούν αυτοκόλλητα γιά τήν ειρήνη μέ βιβλικά μηνύματα. Στήν Πολωνία οι άνθρωποι πού συνδέονται μέ τήν Punk σκηνή ήταν στό πλευρό της καθολικής ’Αλληλεγγύης.
Αυτά τά τελευταία, πρέπει νά μάς οδηγήσουν σέ κάποιες σοβαρές σκέψεις στήν άπό ορθόδοξη σκοπιά, προσέγγισή μας στό κίνημα τών Punks.
Μπορούμε νά μείνουμε άδιάφοροι μπροστά στήν κραυγή τού νέου: «πότε έπιτέλους, θά πιω νερό;»13
Μπορούμε νά διαφωνήσουμε γιά τη στάση τών Punks απέναντι στόν «κόσμο;»
Ό «κόσμος» πού άρνούνται οι Punks είναι «τό πνεύμα τών άστών»14. Στάθηκαν ένάντια σέ μιά κοινωνία πού σάν πρότυπό της έχει αυτόν πού βάζει τόν έαυτό του ψηλότερα άπό τούς άλλους. Ή Αγία Γραφή μάς λέει: «μή άγαπάτε τόν κόσμον μηδέ τά έν τώ κόσμω» (A' ’ Ιωαν. 2, 15).
Οι άντιρρήσεις μας λοιπόν στόν προβληματισμό αυτού του κινήματος δεν είναι έδώ, άλλά στό ότι, αν καί άρνούμενο εναν έγωκεντρικό κι ορθολογιστικό πολιτισμό, δεν έκανε τίποτε αλλο άπό τό νά προτείνει ενα δικό του «άτομικιστικο άναρχισμο». « Ο αυτονομος αυτός άναρχισμός, σε άποδεσμεύει άπό ενα κατεστημένο μιας αλλης ποιότητας»15.
'Η ενταξη σέ όποιοδήποτε κατεστημένο οδηγεί άναμφισβήτητα στό θάνατο κι αυτό τό Punk δέ μπόρεσε νά τό άποφύγει, ίσως γιατί κάπου τό έπιδίωξε. Βέβαια αυτή ή έναλλαγή κατεστημένων μπορεί νά κατανοηθεΐ αν πάρουμε ως κριτήριο τό πολιτισμικό πρότυπο τής δυτικής κοινωνίας καί δούμε τίς διαφορετικές θεολογικές καί πολιτισμικές άφετηρίες ’Ανατολής καί Δύσης. Έτσι ή Punk έπανάσταση φαντάζει σήμερα σάν συμβιβασμός μέ τό σύστημα καί μένει πάντα άνοιχτή στήν κριτική, όσο λειτούργησε - καί λειτουργεί - ως συνεχής άρνητισμός περισσότερο καί λιγότερο ως δημιουργική πρόταση ζωής.



ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1.                     π. ’Ιωάννη Μάγιεντορφ, 'Ο Χριστός σωτήρας σήμερα (μετάφραση ’ Ιωάννη Λάππα), έκδ. Σύναξη, ’Αθήνα 1985, σ.70.
2.                     ’Ολιβιέ Κλεμάν, ’Ορθοδοξία καί πολιτική (μετάφραση ’Ι. Λάππα - ’Ι.
Ζερβού), έκδ. Μήνυμα, ’Αθήνα 1985, σ.13.
3.                     Νέοι καί έλευθερία, ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ, άρ.φ.38, Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου
1986, σ.151.
4.                     (’Ανωνύμως) Τό βιβλίο Punk , έκδ. Μπαρμπουνάκη, Θεσσαλονίκη (άχρ.),
σ.6.
5.                     Συνέντευξη μέ τόν Lydon J. Rotten, ΠΟΠ ΚΑΙ ΡΟΚ 16 (1979), σ.13.
6.                     Συνέντευξη μέ εναν Punk, ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 2 (1982), σ.
29.
7.                     Όλιβιέ Κλεμάν, Ή Θεολογία μετά τόν θάνατο του Θεού, σειρά Σύνορο,
εκδ. ’Αθηνα, ’Αθήνα 1981, σ.41.
8.                     Hebding Dick, Ύποκουλτούρα, τό νόημα τού στύλ, εκδ. Γνώση, ’Αθήνα
1981, σ.41.
9.                     (’Ανωνύμως) Οί Σέξ Πίστολς καί τά τραγούδια τους, εκδ. Μπαρμπουνάκη,
Θεσσαλονίκη (άχρ.), σ.22.
10.                   (’Ανωνύμως) Τό βιβλίο Punk, εκδ. Μπαρμπουνάκη, Θεσσαλονίκη (άχρ.), σ.70.
11.                   (’Ανωνύμως) Οί Σέξ Πίστολς καί τά τραγούδια τους, εκδ. Μπαρμπουνάκη, Θεσσαλονίκη (άχρ.), σ.21.
12.                   οπ. παρ., σ.22.
13.                   οπ. παρ., σ.22.
14.                   (’Ανωνύμως) Τό βιβλίο Punk, εκδ. Μπαρμπουνάκη, Θεσσαλονίκη (άχρ.), σ.35.
15.                   ’Από τό ποίημα άνατολικογερμανοΰ Punk πού δημοσιεύθηκε σχήν ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 2 (1989):
«... Κάθομαι εδώ καί πίνω μπύρα,
πότε επιτέλους θά πιω νερό;
Σιγά - σιγά αρχίζω νά σαπίζω...»
16.                   Ν. Μπερδιάγεφ, Ή μοίρα της κουλτούρας, εκδ.’Αστρολάβος/ Ευθύνη, ’Αθήνα (άχρ.) σ.43.

17.                   ’Ιωάννη Κορναράκη, Αυτοσυνειδησία καί πατερικός «αυτόνομος άναρχισμός», εκδ.’Αφων Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1984, σ.32.

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

Η απάντηση του Μητροπολίτη Αργολίδος στον" Κριτή της Οικουμένης" Τελεβάντο





Ναύπλιο 19 Ἰανουαρίου 2015
τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ
 ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΔΙΑΒΙΟΥΝΤΑ Κ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΕΛΕΒΑΝΤΟ
Κύριε Τελεβάντε,
Δὲν σᾶς ἀποκαλῶ «ἀγαπητό», ὄχι ἐπειδή δὲν τὸ θέλω, ἀλλά μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴ σᾶς προσβάλλω καὶ σᾶς ἐκθέσω σὲ ὅλους ὅσους σᾶς θεωροῦν «θεματοφύλακα» καὶ διαδικτυακό ὑπερασπιστή τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ θεωρηθεῖ ὅτι ἔχετε ἐπικοινωνία μ᾿ ἕναν «λατινόφρονα„ καὶ «οἰκουμενιστή„ ἐπίσκοπο. Δὲν σᾶς γνωρίζω προσωπικά. Γνωρίζω ὅμως ὅτι εἴστε χειριστής τοῦ διαδικτύου καὶ εἰδικός στὸ νὰ ἀνακαλύπτετε παντοῦ ἐχθρούς τῆς Ὀρθοδοξίας, ψάχνοντας ἀκόμη καὶ κάτω ἀπό τὶς πέτρες. Ἡ C.I.A., ἡ  K.G.B. καὶ ἡ ἀλήστου μνήμης ΕΣΑ, ἀλλά καὶ ὅλες οἱ παρόμοιες ὑπηρεσίες, εἶμαι σίγουρος ὅτι στὸ πρόσωπό σας θὰ ἔβρισκαν τὸν τέλειο πράκτορα.
Ὁμολογῶ ὅτι εἶμαι ἀρκετά ὀπισθοδρομικός. Δὲν ἀσχολοῦμαι καθόλου οὔτε μὲ τοὺς Η/Υ, οὔτε μὲ τὴν τηλεόραση, δὲν ἀμφισβητῶ τὴ χρησιμότητά τους. Θεωρῶ ὁ χρόνος μας εἶναι λίγος, ἔχουμε νὰ κάνουμε τόσα πράγματα, ποὺ τὸ 24ωρο εἶναι πολύ λίγο. Δὲν ὑπάρχει χρόνος γιὰ χάσιμο, οὔτε γιὰ ἐξάρτηση ἀπό τὰ σύγχρονα αὐτά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Ὅσο καὶ νὰ μὴν τὸ πιστεύετε δὲν ξέρω οὔτε πιο κουμπί πατᾶνε γιὰ νὰ ἀνοίξει ὀ Η/Υ. Γι᾿ αὐτό συγχωρέστε με ποὺ δὲν παρακολουθῶ τὶς ὅποιες καταγγελίες σας. Κάποιοι φίλοι μόνο, μοῦ στέλνουν κατά καιρούς τὰ «βαθυστόχαστα„ κείμενά σας, συνοδευμένα μὲ σκωπτικά σχόλια … Ἔτσι λοιπόν μαθαίνω γιὰ τὶς ἀπαξιωτικές κρίσεις σας καὶ τὶς ἀπειλές σας πρὸς τὸ πρόσωπό μου.
Ἀναρωτιέμαι: τόσους ἀνθρώπους γνωρίσατε στὴ ζωή σας, δὲν βρέθηκε κάποιος νὰ σᾶς μιλήσει ἀδελφικά, νὰ σᾶς πεῖ κάτι, νὰ σᾶς προβληματίσει; Δὲν βρέθηκε κάποιος νὰ σᾶς πεῖ τὴν ἀλήθεια, ὅτι δηλαδή κάτι δὲν πάει καλά! Ὅτι ἔχετε πάρει ἕναν ὀλισθηρό καὶ πλανεμένο δρόμο, ὁ ὁποίος κανείς δὲν ξέρει ποὺ θὰ σᾶς ὁδηγήσει; Λέτε ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι νὰ βρίσκονται σὲ πλάνη καὶ μόνον ἐσεῖς νὰ κατέχετε τὴν ἀλήθεια; Κατηγορεῖτε τὸν πάπα γιὰ τὸ ἀλάθητο. Μὰ δὲν ἔχετε καταλάβει ὅτι ἔχετε αὐτοανακηρυχθεῖ μόνος σας «πάπας″, χειρότερος ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλον πάπα; Ἀλήθεια, μόνον ἐσεῖς κατέχετε τὴν ἀλήθεια καὶ κανείς ἄλλος; Ὅλοι οἱ ἄλλοι πατριάρχες, ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, θεολόγοι, σύνοδοι βρίσκονται σὲ πλάνη καὶ μόνον ἐσεῖς ὀρθοτομεῖτε τὸν λόγον τῆς ἀληθείας; Ἐσεῖς μόνον ἔχετε τὸ χάρισμα τῆς θεολογίας, καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ὡς «μιασμένοι» ἀπό τὸ «μίασμα» τοῦ «οἰκουμενισμοῦ», δὲν πρέπει νὰ ἔχουν λόγο γιὰ κανένα θέμα; Μὲ ἄλλα λόγια σὲ τὶ διαφέρετε ἀπό τὸ πάπα, ποὺ τόσο πολύ κατηγορεῖτε;
Ἔχοντες μέσα σας ἀπορρίψει καὶ καταδικάσει ὅλους τοὺς ἄλλους εἴτε κληρικούς εἴτε λαϊκούς, δὲ φοβάστε μήπως ἡ προσευχή τοῦ Φαρισαίου ταιριάζει ἀπόλυτα, μὲ κάποιες βέβαια, παραλλαγές; «Ὁ Θεός εὐχαριστῶ σοι, ὅτι οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων, οἰκουμενιστές, λατινόφρονες, νεορθόδοξοι, νεοπατερικοί, ἀνανεωτές, βαρλααμιστές καὶ ἄλλα ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός».
Σκέφτομαι ὅτι στὴν Ἀμερική ὅπου ζεῖτε, σὲ μία χώρα ποὺ φημίζεται γιὰ τὶς νέες ἐφευρέσεις καὶ ἀνακαλύψεις, ἀνακαλύψατε καὶ σεῖς τὸ «ὀρθοδοξόμετρο», ἕνα ἀλάθητο φαίνεται μηχάνημα γιὰ νὰ μπορεῖτε νὰ μετρᾶτε τὴν ὀρθοδοξία τῶν ἄλλων! Ὅλους τοὺς βρίσκετε λειψούς στὴν Ὀρθόδοξη πίστη. Κανένας δὲν ξεφεύγει ἀπ᾿ τὸ ὀρθοδοξόμετρό σας. Εἶμαι σίγουρος πὼς ἤδη ἔχετε πάρει τὴ θέση τοῦ Δίκαιου Κριτή καὶ ἔχετε καταδικάσει ὅλους ἐμᾶς στὸ αἰώνιο πῦρ τῆς κόλασης. Ἡ πύλη τοῦ παραδείσου εἶναι μόνο γιὰ σᾶς ἀνοιχτή. Ζῆστε αὐτό τὸν παράδεισο μόνος σας καὶ ἀφῆστε ὅλους ἐμᾶς στὴν κόλαση. Ὅμως νὰ ξέρετε ἡ μοναξιά εἶναι ἡ χειρότερη κόλαση!
Ἀλήθεια, ἔχετε διαβάσει στὸν Εὐεργετινό τὴν ΜΘ΄ ὑπόθεση τοῦ πρώτου τόμου καὶ τὶς Α΄ Β΄ ὑποθέσεις τοῦ τρίτου τόμου, γιὰ νὰ δεῖτε τὶ σημαίνει κατάκριση καὶ καταλαλιά καὶ τὶ ἐπιπτώσεις ἔχουν στὴν πνευματική ζωή; Κι ἐπειδή ἀρέσκεστε στὴ λέξη ἀντίχριστος, ἔχετε διαβάσει τὸ φοβερό λόγο τοῦ Ἁγίου Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτη; «’Εκεῖνος ποὺ κρίνει πρὶν ἀπό τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὁ ἀντίχριστος, γιατί ἁρπάζει τὸ ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ»!
Μιλᾶτε γιὰ τοὺς ἄλλους εἴτε ὀρθόδοξους, εἴτε ρωμαιοκαθολικούς, εἴτε προτεστάντες, σὰν νὰ εἶναι σκουπίδια, μὲ τὴν καρδιά σας νὰ βγάζει χολή καὶ μίσος. Παντού βλέπετε ἐχθρούς, ἀντίπαλους, ἀνταγωνιστές! Ἔλεος κύριε Τελεβάντε! Ξεχάσατε λοιπόν τὴ λέξη ἀγάπη; Ἔχει χαθεῖ ἀπό τὸ λεξιλόγιό σας. Διαβᾶστε τὶ λέει ὁ Ἀββᾶς Ἀμμωνᾶς:
«Ἡ ἀληθινή ἀγάπη κανένα δὲν μισεῖ, κανένα δὲν ἐμπαίζει, κανένα δὲν κατακρίνει, κανένα δὲν στενοχωρεῖ, κανένα δὲν βδελύσσεται, οὔτε πιστό οὔτε ἄπιστο οὔτε ξένο οὔτε ἁμαρτωλό οὔτε πόρνο οὔτε ἀκάθαρτο. Ἀντίθετα περισσότερο ἀγαπᾶ τοὺς ἁμαρτωλούς καὶ τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τοὺς ἀμελεῖς. Γι᾿ αὐτούς πονᾶ καὶ πενθεῖ καὶ κλαίει. Περισσότερο συμπάσχει μὲ τοὺς κακούς καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς παρά μὲ τοὺς καλούς. Ἔτσι μιμεῖται τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος τοὺς ἁμαρτωλούς κάλεσε σὲ μετάνοια τρώγοντας καὶ πίνοντας μαζί τους.
Γι᾿ αὐτό, δείχνοντας ποιὰ εἶναι ἡ ἀληθινή ἀγάπη, δίδαξε λέγοντας:«Γίνεσθε ἀγαθοί καὶ οἰκτίρμονες ὡς ὁ πατήρ ἡμῶν ὁ οὐράνιος» (Λουκ. στ΄36). Ἐκεῖνος βρέχει καὶ γιὰ τοὺς πονηρούς καὶ γιὰ τοὺς ἀγαθούς, ἀνατέλλει τὸν ἥλιο καὶ γιὰ τοὺς δικαίους καὶ γιὰ τοὺς ἀδίκους. Ἔτσι καὶ ὅποιος ἔχει ἀληθινή ἀγάπη ὅλους τοὺς ἀγαπᾶ, ὅλους τοὺς ἐλεεῖ, γιὰ ὅλους προσεύχεται».
Δεῖτε ἀκόμη τὶ λέει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος:
«Καὶ τὶ ἐστί καρδία ἐλεήμων; Καῦσις καρδίας ὑπέρ πάσης τῆς κτίσεως, ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν ὀρνέων καὶ τῶν ζώων καὶ τῶν δαιμόνων καὶ ὑπέρ παντός κτίσματος. Καὶ ἐκ τῆς μνήμης αὐτῶν καὶ τῆς θεωρίας αὐτῶν ρέουσιν οἱ ὀφθαλμοί αὐτοῦ δάκρυα. Ἐκ τῆς πολλῆς καὶ σφοδρᾶς ἐλεημοσύνης τῆς συνεχούσης τὴν καρδίαν καὶ ἐκ τῆς πολλῆς καρτερίας σμικρύνεται ἡ καρδία αὐτοῦ καὶ οὐ δύναται βαστάξαι ἤ ἀκοῦσαι ἤ ἰδεῖν βλάβην τινά, ἤ λύπην μικράν ἐν τῇ κτίσει γινομένην. Καὶ διὰ τοῦτο καὶ ὑπέρ τῶν ἀλόγων καὶ ὑπέρ τῶν ἐχθρῶν τῆς ἀληθείας καὶ ὑπέρ τῶν βλαπτόντων αὐτόν ἐν πάσῃ ὥρα εὐχήν μετά δακρύων προσφέρει, τοῦ φυλαχθῆναι αὐτούς καὶ ἱλασθῆναι αὐτοῖς· ὁμοίως καὶ ὑπέρ τῆς φύσεως τῶν ἑρπετῶν ἐκ τῆς πολλῆς αὐτοῦ ἐλεημοσύνης τῆς κινουμένης ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ ἀμέτρως καθ᾿ ὁμοιότητα τοῦ Θεοῦ„
Ἄς ἔλθω καὶ στὰ θέματα ποὺ μὲ ἀφοροῦν. Γράφετε στὸ ἱστολόγιό σας: «τὸν εἶχα πάρει χαμπάρι ἀπό τὴν ἀρχή τὸν Σεβασμιώτατο Ἀργολίδος …» Ἀλήθεια πότε μὲ γνωρίσατε κύριε Τελεβάντε; Μὲ ἔχετε δεῖ ἔστω καὶ μία φορά στὴ ζωή σας; Ἔχετε μιλήσει ποτέ μαζί μου; Μήπως εἴμαστε συμμαθητές ἀπό τὸ σχολεῖο καὶ δὲν τὸ θυμᾶμαι; Μήπως πηγαίναμε μαζί σε κάποιο φροντιστήριο; Μήπως εἴμαστε συμφοιτητές στὸ Πανεπιστήμιο; Ἔχω τὴν ἐντύπωση ὅτι δὲν δᾶς ἔχω δεῖ κατά πρόσωπο οὔτε μία φορά. Πῶς λοιπόν «μὲ πήρατε χαμπάρι»; Μήπως ἀπ᾿ τὰ βιβλία μου; Βρήκατε κάτι ἀντορθόδοξο στὶς σελίδες ποὺ ἔχω γράψει; Ἤ μήπως ἔχετε τὸ προορατικό, διορατικό, χαφιέδικο ἤ ἄλλο χάρισμα ποὺ δὲν τὸ γνωρίζω; Ρωτᾶτε ἀκόμη:«Τὸν ἔχετε δεῖ νὰ μιλήσει ποτέ γιὰ θέματα πίστεως;»Ἧλθατε ποτέ στὴν Ἀργολίδα κύριε Τελεβάντε; Καὶ ἄν ἤρθατε δὲν μὲ ἀκούσατε ποτέ νὰ κηρύττω; Σᾶς πληροφορῶ λοιπόν ὅτι κατά μέσον ὄρο κηρύττω 6-7 φορές τὴν ἑβδομάδα. Μὲ τὶς φτωχές μου δυνάμεις κατηχῶ τὸ ποίμνιο ποὺ μοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστός. Καὶ τὰ κηρύγματά μου εἶναι κυρίως χριστοκεντρικά καὶ ἀφοροῦν τὴν πνευματική ζωή. Ἀνάλογα μὲ τὶς πνευματικές ἀνάγκες καὶ ἐλλείψεις τοῦ λαοῦ, σ᾿ αὐτά ἀνταποκρίνομαι.
Τὸ ξέρω, ἐσεῖς θὰ θέλατε σὲ ὅλα τὰ κηρύγματα νὰ κατακεραυνώνω τὸν πάπα καὶ τὸν οἰκουμενισμό. Ὅμως σᾶς ἐρωτῶ καὶ πάλι: Αὐτά εἶναι τὰ θέματα ποὺ ἀπασχολοῦν τὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ; Πέστε μου εἰλικρινά, πιστεύετε ὅτι τὸ μεγάλο ποιμαντικό πρόβλημα καὶ ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος στὴν Ἀργολίδα, ἀλλά καὶ σ᾿ ὅλη τὴν Ἑλλάδα εἶναι ὁ πάπας; Κινδυνεύει κανείς νὰ προσυλητιστεῖ στὸν παπισμό; Ἀκούσατε ἐσεῖς κανένα ὀρθόδοξο χριστιανό νὰ ἀσπάστηκε τὸν παπισμό; Ὄχι κύριε Τελεβάντε. Ἄλλα εἶναι τὰ ποιμαντικά προβλήματα ποὺ μὲ ἀπασχολοῦν ὡς ἐπίσκοπο. Οἱ ἄνθρωποι στὴ μεγάλη τους πλειοψηφία εἶναι ἀκατήχητοι, δὲν ξέρουν καλά-καλά νὰ κάνουν τὸ σταυρό τους. Κατακλύζονται ἀπό δεισιδαιμονίες καὶ προλήψεις, καὶ στὰ δύσκολα προβλήματά τους τρέχουν στοὺς μάγους καὶ στοὺς ἀστρολόγους. Ὁ τρόπος ποὺ ζοῦν δυστυχῶς εἶναι πιὸ πολύ παγανιστικός παρά χριστιανικός. Λὲς καὶ βρίσκονται οἱ περισσότεροι στὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχή. (Γιὰ σᾶς βέβαια ὅλοι αὐτοί ἀφοῦ βαπτιστοῦν ὀρθόδοξοι χριστιανοί εἶναι καὶ οὐσιαστικά ὀρθόδοξοι). Ἀφήνω τὶς ἀνατολικές θρησκεῖες ποὺ κάνουν θραύση, τοὺς χιλιαστές, τὰ ναρκωτικά, τὸν ἀλκοολισμό ποὺ καταστρέφουν γενιές νέων παιδιῶν. Ὑπάρχουν τόσα σοβαρά ποιμαντικά προβλήματα ποὺ δὲν περιγράφονται καὶ ποὺ θέλουν ἄμεση ἀντιμετώπιση καὶ σεῖς μὲ συμβουλεύετε νὰ ἀσχοληθῶ μὲ θέματα ἀπό τὰ ὁποία κανείς δὲ κινδυνεύει, οὔτε ἀγγίζουν κανένα.
Θυμᾶμαι, ἤμουν νέος φοιτητής στὴ δεκαετία τοῦ ᾿70, ὅταν ὁ οἰκουμενισμός βρισκόταν σὲ ἔξαρση καὶ κάποιοι θὰ ἔπρεπε νὰ ἀναλάβουν τὴν εὐθύνη τοῦ ἀντιοικουμενισμοῦ. Κάποιος εὐλαβής ἐπίσκοπος, ἀλλά μᾶλλον ἐκτός πραγματικότητος, ἀνέλαβε τὸν ″τιτάνιο ἀγῶνα„ νᾶ ἐνημερώσει τὸ ποίμνιό του καὶ νὰ τὸν προφυλάξει ἀπό τὸν κίνδυνο τῆς «παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ». Ἡ ἐπαρχία του ἦταν μικρή. Πήγαινε λοιπόν, στὰ χωριά τῆς ἐπαρχίας του καὶ μιλοῦσε γιὰ τὸν οἰκουμενισμό. Δὲν ὑπῆρχε ἄλλο θέμα. Οἱ ἄνθρωποι εἶχαν λύσει ὅλα τὰ θέματα, ἦταν, ὅπως πίστευε, βαθύτατα ὀρθόδοξοι καὶ ἀπό τὸ μόνο ποὺ κινδύνευαν ἦταν ὁ οἰκουμενισμός! Τὸν ἄκουγαν οἱ ἀγράμματοι ψαράδες, ἀγρότες, κτηνοτρόφοι καὶ νόμιζαν πῶς τοὺς μιλοῦσε κινέζικα. Στὸ τέλος ἀντέδρασαν οἱ ἄνθρωποι καὶ εἶπαν: «καλός ὁ Δεσπότης μας, ἀλλά συνεχῶς γιὰ τὸν κομμουνισμό μᾶς μιλάει!»
Ὅταν κύριε Τελεβάντε πηγαίνει ὁ στρατός σὲ μία μάχη, ὁ διοικητής μὲ τὸ ἐπιτελεῖο του, πηγαίνει πρὶν γιὰ νὰ κάνει μιὰ ἀναγνώριση καὶ χαρτογράφιση τοῦ ἐδάφους. Ἐτοιμάζει τὴ στρατηγική του, τὰ ἐπιχειρησιακά σχέδια. Ἄλλιῶς ἡ μάχη θὰ εἶναι χαμένη ἐκ τῶν προτέρων. Ἔτσι κι ἐδῶ, κύριε Τελεβάντε. Ἀλλοίμονο στὸν ποιμένα ποὺ δὲ γνωρίζει τὶς πνευματικές ἀνάγκες τοῦ ποιμνίου του καὶ δὲν ἐπικεντρώνεται σ᾿ αὐτές. Τότε θὰ μοιάζει μὲ τὸν Δόν Κιχώτη καὶ θὰ κυνηγάει ἀνεμόμυλους καὶ φαντάσματα.
Ὅσον ἀφορᾶ τὶς ἀπαξιωτικές ἀναφορές σας γιὰ τὶς ἐπισκέψεις μου στὸ χάντμπωλ καὶ στὴ συναυλία, σᾶς ἀπαντῶ ὅτι εἶμαι ἀποφασισμένος νὰ ἀναζητήσω τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ παντού. Προσπαθῶ νὰ εἶμαι κοντά τους ὅπου μὲ καλοῦν. Καὶ στὶς διαλέξεις, καὶ στὶς ἐκδηλώσεις, καὶ στὰ γήπεδα, καὶ στὰ σχολεῖα, καὶ στὰ νοσοκομεῖα, καὶ στὶς φυλακές καὶ στὰ στρατόπεδα. Ἔχω βαθειά τὴν πεποίθηση, ὅτι ὁ ἐπίσκοπος δὲν εἶναι γιὰ νὰ κάθεται στὸ γραφεῖο του καὶ νὰ ἀσχολεῖται συνεχῶς μὲ χαρτιά καὶ γραφειοκρατικές ὑποθέσεις. Δυστυχῶς θὰ τὸ κάνει καὶ αὐτό, ἀλλά ὅσο γίνεται λιγότερο. Ὁ ἐπίσκοπος δὲν εἶναι μόνο νὰ ντύνεται σὰ βυζαντινός αὐτοκράτορας, νὰ εὐλογεῖ ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς καὶ νὰ μιλάει μιὰ ξύλινη γλῶσσα ποὺ κανένα δὲν ἀγγίζει, οὔτε καὶ τὸν ἴδιο. Ὁ ἐπίσκοπος δὲν εἶναι μόνο νὰ βγαίνει στὴν Ὡραία Πύλη καὶ νὰ ἀπαγγέλει μὲ στόμφο τὸ «Κύριε, Κύριε …» γιατί ἴσως κάποιος ν᾿ ἀκούσει τὸν σκληρό λόγο:«Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε, Κύριε …». Ἔχει χρέος νὰ ἀφήσει τὸ θρόνο του, νὰ βγεῖ στοὺς δρόμους, νὰ γίνει «κυνηγός ψυχῶν», ὅπως συμβούλευε ὁ ἅγιος τῶν καιρῶν μας π. Ἀθανάσιος Χαμακιώτης. Γι᾿ αὐτό καὶ προσυπογράφω τὸ λόγο τοῦ πάπα Φραγκίσκου: «προτιμῶ μία ἐκκλησία καταπονημένη, πληγωμένη καὶ λερωμένη, ἐπειδή βγῆκε στους δρόμους, παρά μία ἐκκλησία ἄρρωστη ἀπό τὴν κλεισούρα καὶ τὴν ἄνεση νὰ στηρίζεται στὶς ἀσφάλειές της.
Ὀραματίζομαι μιὰ Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι Μητέρα καὶ Ποιμένας,. Οἱ λειτουργοί της πρέπει νὰ εἶναι φιλεύσπλαχναι, νὰ ἐπιφορτίζονται τὴ φροντίδα τῶν προσώπων, νὰ στέκονται στὸ πλευρό τους, ὅπως ὁ καλός Σαμαρείτης, ποὺ πλένει, καθαρίζει, παρηγορεῖ τὸν πλησίον. Αὐτό εἶναι τὸ αὐθεντικό Εὐαγγέλιο. Ὁ Θεός εἶναι πιὸ μεγάλος ἀπό τὴν ἁμαρτία. Οἱ ὀργανωτικές καὶ δομικές μεταρρυθμίσεις εἶναι δευτερεύουσες, δηλαδή ἔρχονται μετά. Ἡ πρώτη μεταρρύθμιση πρέπει νὰ εἶναι ἐκείνη τοῦ τρόπου ζωῆς μας. Οἱ λειτουργοί τοῦ εὐαγγελίου πρέπει νὰ εἶναι ἰκανοί νὰ θερμάνουν τὴν καρδιά τῶν ἀνθρώπων, νὰ συζητήσουν καὶ νὰ πορευθοῦν μαζί τους, ἀκόμα καὶ νὰ κατέβουν στὸ σκοτάδι τους, στὴ νύχτα τους, χωρίς ὅμως νὰ χαθοῦν καὶ οἱ ἴδιοι. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ θέλει ποιμένες καὶ ὄχι ὑπαλλήλους. Οἱ ἐπίσκοποι, ἰδιαίτερα, πρέπει νὰ εἶναι ἄνθρωποι ἰκανοί νὰ ὑποστηρίξουν μὲ ὑπομονή τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν λαό Του κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ μὴ μένει κανείς πίσω. Παράλληλα ὅμως πρέπει καὶ νὰ καθοδηγοῦν τὸ ποίμνιο, τὸ ὁποίο ὀσμίζεται καὶ ἀνακαλύπτει νέους δρόμους.
Ἀντί νὰ εἴμαστε μόνο μία Ἐκκλησία ποὺ ὑποδέχεται καὶ ἔχει ἀνοιχτές τὶς πόρτες, ἄς προσπαθήσουμε ἐπίσης νὰ εἴμαστε μία Ἐκκλησία ποὺ βρίσκει νέους δρόμους, ποὺ εἶναι ἰκανή νὰ βγεῖ ἀπό τὸν ἑαυτό της καὶ νὰ πάει πρὸς αὐτόν ποὺ δὲν τὴν πλησιάζει, πρὸς αὐτόν ποὺ ἔφυγε ἤ ποὺ εἶναι ἀδιάφορος. Ὁρισμένες φορές, ἐκεῖνος ποὺ ἐγκατέλειψε τὴν Ἐκκλησία τὸ ἔκανε γιὰ λόγους ποὺ, ἄν τοὺς καταλάβουμε καὶ τοὺς ἀξιολογήσουμε σωστά, μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν σὲ ἐπιστροφή. Ἀλλά χρειάζεται τόλμη, θάρρος».
Μὲ κατηγορεῖτε ἀκόμη γιατί «ἔπαιξα πίνγκ-πόνγκ». Πράγματι ἔτσι εἶναι. Καὶ αὐτό συνέβη στὰ ἐγκαίνια τοῦ Κέντρου Νεότητος Ἄργους, ὅπως καὶ τὸ ἀντίστοιχο στὸ Ναύπλιο. Εἶμαι ἰδιαίτερα χαρούμενος κι εὐχαριστῶ τοὺς συνεργάτες μου, ποὺ μὲ τὴ βοήθειά τους δημιουργήσαμε δύο ὄμορφα στέκια γιὰ τὰ νέα παιδιά. Δὲν εἶναι βέβαια πρωτόγνωρο, ἀφοῦ σ᾿ ὅλη τὴν Ἑλλάδα ὑπάρχουν παρόμοια καὶ πολύ καλύτερα. Δυστυχῶς ὁ χρόνος δὲν μοῦ ἐπιτρέπει νὰ τὰ ἐπισκέπτομαι. Ὅμως, κύριε Τελεβάντε, θὰ προτιμοῦσα νὰ παίζω πίνγκ-πόνγκ μὲ τὰ παιδιά καὶ νὰ μὲ αἰσθάνονται κοντά τους, παρά νὰ «παίζω» στὸ διαδίκτυο, γιὰ νὰ βρίσκω καὶ νὰ ἀνακαλύπτω ἐχθρούς τῆς ἀληθείας. Ἄν ἐσᾶς σᾶς ἐκφράζει τὸ διαδίκτυο, ἄν εἶστε ἐρωτευμένος καὶ ἐξαρτημένος ἀπό τὴν Η/Υ, μὲ γειά σας μὲ χαρά σας. Ἐλεύθερος εἶστε. Ἀναρωτιέμαι βέβαια πότε βρίσκετε χρόνο νὰ πεῖτε ἕνα «Κύριε ἐλέησον», νὰ προσευχηθεῖτε λίγο, νὰ διαβάσετε ἕνα βιβλίο γιὰ νὰ ἠρεμήσει λίγο ἡ ψυχή σας.
Διαβάστε λίγο τὶ λέει καὶ ὁ π. Παΐσιος:
-    Νὰ ἀποφεύγονται τὰ ἄκρα· μὲ τὰ ἄκρα δὲν λύνονται τὰ θέματα. Βλέπαμε παλιά, ὁ μπακάλης ἔβαζε λίγο-λίγο μὲ τὴν σέσουλα στὴν ζυγαριά, καὶ ἔτσι ἔβρισκε τὴν ἀκρίβεια καὶ ἰσορροποῦσε καὶ ἡ ζυγαριά. Δηλαδή δὲν ἔβαζε ἀπότομα πολύ, οὔτε ἀφαιροῦσε ἀπότομα πολύ. Τὰ δύο ἄκρα πάντα ταλαιπωροῦν τὴν Μητέρα Ἐκκλησία καὶ οἱ ἴδιοι ποὺ τὰ κρατοῦν ταλαιπωροῦνται, γιατί τὰ δύο ἄκρα συνήθως καρφώνουν… Εἶναι σὰν νὰ κρατάη τὸ ἕνα ἄκρο διαμονισμένος, ὅταν ἔχη ἀναίδεια πνευματική (περιφρόνηση γιὰ ὅλα), καὶ τὸ ἄλλο ἄκρο σὰν νὰ κρατάη τρελλός, ὅταν ἔχη μωρό ζῆλο μὲ στενοκεφαλιά. Ἕνας πνευματικά ἀναιδής δηλαδή μὲ ἕναν ζηλωτή, ποὺ ἔχη μωρό ζῆλο, ποτέ δὲν συμφωνοῦν, ἄλλά τρώγονται καὶ χρυπιοῦνται, γιατί καὶ οἱ δύο στεροῦνται τὴν θεία Χάρη. Τότε – Θεός φυλάξοι! – μπορεῖ νὰ χτυπιοῦνται συνέχεια τὰ δύο ἄκρα καὶ «ἄκρη νὰ μὴν τοὺς βρίσκη» κανείς. Ἐκεῖνοι ποὺ θὰ μπορέσουν νὰ λυγίσουν τὰ δύο αὐτά ἄκρα, γιὰ νὰ ἑνωθοῦν – νὰ ὁμονοήσουν -, θὰ στεφανωθοῦν ἀπό τὸν Χριστό. μὲ δύο ἀμάραντα στεφάνια.
 Δὲν εἶναι εἰλικρινής καὶ εὐθύς ἐκεῖνος ποὺ λέει κατά πρόσωπο τὴν ἀλήθεια οὔτε ἐκεῖνος ποὺ τὴν δημοσιεύει, ἀλλά ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἀγάπη καὶ ἀληθινή ζωή καὶ μιλάει μὲ διάκριση, ὅταν πρέπει, καὶ λέει ἐκεῖνα ποὺ πρέπει στὴν πρέπουσα ὥρα.
Ἐκεῖνοι ποὺ ἐλέγχουν μὲ ἀδιακρισία ἔχουν πνευματική σκότιση καὶ κακία καὶ βλέπουν τοὺς ἀνθρώπους δυστυχῶς σὰν κούτσουρα. Καὶ ἐνῶ τοὺς πελεκᾶνε ἀλύπητα καὶ ὑποφέρουν οἱ ἄνθρωποι, αὐτοί χαίρονται γιὰ τὸ τετραγώνισμα ποὺ τοὺς κάνου, γιὰ τὸν κυβισμό»!
Ἀναρωτιέμαι κύριε Τελεβάντε, ἄν θὰ εἴχατε γεννηθεῖ στὴ Βραζιλία, στὶς Φιλιππίνες, στὴν Ἰσπανία, τὶ θὰ κάνατε τώρα;  Δὲν ἀμφιβάλω ὅτι θὰ λέγατε τὰ ἴδια γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους. Καὶ ἄν –Θεός φυλάξοι- εἴχατε γεννηθεῖ στὸ Ἰραν, τώρα θὰ κόβατε κεφάλια. Δὲν μπορῶ νὰ φανταστῶ ἕνας τέτοιος φανατισμένος χαρακτῆρας νὰ ἔχει μία διαφορετική συμπεριφορά.
Δὲν βλέπετε τίποτα καλό στὸ δυτικό κόσμο; Ὅλα στραβά καὶ ἀνάποδα; Πόσοι καὶ ποιοὶ ὀρθόδοξοι ἀσχολήθηκαν μὲ τὶς ἐκδόσεις τῶν πατερικῶν ἔργων; Ἄν δὲν ἦταν οἱ ρωμαιοκαθολικοί χριστιανοί θὰ γνωρίζαμε σήμερα τοὺς περισσότερους πατέρες; Ἡ περίφημη σειρά τοῦ Migne ἀπό ποὺ προέρχεται; Ὁ Migne δὲν ἦταν ἕνας ρωμαιοκαθολικός παπᾶς; Θὰ ἀπορρίψετε καὶ αὐτό τὸ μνημειώδες ἔργο γιατί προέρχεται ἀπό ἕνα παπικό; Ποιος ἐξέδωσε π.χ. τὰ ἔργα τοῦ Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου ἀλλά καὶ τόσων ἀλλων; Ὀρθόδοξος καθηγητής τὴς πατρολογίας στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν διακήρυττε ὅτι ὁ ἅγ. Συμεών ἦταν ἕνας συναισθηματικός καὶ ρομαντικός τύπος καὶ ὅ,τι γράφει εἶναι καρπός τοῦ συναισθηματισμοῦ του. Εὐτυχῶς ποὺ δὲν τὸν ἄκουσαν οἱ ρωμαιοκαθολικοί καὶ ἔχουμε σήμερα στὴ γλῶσσα μας τὰ ἔργα του. Ὅμως, πεῖτε μου τελικά ποιός ἦταν πιὸ ὀρθόδοξος; Ὁ καθηγητής μας ἤ οἱ ρωμαιοκαθολικοί ἐκδότες; Πῶς μπορεῖτε νὰ διαγράφετε ὅλον αὐτόν τὸν ἄνθρώπινο μόχθο ὥστε  νὰ ἔχουμε καὶ μεῖς σήμερα αὐτό τὸ μεγάλο θησαυρό. Μόλις τὶς τελευταίες δεκαετίες, τελευταῖοι καὶ καταϊδρωμένοι προσπαθήσαμε καὶ μεῖς στὴν Ἑλλάδα νὰ ἐκδώσουμε κάποια πατερικά ἔργα.
Ὅσον ἀφορᾶ τὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου τοῦ πάπα Φραγκίσκου, ἔχω νὰ καταθέσω τὰ ἐξῆς:
Δὲν ἔχω ἀμφιβολία γιὰ τὴν πίστη μου καὶ γι᾿ αὐτό δὲ φοβᾶμαι νὰ διαλεχθῶ μὲ κάποιον ἄλλο ἄνθρωπο ποὺ βλέπει ἀλλιώτικα τὰ πράγματα. Δὲν φοβᾶμαι νὰ διαλεχθῶ οὔτε καὶ μὲ τὸν μεγαλύτερο ἄθεο, γιατὶ πιστεύω στὸ διάλογο καὶ στὴν ἐπικοινωνία. Καὶ κυρίως δὲν θεωρῶ προδοσία τῆς πίστης μου τὸ ν᾿ ἀναγνωρίσω ὅ,τι καλό ἔχει ὁ ὁποιοσδήποτε ἄνθρωπος. Μ᾿ ἕναν μόνο τύπο ἀνθρώπου δυσκολεύομαι νὰ ἐπικοινωνήσω: μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀνοηταίνει ἐκουσίως. Ἔχεις τότε νὰ ἀντιμετωπίσεις ἕναν δικτάτορα ποὺ τὰ ξέρει ὅλα καὶ μιλάει γιὰ ὅλα. Κάθε προσπάθεια διαλόγου ἀποβαίνει μάταιη. Καὶ ἄν αὐτό συνδυάζεται μὲ φανατισμό καὶ μικρή ἤ μεγάλη ψυχοπαθολογία, τότε τὸ μεῖγμα ἀποβαίνει ἐκρηκτικό. Καὶ ἀκόμη περισσότερο ἄν κάποιος φαντασιώνεται ὅτι ἀνήκει κὰι αὐτός στὴ χορεία τῶν ὁμολογητῶν τότε ἄντε νὰ κάνεις διάλογο. Εἶναι οἱ ἄκαπνοι καλοπερασάκηδες ποὺ μέσα ἀπό τὸ βάλτο τοῦ διαδικτύου πουλᾶνε ὀρθοδοξία καὶ ἀσχολοῦνται καθημερινά περί ὄνου σκιᾶς ἀνακαλύπτοντας προδοσία καὶ παρεκκλίσεις ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχουν, ἔχοντας χάσει κάθε αἴσθηση τῆς πραγματικῆς ὀρθόδοξης πίστης καὶ ζωῆς. Τόσα πράγματα ἔχουν στηριχτεῖ σὲ μύθους, σὲ ἀναλήθειες καὶ ἀνακρίβειες. Πρὶν ἀπό λίγες μέρες κάποια νέα κοπέλα ἀπό τὴ νεανική σύναξη τοῦ Ἄργους καλοπροαίρετα μὲ ρώτησε: «Πῶς παρεβρεθήκατε σὲ μία ἐκδήλωση γιὰ τὸν πάπα; Δὲν εἶναι ὁ πρόδρομος τοῦ ἀντιχρίστου; Δὲν ἔλεγε ὅ ἅγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ὅτι ὁ πάπας εἶναι ἀντίχριστος καὶ αὐτόν νὰ καταρρᾶσθε;» Ἡ νέα ἐπανέλαβε μία φράση ποὺ, ὑποτίθεται τὴν εἶπε ὁ ἅγ. Κοσμᾶς. Καὶ πάνω σ᾿ αὐτή τὴ φράση στηρίχτηκαν πλῆθος συγχρόνων ἀντιπαπικῶν. Καὶ συνεχῶς αὐτή ἡ φράση ἀναπαράγεται δεκαετίες τώρα. Εὐτυχῶς ὅμως, ποὺ ἕνας σοβαρός ἐπιστήμονας καὶ ἐρευνητής, ὁ κ. Ἰ. Μενοῦνος, ποὺ ἀσχολήθηκε χρόνια μὲ τὸν ἁγιο Κοσμᾶ καὶ τὶς διδαχές του, ἀπέδειξε ὅτι αὐτή ἡ φράση δὲν ὑπάρχει. Εἶναι παρέμβλητη. Προσθήκη κάποιας εὐσεβοῦς ἀλλά φανατικῆς χειρός. Γράφει ὁ κ. Μενοῦνος: «Ἡ φράση αὐτή ἦταν λόγος τοῦ Κωλέττη, καὶ ὄχι τοῦ ἅγίου Κοσμᾶ, ὁ ὁποίος σὲ καμιά ἄλλη ἀπό τὶς προφητεῖες του δὲν ἀναφέρει τίποτα γιὰ τὸν πάπα. Εἶναι ἐκπληκτικό ὅτι οὔτε στὶς διδαχές του ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἀσχολήθηκε μὲ τὶς διδασκαλίες ἤ τὰ ἔργα τῶν παπῶν». Γιατί; Γιατί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς γνώριζε πολύ καλά ὅτι στὰ μέρη ποὺ περιόδευε δὲν ὑπῆρχε κίνδυνος παπικοῦ προσηλυτισμοῦ. Τὰ ποιμαντικά προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζε ἦταν ἤ ἄγνοια, ἡ ἠθική κατάπτωση τοῦ ἀγράμματου λαοῦ, οἱ συνεχεῖς ἐξισλαμισμοί.
Θέλετε νὰ πάμε καὶ λίγο μακρύτερα; Στὸ γνωστό γιὰ τοὺς ἀντιδυτικούς ἀγῶνες του, τὸν ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό. Ὁλοι τὸν ἐπαινοῦν ποὺ δὲν ὑπέγραψε τὴν Ἕνωση καὶ πολύ καλά ἔκανε ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχαν οἱ προϋποθέσεις. Ὅμως, ὁ ἅγιος Μᾶρκος δὲν ἀρνήθηκε τὸ διάλογο, δὲν ἀρνήθηκε νὰ πάει στὶς συνόδους Φεράρας-Φλωρεντίας. Ἴσως ἄν ζούσατε τότε θὰ τὸν κατηγορούσατε ποὺ τόλμησε νὰ πάει στὸν «ἀντίχριστο πάπα». Ἔχετε διαβάσει τὸ λόγο τοῦ ἁγ. Μάρκου πρὸς τὸν τότε πάπα Ρώμης; Σᾶς μεταφέρω ἐλάχιστα αποσπάσματα.
«Ὑμεῖς ἐστέ σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους».
«Σήμερον τῆς παγκοσμίου χαρᾶς τὰ προοίμια· σήμερον αἱ νοηταί ἀκτῖνες τοῦ τῆς εἰρήνης Ἡλίου τῇ οἰκουμένῃ πάσῃ προαναγγέλουσι· σήμερον τὰ τοῦ Δεσποτικοῦ σώματος μέλη, πολλοῖς πρότερον χρόνοις διεσπαρμένα τε καὶ ἐῤῥηγμένα, πρὸς τὴν ἕνωσιν ἀλλήλων ἐπείγεται· οὐ γὰρ ἀνέχεται ἡ κεφαλή πάντων Χριστός ὁ Θεός ἐφιστάναι διηρημένῳ τῷ σώματι, οὐδέ τὸν τῆς ἀγάπης δεσμόν ἐξ ἡμῶν ἀνηρῆσθαι παντάπασιν ἡ ἀγάπη βούλεται· διὰ τοῦτο ἐξήγειρέ σε τὸν τῶν Ἱερέων αὐτοῦ πρωτεύοντα πρὸς τὴν ἡμετέραν ταύτην κλῆσιν καὶ τὸν εὐσεβέστατον ἡμῶν Βασιλέα πρὸς τὴν σὴν ὑπακοήν διανέστησε καὶ τὸν ἁγιώτατον Ποιμένα καὶ Πατριάρχην, γήρως ἐπιλαθέσθαι καὶ ἀσθενείας μακρᾶς παρεσκεύασε καὶ ἡμᾶς τοὺς ὑπ᾿ αὐτῷ ποιμενομένους ἁπανταχόθεν συνήθροισε καὶ μακρᾶς ὁδοῦ καὶ πελάγους καὶ κινδύνων ἑτέρων κατατολμῆσαι πεποίηκεν, ἀφ᾿ οὖ προφανῶς Θεοῦ δυνάμει καὶ κρίσει γεγένηται καὶ τόπερ ὁποῖον ἔσται καλόν καὶ Θεῷ φίλον, ἐντεῦθεν ἤδη προοιμιάζεται».
«Δεῦρο δὴ οὖν, ἁγιώτατε Πάτερ, ὑποδέξαι τὰ σὰ τέκνα μακρόθεν ἐξ ἀνατολῶν ἥκοντα, περίπτυξαι τοὺς ἐκ μακροῦ διεστῶτας του χρόνου, πρὸς τὰς σὰς καταφυγόντας ἀγκάλας· θεράπευσον τοὺς σκανδαλισθέντας, ἅπαν σκῶλον καὶ πρόσκομμα τῆς εἰρήνης κωλυτικόν ἐκ μέσου γενέσθαι κέλευσον· εἰπέ καὶ αὐτός τοῖς Ἀγγέλοις ὡς τοῦ Θεοῦ μιμητής, ὁδοποιήσατε τῷ λαῷ μου καὶ τοὺς λίθους ἐκ τῆς ὁδοῦ διαῥῥίψατε· μέχρι τίνος οἱ τοῦ αὐτοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς αὐτῆς Πίστεως βάλλομεν ἀλλήλους καὶ κατατέμνομεν; Μέχρι τίνος οἱ τῆς αὐτῆς Τριάδος προσκυνηταί δάκνομεν ἀλλήλους καὶ κατεσθίομεν; ἕως ἄν ὑπ᾿ ἀλλήλων ἀναλωθῶμεν καὶ ὑπό τῶν ἔξωθεν ἐχθρῶν εἰς τὸ μηκέτι εἶναι χωρήσωμεν; Μὴ γένοιτο, Χριστέ Βασιλεῦ, τοῦτο, μηδέ νικήσῃ τὴν σὴν ἀγαθότητα τῶν ἡμετέρων ἁμαρτιῶν ἡ πληθύς, ἀλλ᾿ ὥσπερ ἐν τοῖς πρότερον χρόνοις, ὅτε τὴν κακίαν εἶδες ὑπερταθεῖσαν καὶ ἐπί μέγα χωρήσασαν, διὰ σαυτοῦ καὶ τῶν σῶν Ἀποστόλων ἀνέστειλας αὐτήν τῆς πρόσω φορᾶς καὶ πρὸς τὴν Σὴν ἐπίγνωσιν ἐπέστρεψας ἅπαντας, οὕτω καὶ νῦν διὰ τῶν σῶν θεραπόντων, οἱ μηδέν τῆς σῆς ἀγάπης προυργειαίτερον ἔθεντο, σύναψον ἡμᾶς ἀλλήλοις καὶ Σεαυτῷ καὶ τὴν εὐχήν ἐκείνων ἐπιτελῆ ποίησον, ἥν ἡνίκα πρὸς τὸ πάθος ἀπήεις εὐχόμενος ἔλεγες· «(Δός αὐτοῖς) ἵνα ὦσιν ἕν, καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμέν» (Ἰωάν. ιζ΄22).
Ἀλήθεια τὶ θὰ λέγατε κύριε Τελεβάντε ἄν ἀκούγατε σήμερα τὸν ἅγ. Μᾶρκο νὰ ἀποκαλεῖ τὸν πάπα «ἁγιώτατο» καὶ «πρωτεύοντα». Τὶ θὰ λέγατε ἄν ἀκούγατε τὸν ἅγ. Μᾶρκο, μετά τὴν ἀποτυχία τῆς συνόδου, νὰ προτρέπει τοὺς ὀρθοδόξους νὰ δέχονται τοὺς ρωμαιοκαθολικούς στοὺς κόλπους τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας ὄχι μὲ βάπτισμα ἄλλά μὲ χρίσμα;  Τὸ ξέρετε ὅτι σ᾿ ὅλες τὶς σλαβικές ἐκκλησίες ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν ὀρθοδόξων εἶναι βαπτισμένοι διὰ ραντίσματος ἤ δι᾿ ἐπιχύσεως; Θὰ τοὺς καταδικάσετε καὶ αὐτούς;
Ὥς πότε κύριε Τελεβάντε θὰ ζοῦμε μὲ φοβικά σύνδρομα; Ὥς πότε θὰ ἀνακαλύπτουμε κινδύνους ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχουν καὶ θὰ παραβλέπουμε τοὺς πραγματικούς κινδύνους ποὺ κατακλύζουν τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο; Ὥς πότε θὰ μετατρέπουμε τὴν ὀρθοδοξία σὲ μία τζιχαντικοῦ τύπου πίστη γεμάτη μισαλοδοξία καὶ φανατισμό; Μήπως συγχέουμε τὴν ὁμολογία μὲ τὸ φασισμό; Μήπως συγχέουμε τὴν μαρτυρία μὲ τὴν προπαγάνδα;
Ζεῖτε σὲ μιὰ χώρα ἀσφαλῶς ὄχι ὀρθόδοξη. Ἔχω μία ἀπορία. Πῶς ἀντέχετε σ᾿ αὐτό τὸ κλῖμα; Πρέπει νὰ ὑποφέρετε. Βγαίνετε ἀπ᾿ τὸ σπίτι σας, φαντάζομαι, καὶ δὲν λέτε καλημέρα σὲ κανένα, ἀφοῦ δὲν εἶναι ὀρθόδοξος. Πᾶτε στὸ supermarket νὰ ψωνίσετε καὶ τὸ πνεῦμα σας «παροξύνεται» ἀπό τὴν παρουσία τόσων ἀντίχριστων. Ἀλλά καὶ ἄν συναντήσετε κατά τύχη κάποιον ὀρθόδοξο, θὰ πρέπει πρῶτα νὰ τὸν ἐλέγξετε μὲ τὸ ὀρθοδοξόμετρό σας, ὑποψιαζόμενος κάποια παπική ἤ οἰκουμενιστική ἀπόκλιση. Ἀλήθεια, ὄταν χρειάζεστε ἠλεκτρολόγο, γιατρό, ὑδραυλικό, ἐξετάζετε πρῶτα ἄν εἶναι ὀρθόδοξος καὶ πόσο εἲναι ὀρθόδοξος γιὰ τοῦ ἐμπιστευθεῖτε τὴν ὑγεία σας, ἤ νὰ τὸν βάζετε στὸ σπίτι σας μήπως καὶ τυχόν «μιανθεῖτε»; Ὄταν ταξιδεύετε μὲ ἀεροπλάνο ἔχετε σκεφθεῖ μήπως ὁ πιλότος εἶναι παπικός καὶ κάνει τὸ σταυρό του μὲ τὰ τέσσερα δάχτυλα, ὁπότε κινδυνεύει ἡ ἀσφάλεια τῆς πτήσης; Κι ἄν κατά τὴν ἀπογείωση, ὅπως ὅλοι μας, κάνετε τὴν προσευχή σας, ἀλλά τὸ ἴδιο μπορεῖ νὰ κάνουν καὶ οἱ πιλότοι καὶ οἱ ἀεροσυνοδοί κ.ἄ., κάποιοι ἐπιβάτες, ἀλήθεια, τὶ γίνετε τότε; Συμπροσεύχεστε μὲ αἰρετικούς ἤ ἀλλόθρησκους; Καὶ δὲν φοβᾶστε μὴν πέσει τὸ ἀεροπλάνο; Ὅταν ἀγοράζετε ἕνα αὐτοκίνητο δὲν ἀναρωτιέστε ὅτι εἶναι δυτική ἐφεύρεση καὶ μπορεῖ  νὰ τὸ κατασκεύασαν «χεῖρες ἀλλότριες». Πῶς μπαίνετε μέσα; Δὲν φοβᾶστε μήπως τὸ αὐτοκίνητο ἔχει κι αὐτό μιανθεῖ  ἤ μήπως κάπου ἔχουν κρύψει κι ἕναν ἀντίχριστο; Δὲν θὰ συνεχίσω. Ὀ κατάλογος εἶναι μακρύς. Μπορεῖτε ὅμως νὰ φανταστεῖτε ποὺ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσουν τὸν ἄνθρωπο ὅλες αὐτές οἱ παράλογες φοβίες; Μόνο στὴν παράνοια.
Θὰ ἔχετε ἀκούσει ὅτι τὰ τελευταῖα χρόνια ἀσχολήθηκα μὲ τὴ μορφή τοῦ ἁγ. Λουκᾶ. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος στὸν ὁποίο ἡ πίστη του στὸ Θεό τοῦ στοίχισε: ἐξορίες, φυλακές, βασανιστήρια, ἀπέραντες θλίψεις, μαρτύρια, συκοφαντίες. Ἰλιγγιᾶ ὁ νοῦς ὅταν ἀναλογίζεται τὶ πέρασε αὐτός ὁ ἅγιος γιὰ τὴν πίστη του, πῶς ἄντεξε τόσα ἀπάνθρωπα βασανιστήρια. Ἦταν πραγματικά ἕνας γνήσιος ὁμολογητής Χριστοῦ, γι᾿ αὐτό καὶ ὁ Θεός τὸν χαρίτωσε μὲ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Ποιός θὰ τολμήσει νὰ τὸν κατηγορήσει ὅτι πρόδωσε τὴν πίστη του; Καὶ ὅμως αὐτός ὁ μεγάλος ἅγιος γνώριζε πολύ καλά πόσο μεγάλο ἁμάρτημα εἶναι ὁ φανατισμός. Σᾶς μεταφέρω τὰ λόγια του:
«Μὴν πιστεύετε σ᾿ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ σπείρουν τὴ διχόνοια καὶ τὸ μίσος μεταξύ τῶν λαῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων διαφόρων θρησκειῶν. Ἀπ᾿ αὐτή τὴ διχόνοια κερδίζουν μόνον οἱ ἐχθροί μας. Γιὰ τὴ μητέρα-Ἐκκλησία ἰσχύει τὸ ρητό τοῦ Ἀπ. Παύλου:́ Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος, οὐδέ Ἕλληνʹ. Ἡ Ἐκκλησία ἔτσι βλέπει τοὺς ἀνθρώπους. Γι᾿ αὐτό καὶ ὅλοι οἱ ἀλλοεθνεῖς καὶ ἀλλόθρησκοι πάντα θὰ βροῦν στὸν πιστό ὀρθόδοξο χριστιανό, ἀγάπη, βοήθεια καὶ φιλοξενία…»
«Νὰ προσυλάσσετε τοὺς ἑαυτούς σας ἀπό τὸ ἁμάρτημα τοῦ φανατισμοῦ, τῆς μισαλλοδοξίας, τοῦ μίσους πρὸς τοὺς ἀλλόθρησκους καὶ τοὺς ἀνθρώπους διαφορετικῶν πεποιθήσεων. Νὰ συμπεριφέρεστε εὐγενικά σὲ κάθε ἄλλη πίστη. Ποτέ μὴν προσβάλλετε, ποτέ μὴν ταπεινώνετε κανένα…».
Καὶ κάτι ἀκόμη ποὺ σίγουρα θὰ σᾶς ξενίσει. Συνηθίσαμε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, περιχαρακωμένοι στὶς ἀσφάλειές μας, νὰ κατηγοροῦμε ὅλους τοὺς ἀλλόδοξους καὶ νὰ φέρνουμε ὡς παράδειγμα τὶς ἠθικές παρεκτροπές ἐνίων κληρικῶν ἤ ὅ,τι ἀρνητικό ὑπάρχει στὶς ἄλλες ὁμολογίες. Ἀναρωτιέμαι πάλι κύριε Τελεβάντε· Ὅλ᾿ αὐτά ἰσχύουν μόνον γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ ὄχι γιὰ μᾶς. Δὲν ἰσχύει γιὰ μᾶς ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ: «Ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκόν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου»;
Κάποιος Ρῶσος Μητροπολίτης ἔγραφε ἄρθρα ἐναντίον τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, ἀναφέροντας ὅλα τὰ ἀρνητικά. Ὁ ἅγιος Λουκᾶς τοῦ ἀπάντησε:
«Μὲ τὴν εὐκαιρία θέλω νὰ ἐκφράσω σὲ Σας, ὡς συντάκτης τοῦ περιοδικοῦ, τὴ μεγάλη θλίψη μου σχετικά μὲ τὶς ὁμιλίες καὶ τὰ ἄρθρα ποὺ ἀκούστηκαν στὸ καλοκαιρινό  ́συνέδριοʹ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἐρμογένη. Γιὰ ποιο λόγο χρειάστηκε νὰ ἀναφερθοῦν τὰ πιὸ βρώμικα καὶ ἀρνητικά θέματα τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας; Εἶναι δυνατόν νὰ μὴν ἔχει κάτι φωτεινό καὶ θετικό; Νὰ μὴν ὑπάρχουν ἅγιοι καὶ θαύματα; Εἶναι δυνατόν ἡ καθολική ἐκκλησία νὰ εἶναι μόνον ὁ πάπας, οἱ καρδινάλιοι καὶ τὸ Βατικανό, τὴν πολιτική τοῦ ὁποίου ἀρνιόμαστε;
Ἀλήθεια, ἡ καθολική ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖται ἀπό ἐκατομμύρια «ἀπλούς ἀνθρώπους» μὲ καθαρές ψυχές; Γιὰ ποιὸ λόγο τότε χρειάστηκε νὰ τοὺς δηλητηριάσουν μὲ τὰ ἄρθρα τοῦ Ἐρμογένη, ποὺ ἔχουν σκοπό νὰ βάλουν κακούς καὶ ἁμαρτωλούς φραγμούς ἀνάμεσα στοὺς χριστιανούς; Γιὰ ποιο λόγο, γιὰ ποιο λόγο τόσο βαρύ ἁμάρτημα πρὸς χαρά τῶν ἐχθρῶν τῆς ἐκκλησίας!».
Τελειώνοντας κύριε Τελεβάντε ἤθελα νὰ σᾶς διαβεβαιώσω ὅτι στὴ συνάντηση τῆς 12ηςἸανουαρίου δὲν συμπροσευχήθηκα, δὲν συλλειτούργησα, δὲν ὑπέγραψα τὴν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν! Χάρηκα ὅμως γιατί εἶχα τὴν εὐκαιρία νὰ ἐπικοινωνήσω μὲ κάποιους ἀνθρώπους ποὺ γιὰ αἰῶνες εἴμαστε διηρημένοι. Χάρηκα ποὺ πλέον δὲν σφαζόμαστε μεταξύ μας, ἀλλά μποροῦμε νὰ συζητᾶμε, ἔστω κι ἄν διαφωνοῦμε. Στὴν εἰσήγησή μου κατέληξα:
«Εὐχή μας καὶ προσευχή μας ἄς εἶναι νὰ φτάσουμε κάποτε, ὅποτε ὁ Θεός θελήσει, ὄχι σὲ μία ἐπιπόλαιη καὶ εὔθραυστη συγκόληση, ἀλλά σὲ μία πλήρη καὶ ἀληθινή ἑνότητα ἐν Χριστῷ καὶ διὰ τοῦ Χριστοῦ. Χωρίς Αὐτόν οὐ δυνάμεθα ποιεῖν οὐδέν καὶ εἰς μάτην κοπιῶμεν. Καὶ γι᾿ αὐτό, «τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν».
Βλέπετε στὰ λόγια αὐτά κάτι τὸ ἀντορθόδοξο; Κάποιος ὀμοϊδεάτης σας πρὶν χρόνια εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὸν π. Σωφρόνιο στὸ Ἔσσεξ. Ὁ ἐπισκέπτης τὰ ἔβλεπε ὅλα μαῦρα. Παντοῦ προδοσίες τῆς πίστης, παντοῦ ἀντίχριστους καὶ ἐπίβουλους τῆς ὀρθοδοξίας, παντοῦ σκοτάδι. Ὁ π. Σωφρόνιος ἀφοῦ τὸν ἄκουσε τοῦ ἀπάντησε: «Κύριε, φοβοῦμαι μήπως ἐθισθέντες νὰ βλέπετε παντοῦ σκότος, κινδυνεύσητε τὸν ἔσχατο τῶν κινδύνων».
Κύριε Τελεβάντε,
ὅ,τι σᾶς ἔγραψα δὲν τὰ ἔγραψα κατά ἀναστροφήν, κατακρίνοντας τὸν κατακρίνοντα, ἀλλά προκειμένου νὰ παρουσιάσω τὶς τοποθετήσεις μου σὲ τέτοιου εἴδους θέματα! Μπορεῖτε νὰ συνεχίσετε νὰ μὲ βρίζετε καὶ σεῖς καὶ ὅποιος ἄλλος τὸ ἐπιθυμεῖ. Ἄλλωστε σᾶς ἔδωσα τόσο πλούσιο ὑλικό γιὰ νὰ τὸ ἐπεξεργαστεῖτε, νὰ ἀνακαλύψετε σὲ κάθε λέξη τὶς ἀντορθόδοξες ἤ φιλοπαπικές μου θέσεις κλπ. Πιστεύω πὼς γιὰ ἀρκετούς μῆνες ὅποιος τὸ ἔχει «διακόνημα», μπορεῖ νὰ ἀπασχολεῖται γιὰ νὰ ἀποδείξει πὼς καὶ ὁ Ἀργολίδος ἔπεσε στὴν πλάνη τοῦ παπισμοῦ. Μπορεῖ ἀκόμα νὰ μὲ ἀξιολογήσει ὡς ἁμαρτωλό καὶ ὡς ὑποψήφιο γιὰ τὴν κόλαση. Δικαίωμά του. Ἄς τὸ ἀσκήσει ὅπως νομίζει.
Ὅμως ἔχω κι ἐγώ γιὰ σᾶς μία ἀπορία: «Τὶ εἰσήλθατε κατασκοπῆσαι τὴν ἐλευθερίαν ἡμῶν ἤν ἔχομεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ;» (Γαλ. 2, 4). Σᾶς δηλώνω ὅτι εἶμαι ἄλλου ἱκέτης καὶ γιὰ Κεῖνον στήκω ἤ πίπτω. Σεῖς ἀκόμη κι ἄν μὲ θεωρεῖτε ἐχθρό σας, πρέπει νὰ προσεύχεστε γιὰ μένα, ὅπως προσπαθῶ κι ἐγώ κάνοντας ὑπακοή στὸν κοινό ἐλπίζω Κύριό μας.
Περιττό νὰ σᾶς διαβεβαιώσω πὼς δὲν πρόκειται νὰ ξαναασχοληθῶ μὲ τέτοιου εἴδους θέματα, οὔτε καὶ νὰ ἀπαντήσω. Κάθε καλοπροαίρετος καὶ νηφάλιος ὀρθόδοξος χριστιανός, ἄς βγάλει τὰ συμπεράσματά του. Ἔχουμε πολύ σοβαρότερα θέματα νὰ ἀσχοληθοῦμε ἀπό τὸ νὰ παίζουμε στὸν Η/Υ «δάκνοντες καὶ κατεσθίοντες» ὅποιον δὲν συμφωνεῖ μαζί μας.
 Μὲ εὐχές ἐν Χριστῷ
† Ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος