Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Τάσος Λειβαδίτης :Συνομιλίες









Ο τυφλός με τον λύχνο (1983)

Συνομιλίες 9


Κύριε, σε αναζήτησα παντού: στις δόξες της γης και τ' ουρανού, στο μεγαλείο των μητροπόλεων, στων εποχών τα σταυροδρόμια - 
κι εσύ περνούσες ταπεινά κι αθόρυβα στον πιο ακαθόριστο τη νύχτα, ρεμβασμό μου.

Εφημερίδα Μακεδονία:Αφιέρωμα: Απόστολος Παύλος, ακρογωνιαίος λίθος του δυτικού πολιτισμού







Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, με πρώτες ευρωπαϊκές στάσεις τις μακεδονικές πόλεις Φιλίππους, Θεσσαλονίκη και Βέροια, ένωσε την Ανατολή με τη Δύση και έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος του δυτικού πολιτισμού.





Ο Σαούλ ή Σαύλος, Εβραίος το γένος και Ιουδαίος την πίστη, Ρωμαίος κατά την ιθαγένεια, Έλληνας δε κατά την παιδεία, και εν συνεχεία Παύλος, χριστιανός στο φρόνημα και την καρδιά, είναι ο
ακρογωνιαίος λίθος του ευρωπαϊκού και κατ' επέκταση του δυτικού πολιτισμού.

Είναι ο μέγας αναγεννητής και ανακαινιστής της οικουμένης. Κανένας άλλος άνθρωπος δεν επηρέασε τόσο την εξέλιξη του παγκόσμιου πολιτισμού, αλλά και την ίδια τη ζωή στον πλανήτη τους τελευταίους 20 αιώνες. Ο μέγας Παύλος, με "όχημα" την ελληνική γλώσσα, ένωσε την Ανατολή με τη Δύση μεταφέροντας εξ ανατολών το μήνυμα του νοητού Ήλιου της δικαιοσύνης, για να ενώσει τους ανθρώπους "ίνα ώσι εν".

Και μάλιστα όχι με κάποιο πειθαναγκαστικό, εξωτερικό θνησιγενές πολιτικό σύστημα, αλλά επ' ελευθερία και δη με την αγάπη, ιδρύοντας στο πέρασμά του και εν μέσω ποικίλων ταλαιπωριών και διωγμών τοπικές εκκλησίες. Διαβάζουμε τα λόγια του και μένουμε πάντα εκστατικοί ή ακόμη και αναπολόγητοι: "Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει...".

Από την ομηρική Τρωάδα ο Απόστολος των Εθνών θα κληθεί σε όραμα από κάποιον Μακεδόνα ο οποίος θα του πει "Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν". Και έτσι στην πόλη των Φιλίππων θα ιδρύσει την πρώτη ευρωπαϊκή εκκλησία και θα ακολουθήσουν η Θεσσαλονίκη, η Βέροια, η Αθήνα, η Κόρινθος... Και "ωσάν να είχε πτερά", όπως αναφέρει ο συναξαριστής, "διεπέρασεν όλην την οικουμένην", για να βρει τελικά μαρτυρικό θάνατο στη Ρώμη.

Αλλά ο θάνατος είχε ήδη νικηθεί, και αυτό ήταν και η ουσία του κηρύγματός του. Και για να παραφράσουμε τον ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκο, ο Απόστολος των Εθνών έκανε οίστρο της ζωής τη νίκη του θανάτου!

Ή, όπως αναφέρει ο φιλόσοφος της ιστορίας Άρνολντ Τόιμπι (Arnold Toynbee), "Ο Απόστολος Παύλος κατέκτησε τη Ρώμη με άλλον τρόπο από εκείνον που ανεπιτυχώς επεχείρησε ο Μέγας Αντίοχος της Συρίας. Η νέα θρησκεία αντικατέστησε τους παλαιούς τοπικούς θεούς των άστεων με τον παγκόσμιο Θεό της ελπίδος για τη σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητος. Η πίστη αυτή ανέτρεψε τις παραδόσεις της ζωής και δημιούργησε νέες, με βάση την ευρύτερη προοπτική και πείρα".

Άρθρα: Πατήρ Ιωάννης Σκιαδαρέσης, Ιωάννης Καραβιδόπουλος, Μιλτιάδης Κωνσταντίνου
Συνέντευξη: Αικατερίνη Τσαλαμπούνη
Κείμενα: Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης, Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
Επιμέλεια αφιερώματος, κείμενο, συνέντευξη: Στέλιος Κούκος
email: skoukos@makthes.gr

Το αφιέρωμα της "ΜτΚ" σε μορφή pdf αρχείου εδώ

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Περὶ ἐκλογῶν... π.Χρήστου Ζαχαράκη










Κάποτε οἱ ἐκλογὲς εἶχαν ἕναν καθαρὰ ἰδεολογικό χαρακτήρα καὶ προσανατολισμό. Ὁ χαρακτήρας τῶν τωρινῶν ἐκλογῶν εἶναι μᾶλλον - ἄν καὶ δὲν μοῦ πολυαρέσει ἡ χρήση τοῦ ὅρου - ὀντολογικός. Σχετίζεται δηλαδὴ μὲ τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου, ὡς προσώπου πλέον, τὸ ὁποῖο δὲν διεκδικεῖ δικαιώματα «γιὰ μιὰ καλύτερη ζωή», ἀλλὰ τὸ δικαίωμα τῆς ἀξιοπρέπειας στὴ ζωή. Καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια στὴ ζωὴ δὲν τὴν ἐξασφαλίζουν οἱ παροχές, ἀλλὰ ὁ σεβασμὸς τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Μετὰ ἀπὸ ἕνα παρατεταμένο διάστημα τρομοκρατίας, ἔρχονται καὶ οἱ ὑποσχέσεις, ἀβέβαιες, ἀόριστες καὶ συγκεχυμένες, ἔτσι γιὰ νὰ παραμένει ὁ φόβος, ὅμως ὅταν οἱ ὑποσχέσεις συνδέονται μὲ τὴν τρομοκρατία καὶ τὸ φόβο, δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἐλπίδα, τὰ πάντα εἶναι ἕνα ψέμα! Ἴσως νὰ κινδυνεύουμε ν᾽ ἀγγίξουμε τὰ ὅρια τοῦ φονταμενταλισμοῦ, ἄν ποῦμε πὼς πρόκειται γιὰ μιὰ σύγκρουση τοῦ κοσμικοῦ μὲ τὸ θεῖο, τῆς ὕλης μὲ τὸ πνεῦμα, τοῦ ἀπάνθρωπου μὲ τὸ ἀνθρώπινο, ὅμως τὸ βέβαιο εἶναι μιὰ ἔξωθεν ἐπιβολή, ἡ ὁποία δὲν ἀρκεῖται ἁπλὰ στὸν καταμερισμὸ τοῦ πλούτου, ἀλλὰ μὲ δόλωμα τὸν πλοῦτο στοχεύει στὸν ἔλεγχο ἀνθρώπων καὶ λαῶν. Ὅλα τὰ προηγούμενα χρόνια δούλευαν μὲ τὸ δόλωμα, τώρα ἀσχολοῦνται μὲ τὰ θηράματα… Γι αὐτὸ καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἐκλογῶν δὲν ἔχει ἰδιαίτερη σημασία, ὁ ἀγώνας δὲν τελειώνει ἐδῶ… Ὁ ἀγώνας δὲν εἶναι θέμα ἐκλογῆς, ἀλλὰ ἐπιλογῆς! Ἡ Ἐλπίδα μας εἶναι ἀδιαπραγμάτευτη! Διαπραγματεύεται μόνον ὅταν τὴν μετακινοῦμε...



Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Παραγουάη :Στήριξη στον Χριστιανό Αγωνιστή Πρόεδρο Φερνάντο Λούγκο










Μετά από μισό αιώνα δικτατορικής διακυβέρνησης της Παραγουάης ,ο λαός της που είχε οδηγηθεί στην εξαθλίωση ,εξέλεξε προ ολίγων ετών αρχηγό του κράτους τον χριστιανό αγωνιστή,πρώην καθολικό επίσκοπο,Φερνάντο Λούγκο.Από την πρώτη στιγμή ο Λούγκο,υποστηρικτής της Θεολογίας της Απελευθέρωσης ,αγωνίστηκε να επαναφέρει τη δημοκρατία στη χώρα και να ενισχύσει οικονομικά τις ασθενέστερες τάξεις του λαού.Οι αντιδράσεις του κατεστημένου μεγάλες σε κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης.Το ποτήρι ξεχείλισε προ ημερών όταν ο Λούγκο άρχιζε να εφαρμόζει την αναδιανομή της γης, ένα πάγιο αίτημα των αγροτών της Παραγουάης εδώ και δεκαετίες.Στη συγκεκριμένη χώρα είναι γνωστό ότι κυριαρχούν οι μεγαλοτσιφλικάδες.







Οι αιματηρές συγκρούσεις που προκλήθηκαν από προβοκατόρικα στοιχεία και σημειώθηκαν την περασμένη βδομάδα στην επαρχία Κουρουγκάτι , ανάμεσα στην αστυνομία και αγρότες, με αποτέλεσμα 17 νεκρούς ήταν η αιτία για να ζητήσει η συντηρητική Γερουσία την αποπομπή του Λούγκο.Αρκετές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, όπως και η Ενωση Νοτιοαμερικανικών Κρατών χαρακτήρισαν τις εξελίξεις κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και δήλωσαν ότι αναγνωρίζουν μόνο τη νόμιμη κυβέρνηση του Φ. Λούγκο.Χιλιάδες λαού βρίσκονται στους δρόμους της πρωτεύουσας Ασουνσιόν στο πλευρό του Προέδρου τους.













http://argyropoulo.blogspot.gr/2012/06/blog-post_26.html?spref=fb

π. Βασιλείου Καλλιακμάνη:Ο Ιούδας και η επιστολή του




α) Υπήρξαν δύο μαθητές του Χριστού με το όνομα Ιούδας. Ο ένας είναι ευρύτατα γνωστός ως Ισκαριώτης· είναι αυτός που πρόδωσε τον Χριστό. Η περίπτωση του προδότη Ιούδα ήταν τραγική. Για ένα ευτελές ποσό, αλλά και διότι διαψεύσθηκαν οι εγκόσμιες προσδοκίες του, πωλεί τον ατίμητο, τον φίλο και Διδάσκαλο. Είναι όμως αξιοπρόσεκτη και περνά σχεδόν απαρατήρητη η στάση των ευαγγελιστών απέναντί του, οι οποίοι με απόλυτη ειλικρίνεια περιγράφουν στις συγγραφές τους το σκάνδαλο.

β) “Ο προδότης Ιούδας ήταν ένας από μας. Απολάμβανε την εμπιστοσύνη, τη φιλία και τις ευεργεσίες του Χριστού όπως και οι ένδεκα. Συμμετείχε στην ομάδα των μαθητών και του είχε ανατεθεί η διαχείριση του κοινού ταμείου”. Οι ευαγγελιστές δεν ωραιοποιούν την κατάσταση, δεν κρύβουν την αλήθεια. Αποτυπώνουν τη συμπεριφορά του συντρόφου και συμμαθητή που πειράσθηκε και δεν άντεξε στην ορμή των παθών της φιλαργυρίας, της μισανθρωπίας και του φθόνου.

γ) Έκτοτε, ο Ισκαριώτης Ιούδας έγινε σύμβολο της προδοσίας και της αγνωμοσύνης. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια από αντιχριστιανικούς κύκλους παγκοσμίως να απενοχοποιηθεί η περίπτωσή του και να δημιουργηθεί κλίμα συμπάθειας προς το πρόσωπό του, το στίγμα του προδότη θα παραμένει πάντοτε. Κι αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά διότι δεν είχε τη δύναμη να επανορθώσει. Δεν διέθετε την ταπείνωση να μετανοήσει. Χάθηκε στην εωσφορική μοναξιά και την απομόνωση. Στέρησε από τον εαυτό του τη χαρά της επιστροφής και της κοινωνίας με τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Κύριο, έστω κι αν είχε ακούσει την παραβολή του ασώτου υιού.

δ) Και είναι τόσο αληθινή η περίπτωση του προδότη Ιούδα, που απαντά και σήμερα σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Έτσι αποδεικνύεται πόσο αληθινός και αυθεντικός είναι ο ευαγγελικός λόγος. Την προδοσία συναντά κάποιος στη συζυγική ζωή, με αποτέλεσμα να πληθαίνουν τα οικογενειακά δράματα και τα διαζύγια. Την προδοσία βλέπεις και στην πολιτική ζωή του τόπου με διάφορες εκδοχές. Λ.χ. αναρωτιέται ο νηφάλιος πολίτης: Πώς να εμπιστευθεί ανθρώπους που ενώ μέχρι χθες ήταν συνεργάτες και εμπνέονταν υποτίθεται από τις ίδιες αρχές, σήμερα κατηγορούν ο ένας τον άλλον και συμπεριφέρονται ως οι χειρότεροι εχθροί; Η εντύπωση που δίνεται είναι ότι ξεπούλησαν την αξιοπρέπεια και την ντομπροσύνη για μικροκομματικά οφέλη.

ε) Όμως, όπως αναφέρθηκε στην αρχή, υπήρξε και άλλος μαθητής του Χριστού με το όνομα Ιούδας, τον οποίο η Εκκλησία τιμά ως άγιο στις 19 Ιουνίου. Αυτός είναι ελάχιστα γνωστός. Άγνωστη παραμένει και η Επιστολή του, που περιλαμβάνεται στην Καινή Διαθήκη. Κι όπως αναφέρει ο Συναξαριστής: “Oύτος ήτον από τους Δώδεκα Aποστόλους, και εν μεν τω κατά Λουκάν Eυαγγελίω, (κεφ. ϛ΄, 16) ομοίως και εν ταις Πράξεσι (κεφ. α΄, 13) ονομάζεται Iούδας Iακώβου, ήτοι αδελφός Iακώβου του αδελφοθέου. Eν δε τω κατά Mατθαίον Eυαγγελίω, ονομάζεται Θαδδαίος και Λευαίος, (κεφ. ι΄, 3) ο οποίος έγραψε και την Kαθολικήν Eπιστολήν, την φωτιστικήν εκείνην και δογματικήν, εις πάντας τους πιστεύσαντας Xριστιανούς”.

στ) “Ήτον δε κατά σάρκα αδελφός νομιζόμενος του Kυρίου, καθότι ήτον υιός του Mνήστορος Iωσήφ, κατά τον θείον Eπιφάνιον, (Aιρέσ. οη΄) και υπηρέτης του φρικτού Mυστηρίου της υπέρ λόγον ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου. Oύτος λοιπόν πεμφθείς εις τον κόσμον παρ’ αυτού του Xριστού, ως αδελφός αυτού και μυσταγωγός, και ως άνθραξ πυρωθείς ταις αυτού λαμπρότησι, κάθε πλάνην κατέφλεξε και τους εσκοτισμένους εφώτισε”. Στην Καθολική Επιστολή του αποστόλου Ιούδα, που αποτελείται μόλις από 25 στίχους, γίνεται λόγος για την “άπαξ παραδοθείσα πίστη” στον λαό του Θεού.

ζ) Η πίστη αυτή, που παραδίδεται εμπειρικά από γενιά σε γενιά, χρειάζεται να μείνει ανόθευτη από ψευδοδιδασκαλίες. Γι’ αυτό ο απόστολος θυμίζει την πτώση των δαιμόνων, τα Σόδομα και τα Γόμορρα, που παραδόθηκαν στην πορνεία και τις αφύσικες ηδονές, εισπράττοντας ως τίμημα την αιώνια καταδίκη. Συμβουλεύει παράλληλα για την εν Αγίω Πνεύματι προσευχή, τη διατήρηση της αγάπης και τη διακριτική ελεημοσύνη. Στον Συναξαριστή αναφέρεται ότι ο Ιούδας ο Θαδδαίος υπέστη μαρτυρικό θάνατο στην πόλη Aραρά. Εκεί τον κρέμασαν, κτυπήθηκε με σαΐτες και παρέδωκε την ψυχήν στα χέρια του Θεού, “και έλαβε παρ’ αυτού τον του μαρτυρίου αμαράντινον στέφανον”.

  Δημοσιευμένο στην εφημερίδα “Μακεδονία της Κυριακής”.16/06/2012


Ο πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος είναι καθηγητής στο Τμήμα Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και διδάσκει Ηθική και Ποιμαντική.

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Ολιβιέ Κλεμάν:Άνθρωπος και δομές




Για να σώσουμε το εφήμερο, πρέπει να αγκυροβολήσουμε στο αιώνιο. Για να σώσει τον κόσμο η Εκκλησία, πρέπει να βρεθεί μαζί του σε σχέση ταυτότητας και διάκρισης, γιατί ο κόσμος δεν είναι βέβηλος (τίποτα δεν είναι βέβηλο). Είναι βεβηλωμένος: Έχει σωθεί «δυνάμει» από τον Χριστό, αλλά είναι ακόμα παραδομένος, με τη δική μας συνενοχή, στο μηδέν, που ενεργοποίησε και έγινε «αντιδημιουργός», γοητεύοντας με τις ελευθερίες σε τέτοιο σημείο, ώστε οι μεγάλοι πνευματικοί οδηγοί να αναφέρονται μερικές φορές στα «δαιμονικά θεμέλια του κόσμου τούτου».
Από αυτή την επίγνωση προέρχεται και όλη αυτή η δομή και πειθαρχία των αποκρυφιστικών μυστηρίων, που μπορεί να πηγάζουν από το Ευαγγέλιο:«Μη βάλετε τους μαργαρίτας έμπροσθεν των χοίρων», που λέει ο Κύριος και που το απηχούμε εμείς υποσχόμενοι πριν από τη θεία Κοινωνία : «ου μη γαρ τοις εχθροίς σου το μυστήριον είπω». Από την ίδια επίγνωση πηγάζει και η εμμονή στο διαχωρισμό, ώς ότου έρθει η Παρουσία, του ιερού από το βέβηλο, η μάλλον – αφού πρόκειται για πνευματική μάχη σε μετακινούμενα όρια – του αγιάζοντος από το βεβηλωμένο. Από την ίδια επίγνωση και η σπουδαιότητα που δόθηκε στην πειθαρχία στους κανόνες, για την αναμέτρηση με τις «δυνάμεις» του κόσμου τούτου, αφού αυτή η πειθαρχία «αφορίζει» το λαό του Θεού, για να τον κάνει να ζήσει «κατ’ εικόνα της Τριάδος», της μόνης κοινότητας που καταλήγει να ξεπερνάει τα κοινωνιολογικά ερωτήματα.

Αλλά η Εκκλησία πρέπει να είναι ταυτόχρονα ο αφιλόκερδος υπηρέτης των ανθρώπων κατ’ εικόνα του Κυρίου της, ο οποίος «ουκ ήλθε διακονηθήναι αλλά διακονήσαι». Δεν υπάρχει για τον εαυτό της, αλλά για την ανθρωπότητα και τη σύμπασα κτίση. Και όχι απλώς υπάρχει για την ανθρωπότητα και το σύμπαν, αλλά η Εκκλησία είναι η ανθρωπότητα και το σύμπαν στο δρόμο προς τη θέωση. Η μυστηριακή Παρουσία πρέπει να ακτινοβολεί στις ανθρώπινες σχέσεις όπως και στις σχέσεις της ανθρωπότητας με τη δημιουργία, για την οποία είναι υπεύθυνη, να ακτινοβολεί μέσα άπό την επιστήμη, την τεχνική, την τέχνη. «Εν τούτω φανερά εστί τα τέκνα του Θεού και τα τέκνα του διαβόλου : πας ο μη ποιών δικαιοσύνην ουκ έστιν εκ του Θεοϋ και ο μη αγαπών τον αδελφόν αυτού... και ο μένων εν τη αγάπη, εν τφ Θεφ μένει και ο Θεός εν αυτώ... Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστίν – ο γαρ μη αγαπών τον άδελφόν όν εώρακε, τον Θεόν, όν ουχ εώρακε, πώς δύναται αγαπάν; Και ταύτην την εντολήν έχομεν απ’ αυτού, ίνα ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον αδελφόν αυτού.»
Ο χριστιανός ξέρει πως «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» και πως η δικαιοσύνη που του οφείλεται είναι, πριν από όλα, εκείνη που θεμελιώνει την ελευθερία του. Ξέρει ότι δεν ωφελεί τίποτα τον άνθρωπο να κερδίσει τον κόσμον όλον, αν χάσει την ψυχή του. Αλλά ξέρει ακόμη ότι αυτή η ψυχή, που είναι πιο πολύτιμη κι από τον κόσμο όλον, έχει ανάγκη για την κτιστή ύπαρξή της από ορισμένες γήινες προϋποθέσεις: Αν το πρόβλημα του δικού μου ψωμιού είναι πρόβλημα υλικό, έλεγε ο Μπερντιάγιεφ, το πρόβλημα του ψωμιού του πλησίον μου, είναι το πιο επείγον από τα πνευματικά προβλήματα. Όταν ντύνουμε τους γυμνητεύοντες, τρέφουμε τους πεινασμένους, στεγάζουμε τους αστέγους, το κάνουμε στον ίδιο το Χριστό.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θύμιζε ότι το να βοηθάς τους φτωχούς είναι ένα μυστήριο (Ομιλία 20, στη Β΄ Κορ.). Η κοινοκτημοσύνη όπως την ασκούσαν στην αρχέτυπη Εκκλησία της Ιερουσαλήμ, έμεινε σαν επαγωγική εικόνα όχι ενός οικονομικού συστήματος, αλλά της εκούσιας νίκης πάνω στον εγωισμό και στην απληστία, με στόχο την «ομοψυχία» της αγάπης. Οι Πατέρες υπογράμμισαν τον σχετικό χαρακτήρα της ατομικής ιδιοκτησίας και αντιτάχθηκαν στην κληρονομική μεταβίβαση των μέσων παραγωγής. Οι μεγάλοι μοναχοί έδειξαν έμπρακτα ότι η παραίτηση και ελευθερία από τον εαυτό μας απαιτεί την παραίτηση και ελευθερία από τα πλούτη μας. Για τον χριστιανικό λαό, κυρίως στη Ρωσία, η γη δεν ανήκει παρά στο Θεό, ο άνθρωπος μπορεί να τη χρησιμοποιεί μόνο για το καλό όλων.
Δεν υπάρχει μέθοδος άλλη από την αγάπη την ευεργετική, την εφευρετική, την αποφασισμένη, τη δίχως ελπίδα για μια νίκη ολοκληρωτική και παγιωμένη μέσα στην Ιστορία – μια τέτοια ελπίδα θα σήμαινε παράδοξη παραγνώριση του μυστηρίου του κακού –, αλλά και την εμψυχωμένη από μια καθολική θεώρηση του ανθρώπου εν Χριστῷ, τοϋ ανθρώπου που έχει ανάγκη από ψωμί, αλλά κι από ευθύνη επίσης, και από φιλία και ομορφιά και αιωνιότητα.

Καμμιά αντίθεση, πολύ περισσότερο, ανάμεσα στην ισότητα των ανθρώπων, στη δημιουργία προφητικών κοινοτήτων, μοναστικών ή άλλων, και στις μεταρρυθμίσεις ή επαναστάσεις στο χώρο των «δομών»: Οι «δομές» δεν είναι, τελικά, παρά το σπίτι, η δουλειά, το ένδυμα, το ψωμί που χρωστάμε στα αναρίθμητα «συ» των πλησίον μας, σήμερα πια σε παγκόσμια κλίμακα. Όταν ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξυμνούσε το μυστήριο του φτωχού, φανταζόταν για την Αντιόχεια ένα σχέδιο κοινωνικής αναδιοργάνωσης, που θα μπορούσε να εξαλείψει τη δυστυχία. Το έχουμε κιόλας πει: Το σχίσμα ανάμεσα στο προσωπικό και στο κοινωνικό πρέπει να παύσει πια σήμερα, φτάνει να ξεκαθαρίσουμε ότι για έναν χριστιανό το κοινωνικό είναι μια διάσταση του προσωπικού και όχι το αντίστροφο.
Εξ άλλου, οι εξωτερικές μεταρρυθμίσεις – που είναι στο χέρι των λαϊκών να τις προωθήσουν, όσοι ελεύθερα αποδέχτηκαν ευθύνες μέσα στην Πολιτεία – δεν είναι γόνιμες για πολύ, εκτός αν τα ήθη ανταποκρίνονται στις μεταρρυθμίσεις, εκλεπτυσμένα και εξευγενισμένα από την ακτινοβολία της αγάπης. Αλλά το ανάβλυσμα της δημιουργικής αγάπης είναι υποχρεωτικά προσωπικό και «θεωρητικό» με την έννοια της θέας, της «θεωρίας» των ησυχαστών. Εξαργυρώνεται στη συνέχεια σε στάσεις ζωής, ήθη, γιορτές, νόμους, και μετά όλα φθείρονται και γίνονται αδιαφανή. Για να ξανάρθει πάλι η αγάπη να ξαναεφεύρει τη ζωή. Αγώνας δίχως τέλος ενός Σισύφου εμψυχωμένου από την ελπίδα της Βασιλείας. Πόθος δίχως τελειωμό μιας Αντιγόνης που θα αγαπούσε τους εχθρούς της. Μόνη η Παρουσία θα αποκαλύψει πως όλοι οι θερισμοί της Ιστορίας έχουν καρποφορήσει χάρη στο παραγνωρισμένο βασίλειο των Αγίων.
πηγή: Aντίφωνο, από τό βιβλίο «Η θεολογία μετά τον “θάνατο του Θεού”», σειρά Σύνορο, Αθήνα 1973, σελ. 96-100

Οσιος Διονύσιος ο Μικροαθωνίτης!!! 25 Ιουνίου τιμάται η μνήμη του στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κορησό!!!





Στην Κορησό της Καστοριάς Γεννήθηκε το 1316 Οσιος Διονύσιος ο Μικροαθωνίτης, κτήτορας της Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου Αγίου Όρους (1316-1388). Από μικρός πόθησε το μοναχικό σχήμα και μόλις «εφύη το γένειόν του« αναχώρησε για τον Άθωνα και υποτάχθηκε στον κατά σάρκα αδελφό του, τον άγιο Θεοδόσιο, που ήταν ηγούμενος στη μονή Φιλόθεου. Εκεί χειροτονήθηκε διάκονος και ιερεύς, συμπλήρωσε τις γραμματικές του γνώσεις και έλαμπε σε όλη την αδελφότητα για τις αρετές του.

Ο πόθος της ησυχίας τον απομακρύνει από τη μονή του και τον φέρνει σε ένα σπήλαιο της νότιας πλευράς του Όρους, που λέγεται Μικρός Άθωνας. Εκεί έζησε ο τρισόλβιος με υπερθαύμαστη άσκηση δίχως να γευθεί τίποτε το μαγειρευμένο επί μία τριετία (1347-1350). Η φήμη της ισάγγελης βιοτής του έφερε πολλούς φιλάρετους πλησίον του. Σε όλους έγινε υπόδειγμα και παράδειγμα, πηγή ωφελείας. Η διάκριση του βοήθησε και πολλούς κοσμικούς που έρχονταν προς εξομολόγηση.

Αγρυπνώντας, είδε θείο όραμα -«θεία τις δύναμις ως καιομένη λαμπάς αυτώ καθωράτο»- και αποφάσισε την ίδρυση μονής. Για τον λόγο αυτό πήγε να συναντήσει τον αδελφό του Θεοδόσιο, που είχε γίνει μητροπολίτης Τραπεζούντος, και μαζί πήγαν στον αυτοκράτορα Αλέξιο Γ΄τον Κομνηνό. Ο αυτοκράτορας τους υποδέχθηκε με τιμές και ευχαρίστως έδωσε χρήματα, εκδίδοντας χρυσόβουλλο για τη νέα μονή (1375), με μόνη απαίτηση τη μνημόνευση του ονόματος του. Κτίσθηκε το 1380 και αφιερώθηκε στον Τίμιο Πρόδρομο, σήμερα είναι όμως γνωστή με το όνομα του κτήτορός της. Μετά από καταστροφή πειρατών, ο Διονύσιος ξαναπηγαίνει στην Τραπεζούντα για τρίτη φορά για νέες ενισχύσεις. Εκεί τον βρήκε ο θάνατος, τον όποιο είχε προγνωρίσει. Το λείψανο του τέλεσε πολλά θαύματα.

Στη μονή του οσίου, που αναδείχθηκαν αρκετοί άγιοι, βρίσκεται το αυτοκρατορικό χρυσόβουλλο και η εικόνα της Θεοτόκου του Ακάθιστου, που έδωσε ο αυτοκράτορας Αλέξιος στον όσιο. Κατά την παράδοση, ενώπιον της λεγόταν ο Ακάθιστος Ύμνος.

Τον βίο του οσίου έγραψε ο ιερομόναχος Μητροφάνης. Ακολουθία του υπάρχει σε κώδικα της μονής του. Νεώτερη συνέθεσε ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Ναός του υπάρχει στην ιδιαίτερη πατρίδα του την κορησό.
Η μνήμη του τιμάται στις 25 Ιουνίου.


Φωτογραφία: Στην Κορησό της Καστοριάς Γεννήθηκε το 1316 Οσιος Διονύσιος ο Μικροαθωνίτης, κτήτορας της Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου Αγίου Όρους (1316-1388). Από μικρός πόθησε το μοναχικό σχήμα και μόλις «εφύη το γένειόν του« αναχώρησε για τον Άθωνα και υποτάχθηκε στον κατά σάρκα αδελφό του, τον άγιο Θεοδόσιο, που ήταν ηγούμενος στη μονή Φιλόθεου. Εκεί χειροτονήθηκε διάκονος και ιερεύς, συμπλήρωσε τις γραμματικές του γνώσεις και έλαμπε σε όλη την αδελφότητα για τις αρετές του.

Ο πόθος της ησυχίας τον απομακρύνει από τη μονή του και τον φέρνει σε ένα σπήλαιο της νότιας πλευράς του Όρους, που λέγεται Μικρός Άθωνας. Εκεί έζησε ο τρισόλβιος με υπερθαύμαστη άσκηση δίχως να γευθεί τίποτε το μαγειρευμένο επί μία τριετία (1347-1350). Η φήμη της ισάγγελης βιοτής του έφερε πολλούς φιλάρετους πλησίον του. Σε όλους έγινε υπόδειγμα και παράδειγμα, πηγή ωφελείας. Η διάκριση του βοήθησε και πολλούς κοσμικούς που έρχονταν προς εξομολόγηση.

Αγρυπνώντας, είδε θείο όραμα -«θεία τις δύναμις ως καιομένη λαμπάς αυτώ καθωράτο»- και αποφάσισε την ίδρυση μονής. Για τον λόγο αυτό πήγε να συναντήσει τον αδελφό του Θεοδόσιο, που είχε γίνει μητροπολίτης Τραπεζούντος, και μαζί πήγαν στον αυτοκράτορα Αλέξιο Γ΄τον Κομνηνό. Ο αυτοκράτορας τους υποδέχθηκε με τιμές και ευχαρίστως έδωσε χρήματα, εκδίδοντας χρυσόβουλλο για τη νέα μονή (1375), με μόνη απαίτηση τη μνημόνευση του ονόματος του. Κτίσθηκε το 1380 και αφιερώθηκε στον Τίμιο Πρόδρομο, σήμερα είναι όμως γνωστή με το όνομα του κτήτορός της. Μετά από καταστροφή πειρατών, ο Διονύσιος ξαναπηγαίνει στην Τραπεζούντα για τρίτη φορά για νέες ενισχύσεις. Εκεί τον βρήκε ο θάνατος, τον όποιο είχε προγνωρίσει. Το λείψανο του τέλεσε πολλά θαύματα.

Στη μονή του οσίου, που αναδείχθηκαν αρκετοί άγιοι, βρίσκεται το αυτοκρατορικό χρυσόβουλλο και η εικόνα της Θεοτόκου του Ακάθιστου, που έδωσε ο αυτοκράτορας Αλέξιος στον όσιο. Κατά την παράδοση, ενώπιον της λεγόταν ο Ακάθιστος Ύμνος.

Τον βίο του οσίου έγραψε ο ιερομόναχος Μητροφάνης. Ακολουθία του υπάρχει σε κώδικα της μονής του. Νεώτερη συνέθεσε ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Ναός του υπάρχει στην ιδιαίτερη πατρίδα του την κορησό.
Η μνήμη του τιμάται στις 25 Ιουνίου.


Από το" Κορησός στο  ιντερνετ"

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

" ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 2012 " ΔΡΑΜΑ. ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ ΑΜΠΑΡΤΖΗ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ " ΜΕΛΙΝΑ ".

" ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 2012 " ΔΡΑΜΑ. 
ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ ΑΜΠΑΡΤΖΗ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ " ΜΕΛΙΝΑ ".

20 ΙΟΥΝΙΟΥ - 2 ΙΟΥΛΙΟΥ. ΕΓΚΑΙΝΕΙΑ 21 ΙΟΥΝΙΟΥ ΣΤΙΣ 7:00 μ.μ 
ΩΡΕΣ : 10:00-1:30 πρωϊ 7:00- 9:00 απόγευμα.
EXHIBITION OF STELLA AMBARTZI
AT THE LOCAL CITY CELEBRATION " ELEFTERIA 2012 "
PAINTING AND BYZANTINE ICONS.




Εγκαινιάστηκε στα Τίρανα ο ορθόδοξος καθεδρικός ναός της Αναστάσεως




Στα Τίρανα εγκαινιάστηκε σήμερα ο ορθόδοξος καθεδρικός ναός της Αναστάσεως, παρουσία προσωπικοτήτων της πολιτικής και θρησκευτικής ζωής του τόπου, με θεία λειτουργία, στην οποία χοροστάτησε ο αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, Αναστάσιος.

Παρέστησαν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Μπαμίρ Τόπι, ο πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, Έντι Ράμα, εκπρόσωποι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο αρχιεπίσκοπος Αμερικής, Δημήτριος, ο επικεφαλής της Αλβανικής Αρχιεπισκοπής της Βοστώνης και μεγάλος αριθμός των κληρικών, που βοήθησαν στην αναγέννηση του ναού.

Ο νέος καθεδρικός ναός των Τιράνων κατασκευάστηκε στον οικοδομικό δακτύλιο, που περιβάλλει την κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, και ήρθε να προστεθεί στα ήδη υπάρχοντα κτήρια, που ανήκουν σε τρεις ιστορικές περιόδους, αυτή της Τουρκοκρατίας, στην οποία χρονολογούνται το τζαμί του Etem Beu (1794) και ο πύργος ωρολογίου (1822), εκείνη της «ιταλικής» δεκαετίας ΄30-΄40, στην οποία ανήκουν το δημαρχιακό μέγαρο και τα οικήματα των περισσότερων υπουργείων και τα άλλα της κομμουνιστικής περιόδου, της όπερας, του εθνικού μουσείου, της κεντρικής τράπεζας κ.ά..

Έτσι, ο πύργος του ρολογιού, με ύψος 35 μέτρα, που αποτελεί σήμα-κατατεθέν για τα Τίρανα, δεν θα είναι πλέον μόνος του, αφού λίγα μέτρα νοτίως, στο ίδιο ύψος, θα φτάνει το καμπαναριό της νέας εκκλησίας.

π. Αντ. Πινακούλας:Η βασιλεία του Θεού....



Αγαπητοί αδελφοί, δεύτερη Κυριακή σήμερα μετά την Πεντηκοστή και ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε τους αγίους Αποστόλους. Γι’ αυτό στο ευαγγέλιο ακούσαμε για την κλήση τους, όπως μας την περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος. Αρχίζοντας λοιπόν ο ευαγγελιστής να εξιστορεί τα περί του Ιησού Χριστού μετά τη βάπτισή του, αφού μας πει σε ποιο μέρος πήγε κι ότι εκεί άρχισε να κηρύττει για τη βασιλεία των ουρανών, «ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών», αμέσως μετά μας λέει για την κλήση των μαθητών, που τους βρήκε «περιπατών περί την θάλασσαν της Γαλιλαίας». Τους βρήκε να ψαρεύουν και τους κάλεσε να έρθουν κοντά του και να γίνουν ψαράδες ανθρώπων. «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Και στη συνέχεια μιλάει για άλλους που βρήκε στον ίδιο τόπο, έκαναν την ίδια δουλειά, τους υιούς Ζεβεδαίου, «και εκάλεσεν αυτούς». Και τελειώνει το σημερινό ευαγγέλιο λέγοντας ότι ο Χριστός περιόδευε όλη την περιοχή της Γαλιλαίας και κήρυττε το ευαγγέλιο της βασιλείας. Δηλαδή το σημερινό ευαγγέλιο αρχίζει και τελειώνει με τη βασιλεία του Θεού. Και ανάμεσα στις δύο αυτές αναφορές μιλάει για την κλήση του Θεού, την κλήση των αποστόλων. Έχουμε δηλαδή δύο δεδομένα. Τη βασιλεία του Θεού και την κλήση των αποστόλων. Δύο δεδομένα όμως τα οποία δεν ξεχωρίζουν. Αφορούν ένα πράγμα. Η βασιλεία του Θεού και η κλήση των αποστόλων είναι το ίδιο πράγμα.
Για να το καταλάβουμε αυτό καλύτερα, ας θυμηθούμε αυτά που λέει αρκετά παρακάτω ο ευαγγελιστής Ματθαίος. Εκεί μας αναφέρει μία παραβολή που είπε ο Χριστός, που συνδέει αυτά τα δύο. Είπε ο Χριστός: η βασιλεία των ουρανών είναι πάλι όμοια με ένα δίχτυ που έριξαν στη θάλασσα και έπιασε κάθε λογής ψάρια. Και όταν γέμισε, το έσυραν έξω στο γυαλό και κάθισαν και μάζεψαν τα καλά ψάρια σε πανέρια. Και τα άχρηστα τα πέταξαν έξω. Σε αυτή την παραβολή υπάρχει και η βασιλεία των ουρανών, η βασιλεία του Θεού, που μοιάζει με ένα δίχτυ σαν αυτό που χρησιμοποιούν οι ψαράδες όταν ψαρεύουν, μία σαγήνη λέει συγκεκριμένα το ευαγγέλιο, ένα μεγάλο δίχτυ, μία τράτα θα λέγαμε εμείς σήμερα, που ρίχναν στη θάλασσα, την άφηναν και μετά πήγαιναν και την τραβούσαν για να βγάλουν τα ψάρια, να τα ξεχωρίσουν και να τα πουλήσουν. Και λέει ότι έτσι μοιάζει και η βασιλεία του Θεού. Μοιάζει με μια σαγήνη, με ένα μεγάλο δίχτυ, μια τράτα. Απλώς έχει ριχτεί στη θάλασσα και περιμένουμε να γεμίσει. Ακόμα δεν την έχουν τραβήξει οι ψαράδες. Οι ψαράδες είναι εκεί, είναι οι απόστολοι. Αυτοί τη ρίξανε στη θάλασσα. Αυτοί βρίσκονται εκεί και επιμελούνται. Αυτοί προσέχουν πότε θα γεμίσει.
Έχει σημασία λοιπόν να προσέξουμε σε αυτή την παραβολή ότι υπάρχει ο χρόνος. Κριτήριο των πραγμάτων εδώ είναι ο χρόνος. «Ότι επληρώθη» γράφει το ευαγγέλιο. Όταν θα γεμίσει. Περιμένουν μέχρι να γεμίσει. Που σημαίνει ότι τα ψάρια μπαίνουν σιγά σιγά και γίνονται ολοένα και περισσότερα. Άρα εδώ υπάρχει μία αύξηση. Αύξηση σε ποσότητα, αυξάνονται τα ψάρια, αλλά υπονοεί και κάτι άλλο που εμείς το ξέρουμε, ότι υπάρχει και μια αύξηση αυτών των ίδιων που πέφτουν μέσα στη σαγήνη. Δηλαδή των ανθρώπων που είμαστε εμείς, που κι εμείς αυξανόμαστε κι εμείς αλλάζουμε κι εμείς γινόμαστε όπως μας θέλει ο Θεός, αφού βληθήκαμε μέσα στη σαγήνη.
Μπορούμε τώρα να σκεφτούμε τι εννοούσε ο Χριστός όταν έλεγε αυτά τα πράγμα. Ποιος ήταν ο ρόλος και η ευθύνη των ψαράδων και τι συνέβαινε με αυτούς που έπεσαν μέσα. Και πώς αυτοί ξεχωρίζουν. Κάποια στιγμή θα ξεχωρίσουν. Τα ψάρια που τρώγονται πάνε στα πανέρια και όσα είναι άχρηστα πετάγονται.
Αγαπητοί αδελφοί, σε ένα άλλο σημείο του ευαγγελίου οι ευαγγελιστές μάς μιλάνε για κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων που ήρθαν στη σαγήνη του Χριστού. Συγκεκριμένα ο ευαγγελιστής Λουκάς έχει τρεις περιπτώσεις μαζί.  Και λέει ότι ήρθε κάποιος και είπε στον Χριστό «θέλω να σε ακολουθήσω». Κι ο Χριστός τού είπε «οι αλεπούδες έχουν φωλιές και τα σπουργίτια βρίσκουν πού να κοιμηθούν. Εγώ όμως δεν έχω πού να βάλω το κεφάλι μου». Ένας δεύτερος τον ρώτησε «θέλω να σε ακολουθήσω, αλλά δώσε μου την άδεια να πάω να θάψω τον πατέρα μου». Ο Χριστός πάλι του είπε «άφησε τους πεθαμένους να κηδεύουν τους πεθαμένους. Εσύ έλα μαζί μου». Και μια τρίτη περίπτωση που λέει «θέλω να έρθω μαζί σου, αλλά άφησέ με να πάω να βοηθήσω τους δικούς μου».  Κι ο Χριστός τού λέει ότι «κανένας από αυτούς που βάζουν το χέρι του πάνω στο αλέτρι και κοιτάνε πίσω τους δεν είναι καλοδεχούμενος στη βασιλεία του Θεού». Δεν ξέρουμε τι ακριβώς έγινε με αυτούς τους τρεις ανθρώπους. Προφανώς είχαν πιαστεί στη σαγήνη. Δεν ξέρουμε αν έγιναν ψάρια χρήσιμα ή αν ήταν άχρηστα και πετάχτηκαν ή πρόκειται να πεταχτούν στο τέλος. Έχει σημασία όμως ότι ο Χριστός φέρεται, όπως τουλάχιστον φαίνεται, πολύ αυστηρά απέναντί τους. Του ζητάνε πράγματα λογικά. Πράγματα που ο καθένας από μας τα σκέπτεται. Όμως εκείνος δεν αποδέχεται τη σκέψη τους. Δεν μπορεί να συνταιριάξει τη βασιλεία του Θεού με αυτά που εκείνοι σκέπτονται. Ενώ εκείνοι θέλουν να τον ακολουθήσουν, υπάρχουν και κάποιες επιφυλάξεις. Προσπαθούν να κάνουν μια διαπραγμάτευση με τον Χριστό. Κι ο Χριστός αρνείται κάθε διαπραγμάτευση.
Αγαπητοί αδελφοί, εδώ μπαίνουμε εμείς. Εδώ είναι η θέση η δική μας. Εμείς σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε; Οπωσδήποτε είμαστε μέσα στη σαγήνη του Θεού. Είμαστε μέσα σε εκείνους που ενδιαφέρονται για τη βασιλεία του. Είμαστε μέλη της εκκλησίας του Χριστού. Αλλά σε ποια κατηγορία ανήκουμε; Αν πάρουμε την πρώτη, αυτού που είπε «θέλω να σε ακολουθήσω» κι ο Χριστός τού είπε ότι δεν έχει πού να βάλει το κεφάλι του, ανήκουμε στην περίπτωση εκείνη που έχουμε μεν την προθυμία να ακολουθούμε τον Χριστό και να είμαστε μέλη της βασιλείας του, αλλά αγνοούμε τους κινδύνους. Ενθουσιαζόμαστε αλλά δεν σκεπτόμαστε τι μας περιμένει. Βλέπουμε τον Χριστό να θαυματουργεί, να μιλάει τόσο όμορφα, να υπόσχεται τόσο ωραία πράγματα και δεν βλέπουμε τον δρόμο που ακολούθησε. Που είναι τόσο δύσκολος, που δεν έχει πού να βάλει το κεφάλι του. Οι σκέψεις του και τα νοήματά του δεν βρίσκουν θέση στο κεφάλι των ανθρώπων.
Η δεύτερη περίπτωση είναι του ανθρώπου που ήθελε να θάψει πρώτα τον πατέρα του. Εδώ τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Η βασιλεία του Θεού ή οι υποχρεώσεις μας ως ανθρώπων; Οι νόμιμες, οι λογικές, οι φυσιολογικές προϋποθέσεις; Τάχα τι περισσότερο έχει σαν υποχρέωση από το να θάψει κανείς τον πατέρα του; Γιατί του μιλάει έτσι ο Χριστός; Φαίνεται ότι κι αυτό αφορά εμάς. Εμείς πολλές φορές μπερδεύουμε τις υποχρεώσεις μας, αυτές που θεωρούμε φυσιολογικές -και είναι έτσι, και νόμιμες και σωστές-, με τις απαιτήσεις της βασιλείας του Θεού. Ο Χριστός σε κανέναν δεν αρνήθηκε να θάψει τον πατέρα του, να τον σέβεται, αλλά υπάρχουν τα κριτήρια: εγώ ή κάποιοι άλλοι; Ακόμα κι αυτοί που είναι τόσο κοντά μας; Πρώτα εγώ, ο Χριστός. Πρώτα αφοσίωση σε μένα, η μόνη αποκλειστικότητα στον κόσμο μπορεί να είμαι μόνο εγώ και μετά όλα τα άλλα.
Κι ακόμα περισσότερο στην τρίτη περίπτωση όταν λέει ο άνθρωπος ότι «θέλω να αποχαιρετήσω τους δικούς μου», ο Χριστός αρνείται την επιφύλαξη γιατί θέλει να τονίσει πάλι το ίδιο πράγμα. Ότι εκείνος είναι η μοναδική αυθεντία. Κανένα συναίσθημα, καμμία επιθυμία, καμμία σκέψη δεν πρέπει να μπαίνει πρώτα από εκείνον.
Αγαπητοί αδελφοί, είμαστε μέσα στη σαγήνη του Θεού. Το θέλουμε εμείς, το πήραμε απόφαση. Αλλά πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε αυτό που ακούσαμε σήμερα στο ευαγγέλιο. Όταν εκείνος τους κάλεσε και τους είπε «ελάτε να σας κάνω ψαράδες ανθρώπων», εκείνοι «ευθέως, αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ». Χωρίς καμμία δεύτερη σκέψη. Ούτε καλή ούτε κακή. Χωρίς να θυμηθούν τίποτε άλλο. Χωρίς να απαιτήσουν τίποτε. Και περισσότερο ακόμα, χωρίς να διαπραγματευτούν με τον Χριστό, τον ακολούθησαν. Κι ήταν και εκείνοι άνθρωποι με υποχρεώσεις, με οικογένειες, με γονείς, με πατρίδα, με τόπους, τα οποία ουδέποτε εγκατέλειψαν. Αλλά όμως «ευθέως, αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ. Και εκάλεσεν αυτούς». Ήξεραν οι απόστολοι ότι η σχέση με τον Χριστό είναι ασύμμετρη. Εκείνος είναι ο Θεός κι εμείς οι άνθρωποι. Χάος υπάρχει μεταξύ αυτών των δύο. Το μόνο σημείο που μπορεί κανείς να διαπραγματευθεί μαζί του είναι εκείνο που έκανε ο ίδιος. Να γίνει ο Θεός άνθρωπος και ναρθεί κοντά μας. Αυτό δημιουργεί όλο το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης. Κι εκεί μέσα εμείς μπορούμε να ζούμε. Αφού όμως αποδεχθούμε εκείνον ότι είναι το μοναδικό κριτήριο κι ο αποκλειστικός παράγοντας πίσω από τον οποίο πρέπει να πορευόμαστε για να γίνουμε μέτοχοι και κληρονόμοι της βασιλείας του. Αμήν!
17-6-2012

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Νόνη Σταματέλου:Έφυγε ένας ευλογημένος άνθρωπος..

(το αντιγράφω από το facebook)


για το μητροπολίτη Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελέτιο






Έφυγε ένας ευλογημένος άνθρωπος, με πατερική ομορφιά κ ορθόδοξο φρόνημα. Που λοιδωρήθηκε γιατί πίστευε πως η Εκκλησία είναι μια αγκαλιά, που χωράμε όλοι. Η έμπρακτη αγάπη μου κ το ανοιχτό του μυαλό θεωρήθηκαν νεωτερισμός κ αίρεση. Θα μας λείψει η στοργή του... Ευτυχώς πήραμε την ευλογία του κ διδαχθήκαμε απ την απλότητά του...

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

π. Βασιλείου Καλλιακμάνη:"Ο θάνατος του πλησίον" και ο Άγιος της παρακλήσεως







α) Την Πεντηκοστή με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος συγκροτήθηκε η χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων. Σ' αυτήν, οι πιστοί ζούσαν ενωμένοι και είχαν "άπαντα κοινά".
Ακόμη, πουλούσαν την περιουσία τους και μοίραζαν τα χρήματα, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός. Η ομοψυχία, η χαρά και η απλότητα ήσαν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα όλων των μελών. Κορυφαίο γεγονός αποτελούσε η τέλεση της θείας Ευχαριστίας και το κοινό τραπέζι (βλ. Πράξ. 2, 44 κ.ε.).

β) Ο Απόστολος Βαρνάβας, που η Εκκλησία εορτάζει στις 11 Ιουνίου, συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία της κοινότητας αυτής και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωσή της, αφού πούλησε έναν αγρό που κατείχε και διέθεσε τα χρήματα για τις κοινές ανάγκες. Το ενδιαφέρον του για τον πλησίον, που στηριζόταν στη χριστιανική πίστη, δεν περιορίστηκε μόνο στη διάθεση του αγρού για την ανακούφιση των ενδεών. Με το προφητικό του χάρισμα και τη χαρισματική του απλότητα ενίσχυε παρακλητικά κάθε άνθρωπο και ιδιαίτερα τους εξ εθνών χριστιανούς.

γ) Οπότε, δικαίως κατέλαβε ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους εβδομήκοντα Αποστόλους. Στον Συναξαριστή αναφέρεται ότι: "Oύτος εκατάγετο μεν, από την φυλήν του Λευΐ, εγεννήθη δε, και ανετράφη, εις την νήσον Kύπρον, καθώς περί αυτού αι Πράξεις των Aποστόλων διαλαμβάνουσιν ούτω: 'Iωσής δε ο επικληθείς Bαρνάβας υπό των Aποστόλων, ό εστι μεθερμηνευόμενον, υιός παρακλήσεως Λευΐτης Kύπριος τω γένει'" (Πράξ. 4, 36). Σχετικά με το προσωνύμιο του Βαρνάβα ως "υιού παρακλήσεως" έχουν διατυπωθεί πολλές γνώμες, αφού άλλοι το ερμηνεύουν ως "υιό αληθείας", ενώ άλλοι ως "υιό προφητείας". Ο ιερός Χρυσόστομος συνδέει το προσωνύμιο αυτό με το ήθος του ανδρός, διότι, όπως αναφέρει, ήταν προς την αρετή "ικανός και επιτήδειος".

δ) Ο Βαρνάβας διατηρούσε στενές σχέσεις με τον Απόστολο Παύλο, αφού ήταν στενός συνεργάτης του. Αρχικά ανέλαβε να φέρει τον Απόστολο Παύλο σε επαφή με τους μαθητές του Κυρίου, οι οποίοι φοβούνταν να τον δεχθούν στα Ιεροσόλυμα, διότι τον γνώριζαν ως διώκτη των χριστιανών. Στη συνέχεια οι δύο άνδρες εργάστηκαν ιεραποστολικά στις περιοχές της Αντιόχειας, των Λύστρων, του Ικονίου, της Δέρβης κ.α. Συμμετείχαν από κοινού στην Αποστολική Σύνοδο και ανέλαβαν να κοινοποιήσουν τις αποφάσεις της στους εξ εθνών χριστιανούς.

ε) Στην πορεία όμως, οι σχέσεις των δύο Αποστόλων διακόπηκαν εξαιτίας μιας ζωηρής διαφωνίας. Αυτή είχε ως αποτέλεσμα ο Απόστολος Παύλος να πορευθεί προς τη Φρυγία και τη Μακεδονία και ο Βαρνάβας να επιστρέψει στην Κύπρο. Εκεί σύμφωνα με την παράδοση έγινε πρώτος επίσκοπος στη Σαλαμίνα και θανατώθηκε με λιθοβολισμό από τους διώκτες του. Το λείψανό του, που διασώθηκε από φωτιά, το παρέλαβε ο μαθητής του Μάρκος και το ενταφίασε σε άγνωστο τόπο. Αργότερα, επί αυτοκράτορος Ζήνωνος, περί το 485 μ.Χ., βρέθηκε στη Σαλαμίνα της Κύπρου, εκεί που αργότερα ιδρύθηκε η Ιερά Μονή του Αποστόλου Βαρνάβα. (Σήμερα η μονή βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή).

στ) Ίσως κάποιοι αναρωτηθούν: Τι μπορεί να προσφέρει στον σύγχρονο κόσμο ένας άγιος του 1ου αιώνα, που βρίσκεται τόσο μακριά από την εποχή μας; Κι όμως, σε καιρούς απαράκλητους, στους οποίους βρίσκει πρόσφορο έδαφος η μοναξιά και καλλιεργείται το τυφλό μίσος, ο "υιός της παρακλήσεως" γίνεται επίκαιρος. Ο Απόστολός μας, επειδή πίστευε βαθιά στον Θεό, διακονούσε και προσέφερε αυθεντική παρηγοριά στον συνάνθρωπο. Δεν έχει μάλλον προσεχθεί ότι η πίστη στον Θεό μπορεί να εμπνέει σε κάθε εποχή τον σεβασμό στον πλησίον.

ζ) Ο Λουίτζι Τζόγια, ιταλός ψυχαναλυτής διεθνούς φήμης, γράφει ότι η ισορροπία της κοινωνίας στηρίζεται σε δύο στύλους. Δηλαδή, στις δύο θεμελιώδεις χριστιανικές εντολές, την ολόθυμη αγάπη στον Θεό και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Όμως, από τα τέλη του 19ου αιώνα με τη φράση του Νίτσε "ο Θεός είναι νεκρός", την οποία υιοθέτησε η πλειονότητα των ανθρώπων, ο ένας στύλος κατέρρευσε. Στην καμπή του 20ού προς τον 21ο αιώνα, με τα όσα συμβαίνουν, καταρρέει ανεπανόρθωτα και ο δεύτερος στύλος. Οπότε, τον "θάνατο του Θεού" ακολουθεί ο "θάνατος του πλησίον". Μήπως όμως έτσι φθάσουμε στη δυσάρεστη πιθανότητα, οι καιροί στους οποίους ζούμε να ονομαστούν τελικά "μετα-ανθρώπινοι"; Η ευθύνη όλων για την αναχαίτιση της πορείας είναι μεγάλη και ιδιαίτερα των χριστιανών αλλά και των ανθρώπων του μέτρου.


Κείμενο του πατρός Βασιλείου Καλλιακμάνη δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Μακεδονία της Κυριακής".

Ημερομηνία: 10/06/2012

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Η Παναγία Αριστερά - π. Κωνσταντίνου Νευροκοπλή










Η Παναγία Αριστερά.[1]


"Here is what Zizek said about "the Holy Spirit": They are telling you we are not American here. But the conservatives fundamentalists who claim they really are American have to be reminded of something: What is Christianity? It’s the holy spirit. What is the holy spirit? It’s an egalitarian community of believers who are linked by love for each other, and who only have their own freedom and responsibility to do it. In this sense, the holy spirit is here now. And down there on Wall Street, there are pagans who are worshipping blasphemous idols."[2]




Ανάμεσα στο παγιωμένο περιβάλλον της διαπαθητικότητας από την μια, όπου όλοι πράττουν, με στόχο να μηναλλάξει τίποτα και ενός " ηδονικού ασκητισμού"από την άλλη, όπου η απόσυρση έχει στόχο να κρυφοκοιτάμετην ιστορία από την κλειδαρότρυπα του ιδιωτικού μας συμφέροντος, το τόλμημα άρθρωσης κριτικού λόγουμοιάζει εξ υπαρχής καταδικασμένο. Περιγράφω παραπάνω κάτι οικείο στην ατμόσφαιρα, όχι μόνο του ελληνικούκοινωνικού βίου, αλλά στο νευρικό του σύστημα, όπως θα έπρεπε να είναι η έμπνευση του από την Εκκλησία.


Ο τόπος και ο λαός μας βρίσκεται στο σταυροδρόμι της απόγνωσης, αφού πορεύτηκε για δεκαετίες με πυξίδατον πατριαρχικό πατερναλισμό αυθεντιών, ανεύθυνος ο ίδιος για το παρόν και το μέλλον του. Η διαδοχή τουοθωμανού από τον άγγλο, γάλλο, ρώσο, Ε.Ε, ΔΝΤ κ.τ.λ. στο πολιτικό πεδίο και η σταθερή ασφάλεια ενόςθρησκευτικού δεσποτισμού, θέσμισαν την ψυχική αποστασιοποίηση μας από την ιστορία. Σαν θεατές σε αγώναποδοσφαίρου που η μόνη τους υποχρέωση είναι να πληρώνουν το εισητήριο της ναρκωμένης ζωής τους μεαντίτιμο το να ξεσπούν, να φαντασιώνονται πως οι ίδιοι σεντράρουν την μπάλα ή δέχονται την κλωτσιά, πωςάλλοι έχουν φροντίσει για την δική τους ασφάλεια εντός και εκτός γηπέδου, πως οι εχθροί είναι πάντα γύρω, εκείστην απέναντι εικόνα έτοιμοι να μας νικήσουν, πως την κρίσιμη στιγμή ο διαιτητής θα γύρει προς την μεριά μας,αφού πάντα παίζουμε στην έδρα μας...


Ποιά όμως τελικά είναι η " έδρα" μας; Νομίζω πως αυτό πού σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται αντιληπτό είναι πωςέδρα μας δεν είναι κανένας Πατέρας - πρόσωπο δηλ. που είναι ανοικτό σε σχέση- αλλά ο πατερναλισμός. Ηρήξη Πατέρα - πατερναλισμού είναι θεμελιώδης μια και ο Πατέρας θα είναι ως πρόσωπο απρόβλεπτη παρουσίαή απουσία, ενώ αντιθέτως ο πατερναλισμός είναι σαφής προβολή των δικών μας προσδοκιών από τον Πατέρα.Έν τέλει ο πατερναλισμός φυλακίζει τον Πατέρα στις ανάγκες μας. Όταν βέβαια την θέση του Πατέρα κατέχεικάποιος που διψά για ισχύ, τότε μια πλασματική ισορροπία πλάθεται για να ικανοποιηθούν και τα δύο μέρη.Εμείς φτιάχνουμε το λογισμικό του Πατέρα και Εκείνος σαν φυλακισμένος επιτρέπει στον εαυτό του τηνοποιαδήποτε αυθαιρεσία στην άσκηση της εξουσίας του. Έχουμε προγραμματίσει τον Πατέρα να μας παρέχειασφάλεια, αμεριμνησία, ανευθυνότητα, οικονομική διαβίωση με αντίτιμο την ελευθερία μας.


Μέσα σε αυτό το αλισβερίσι η πιο τρομακτική απειλή, το γεγονός που γεννά έναν φόβο που πανικοβάλει είναι ηαπειλή ενός υιού που εγκαταλείπεται απο τον Πατέρα. Στην ουσία βέβαια ο πανικός έχει εδώ την ρίζα του στοφόβο της απώλειας του πατερναλισμού και όχι κανενός Πατέρα. Η αίσθηση του κενού προκαλεί ζάλη γιατί σεφέρνει αντιμέτωπο με τον ασυνείδητο εχθρό σου, τον εαυτό σου. Εδώ όμως εχθρός δεν είναι ο εαυτός σου γιατίσου επιτίθεται, αλλά γιατί δεν σε υπερασπίζεται. Η ενοχή ότι εσύ δεν τον εκπαίδευσες να σε υπερασπίζεται είναιμη διαχειρίσιμη στα μάτια κάποιου που η συγχώρεση, δηλ. η αποενοχοποίηση, δίνεται πάντα από κάποιον"Άλλο". Είναι πολύ σκληρό να φοβάσαι, να νιώθεις εγκαταλελειμένος, να ξέρεις πως αυτό που σε εγκαταλείπειείναι η αποτυχία σου να σχετιστείς με Πρόσωπο και να μην έχεις manual για διόρθωση της βλάβης.


Ο Θεός θα μας αφήσει, η Ευρώπη θα μας διώξει, το ευρώ θα εξατμιστεί, τι μου απομένει; "Γιατί να είμαι αυτό τοόνομα;"(Shakespeare). Η βάση του πατερναλισμού, "η έδρα" του, βρίσκεται στο ότι τα πιο βαθιά στοιχεία τωνεπιθυμιών μου θέλω να τα διαχειρίζεται πάντα κάποιος "Άλλος" ή εν τέλει κάποιο "Άλλο". Όταν αυτή η εγγύησηκαταρρέει προτιμούμε να μην επιθυμούμε, πενθώντας τα απωλεσθέντα εμβλήματα της αλλοτινής μας
"ευτυχίας".


Το δράμα στην παραπάνω εξίσωση αφορά και τα δυο μέρη. Εμείς αναγκαζόμαστε πια να ζήσουμε δίχως τηνδιαστροφή του "πατερναλισμού" και οι εγχώριοι τουλάχιστον "Πατέρες" να ανακαλύψουν τι είναι επιτέλους οΠατέρας ως σχέση.


Στο εκκλησιαστικό πεδίο είναι απόλυτα σαφές πως το ζήτημα αποκτά και θεολογική σημασία. Το πρόσωπο τουΠατέρα ελεύθερο από τους ψυχολογισμούς της αυθεντίας, προστασίας, παρουσίας, κ.τ.λ. ανοίγεται σεαχαρτογράφητες περιοχές βιωμάτων. Πως; Μα εκπορεύοντας το Άγιο Πνεύμα. Αναγκάζεται έτσι να θέσει ηθεολογία το Άγιο Πνεύμα στο προσκήνιο ως "απόκριση" ( response) για να γεννηθεί στον πιστό η δική του"ευθύνη"
(responsibility) στην σωτηρία της Ιστορία του κατά τον τύπο του Χριστού. Από μια αγωνία για μονοθεϊσμό πουξέπεσε σε πατερναλισμό προσκαλεί η αποτυχία σε βίωση μιας τριαδικότητας που θα φανερώνει τον Χριστόσωτήρα της Ιστορίας, όταν στην κοινωνία που οικοδομεί το Άγιο Πνεύμα νοιάζεται ο ένας για τον άλλο μεαγάπη, ελευθερία και υπευθυνότητα.


Κοιτώντας πιο ψυχρά θα μπορούσαμε να πούμε πως σταματά η κατανάλωση του ζωϊκού μας χρόνου ωςφανταστικών χαρακτήρων ενός διηγήματος και ξεκινά η δυνατότητα για μια πιο άμεση γεύση της πραγματικήςζωής. Εδώ το μίσος θα είναι μίσος, π.χ. η " Χρυσή Αυγή" θα ισούται με το ψέμα που κάθε αληθοφάνεια κρύβει μέσα της για να γίνεται πιστευτή και είναι η " Μαύρη Νύχτα", δηλ. επ ουδενί ο λόγος που υπονοεί ο τίτλος της,αλλά ο αντι-λόγος που είναι στην ουσία της, ο μετανάστης από πολιτική υπόσταση ενός πολιτικά ανυπόστατουυποκειμένου θα ισούται με τον Χριστό μετανάστη στην Αίγυπτο για να σωθεί απο την σφαγή[3], η πόρνη πουδιαπομπεύεται, γιατί διάλεξε αντί να πεθάνει από πείνα να "αναστείλει" τον θάνατο της μέσω ενός θανάτου σεεκκρεμότητα από Aids, ισούται με τον καρδιογνώστη που χαμογελά συγκαταβατικά απέναντι και στον υποκριτήεπιβήτορα-Φαρισαίο και στον νταβατζή "προστάτη"- Πιλάτο.


Συχνά ακούγεται πως η Εκκλησία είναι η Μητέρα μας. Η βιωμένη εμπειρία μας όμως δείχνει αυτό να είναι σεισχύ μόνο στην μυστική άκτιστη πραγματικότητα Της. Στον άγραφο ψυθιρισμό η αγάπη όλους τους χωρά, μαστον εγγεγραμμένο λόγο πρέπει να ομολογηθεί πως απέναντι σε κάποιους ο δισταγμός καλά κρατεί. Η μάναΠαναγιά αγκαλιάζει και η αγκαλιά θέλει δυό χέρια και το δεξί και το αριστερό. Εάν όσα προαναφέρθηκαν σεσχέση με τον μονοθεϊσμό και την τριαδικότητα έχουν έστω και σχηματική αναλογία τότε όσο απαραίτητο είναι τοένα είναι και το άλλο.


Χρειάζεται αληθινή τόλμη η ιστορική Εκκλησία του καιρού μας να προσλάβει στην μεταμορφωτική δυναμική τηςκαι την Αριστερά. Αγκαλιάζοντας και το παιδί που δεν τα πας καλά μαζί του είναι σίγουρο πως θα ψηλαφίσειςνέες περιοχές της δικής σου υπόστασης που ως τα τώρα αγνοούσες.


Δεν μας αρκεί μόνο ένας έλεγχος, μια επιτίμηση του πατερναλιστικού μας εφιάλτη. Αργά ή γρήγορα θασταθούμε όπως και στο Άουσβιτς δίπλα, δίπλα, Εβραίοι, Αθίγγανοι, Ομόφυλοι, Αριστεροί, Ιερωμένοι όχι πια γιανα φουρνιστούμε, μα για να ζυμωθούμε πλάθοντας ανάλογα με την αλληλοκατανόηση μας το αύριο και τιςπροοπτικές του.


Κων. Νευροκοπλής
Ιερέας + Θεολόγος




[1] Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει ο ναός της Παναγίας της Δεξιάς. Αναφέρεται στο χέρι που βαστάζει τον Χριστό.
[2] http://www.versobooks.com/blogs/
[3] Βλ. http://www.meforum.org/3257/slaughtered-convert-to-christianity



http://animusanimus.blogspot.gr/2012/06/blog-post_14.html

Eπίσκεψη Βαρθολομαίου στην Κοζάνη



Στην Κοζάνη μεταβαίνει την ερχόμενη Τετάρτη το απόγευμα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, στο πλαίσιο της επίσκεψής του στη Δυτική Μακεδονία.

Μετά τη δοξολογία στον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου, ο Πατριάρχης θα εγκαινιάσει τον Μητροπολιτικό Οίκο Κοζάνης στο Επισκοπείο της πόλης, όπου πραγματοποιήθηκαν εργασίες αποκατάστασης.

Την Πέμπτη 28 Ιουνίου θα συμμετάσχει σε Ιερατική σύναξη στον Ναό της Παναγίας Φανερωμένης στην Κοζάνη, ενώ αργότερα θα πραγματοποιήσει τα θυρανοίξια του Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Βελβεντό.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας θα κάνει μια στάση στους οπωρώνες ροδάκινων, για να ευλογήσει τους καρπούς, και στη συνέχεια θα μεταβεί στα Σέρβια, όπου θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση προς τιμήν του.

Μετά την εκδήλωση έχει προγραμματιστεί πανηγυρικός εσπερινός για τη γιορτή των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στον Ναό της Αγίας Κυριακής και επίσκεψη στη Βυζαντινή Καστροπολιτεία των Σερβίων.

Την Παρασκευή 29 Ιουνίου θα τελεστεί πατριαρχική Θεία Λειτουργία στον Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην Κοζάνη, ενώ ο Πατριάρχης θα επισκεφθεί το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο της πόλης.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας θα μεταβεί στην Αιανή, όπου θα επισκεφθεί το Αρχαιολογικό Μουσείο.

Το βράδυ της Παρασκευής θα παραστεί σε τιμητική εκδήλωση στην έδρα της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας και το Σάββατο το πρωί θα πραγματοποιήσει επίσκεψη στον Ατμοηλεκτρικό Σταθμό Αγίου Δημητρίου της ΔΕΗ.

Το μεσημέρι θα ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτωρ του τμήματος Γεωτεχνολογίας και Περιβάλλοντος του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας. Με την τελετή αυτή θα ολοκληρωθεί η επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη στη Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης, ενώ στη συνέχεια θα αναχωρήσει για επίσκεψη στη Μητρόπολη Καστοριάς.

Εκοιμήθη ο Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελέτιος






Εκοιμήθη σήμερα το πρωί ο λόγιος ιεράρχης, μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελέτιος σε ηλικία 79 ετών. Ο μακαριστός, έπειτα από πολύμηνη ταλαιπωρία λόγω προβλήματος της υγείας του από τον περασμένο Νοέμβριο, έκλεισε τα μάτια του στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλεία στα Φλάμπουρα, όπου βρισκόταν τους τελευταίους μήνες.


Η σορός του θα τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα στον μητροπολιτικό ναό της Πρέβεζας, ενώ η ημέρα της νεκρώσιμης ακολουθίας θα είναι αργία για την πόλη.

http://religiousnet.blogspot.gr/2012/06/blog-post_5195.html

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

JoJo Billingsley: Το κορίτσι των Lynyrd Skynyrd, τώρα τραγουδάει με τους αγγέλους




 
 
Η JoJo Billingsley ήταν μια από τις τρεις backing singersτραγουδίστριες των Lynyrd SkynyrdΟι άλλες δύο ήταν η Cassie Gaines και η Leslie HawkinsΟ αρχηγός του θρυλικού συγκροτήματος, Ρόνι Βαν Ζαντ τους είχε δώσει το όνομα "TheHonkettes".

Γεννήθηκε ως Deborah Jo Billingsley, στις 28 Μαΐου του 1952, στο Μέμφις, μεγάλωσε στο Μισισιπή και ήταν το νεότερο από τα επτά παιδιά της οικογένειας. Ξεκίνησε τραγουδώντας στην εκκλησία στην ηλικία των 3. Όταν έγινε 12, ήταν η σολίστ στη χορωδία της Πρώτης Βαπτιστικής Εκκλησίας στη Senatobia. Μια από τις αγαπημένες της τραγουδίστριες ήταν η Aretha Franklin. Της άρεσαν επίσης οι Elvis, Otis Redding, Janis Joplin, the Allman Brothers, και Delaney & Bonnie. Ξεκίνησε τραγουδώντας σε ένα τοπικό συγκρότημα κατά τη διάρκεια του Γυμνασίου και το 1972,έγινε μέλος μιας μπάντας με το όνομα “Oil Can Harry” η οποία έπαιζε rock, rhythm & blues, & soul.

 
Κάποια στιγμή ένας φίλος της ηχολήπτης την σύστησε στουςLynyrd Skynyrd, το οποίο δοκίμαζε τραγουδίστριες για backup. Όταν ο φίλος της την παρουσίασε στον Ρόνι Βαν Ζαντ, εκείνος, χωρίς ακρόαση, είπε στους άλλους, "Μας κάνει μια χαρά!" Άλλαξε το όνομά της σε Jo Jo Billingsley και βγήκε στη σκηνή σχεδόν αμέσως.

Έτσι μπήκε στον κόσμο του ροκ εν ρολ – ένα κόσμο με ​​ναρκωτικά, αλκοόλ και party life. Για τριάμισι χρόνια ταξίδεψε με τους Lynyrd Skynyrd σε μεγάλες πόλεις σε όλο τον κόσμο.
 
  
Τελευταία φορά που η Deborah Jo τραγούδησε με τους LynyrdSkynyrd ήταν τον Αύγουστο του 1977. Η μπάντα αποφάσισε να μειώσει τις θηλυκή παρουσία και να επιστρέψει στο αρχικό τους ήχο. Τον Οκτώβριο, όμως αποφάσισαν να επαναφέρουν τις τραγουδίστριες. Ο Ρόνι Βαν Ζαντ κάλεσε την Jo Jo, να επανασυνδεθεί με το συγκρότημα για μια συναυλία στο Greenville, της Νότιας Καρολίνας, μετά την οποία θα πετούσαν προς το Μπατόν Ρουζ και στη συνέχεια στο Λιτλ Ροκ. Δεδομένου ότι ήταν στο σπίτι της μητέρας της στο Μισισιπή, λίγες μόνο ώρες από το Λιτλ Ροκ, η Jo Jo τον έπεισε να της επιτρέψει να μην πάει στις συναυλίες στο Γκρήνβιλ και το Μπάτον Ρουζ και να τους βρει στοLittle Rock.

 
Το ίδιο βράδυ που είχε αποφασίσει να επανασυνδεθεί με το συγκρότημα, η Jo Jo είχε ένα τρομερό όνειρο - τόσο τρομακτικό που σηκώθηκε από το κρεβάτι ουρλιάζοντας. Η μητέρα της έτρεξε από ένα διπλανό δωμάτιο και προσπάθησε να την ηρεμήσει. "Είναι μόνο ένα όνειρο. Ξανακοιμήσου", της είπε η μητέρα της. Αλλά, το όνειρο ήταν τόσο ‘ζωντανό’ που η Jo Jo το θεώρησε ως μια θεϊκή προειδοποίηση.

Το επόμενο πρωί, προσπάθησε να τηλεφωνήσει στο συγκρότημα και να τους προειδοποιήσει για το όνειρο. Τελικά, βρήκε τον AllenCollins και του είπε τον εφιάλτη που είχε. Εκείνος της εκμυστηρεύτηκε ότι πρόσφατα είχε ξεσπάσει μια φωτιά σε μία από τις μηχανές του μισθωμένου αεροπλάνου Convair 240. Αργότερα έμαθε ότι εκείνο το πρωί, το συγκρότημα είχε συζητήσει τις ανησυχίες τους σχετικά με το αεροπλάνο και είχε αποφασίσει ότι μετά από αυτή τη συγκεκριμένη περιοδεία, δεν θα συνέχιζαν με αυτήν την αεροπορική εταιρία.

Αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Στις 20 Οκτωβρίου 1977, ενώ πετούσαν από το Γκρίνβιλ, για το Μπατόν Ρουζ, το Convairσυνετρίβη σε ένα δάσος κοντά στο McComb του Μισισιπή, με αποτέλεσμα να βρουν τον θάνατο ο τραγουδιστής και αρχηγό του συγκροτήματος Ρόνι Βαν Ζαντ, μαζί με τον τραγουδιστή / κιθαρίστα Steve Gaines, την τραγουδίστρια Cassie Gaines (αδερφή του Steve Gaines), και τον βοηθό manager Dean Kilpatrick. Επίσης, σκοτώθηκε ο πιλότος, Walter McCreary, και ο συγκυβερνήτης, William Gray. Οι περισσότεροι από τους άλλους που ήταν στο σκάφος τραυματίστηκαν σοβαρά (δες σχετικό άρθροεδώ).

Όπως η ίδια θυμάται: «Ήμουν στο Μέμφις με τους παλιούς μουσικούς μου φίλους, όταν ήρθε η μητέρα μου και μου είπε την φρικτή είδηση​​. Έσπασε η καρδιά μου! Διαλύθηκα. Πέρασαν πολλά χρόνια που ήμουν στενοχωρημένη. Ακόμα και σήμερα μερικές φορές. Ήταν η καλύτερη μπάντα στον κόσμο και ήταν από τους πιο υπέροχους ανθρώπους που μπορούσες να συναντήσεις. Είναι κρίμα να έχουν ένα τέτοιο τραγικό τέλος ....»

Η Jo Jo συνέχισε στη μουσική βιομηχανία μέχρι το 1980, και σε έναν τρόπο ζωής που η ίδια περιέγραψε ως “running from God” (τρέχοντας μακριά από τον Θεό). Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών κτυπήθηκε σοβαρά τρεις φορές, μία φορά έμεινε σχεδόν νεκρή.

 
Οι πιο εμφανείς ουλές στη ζωή της Jo Jo, ωστόσο, ήταν συναισθηματικές και όχι  σωματικές. Αν και ήταν βαθιές, οι πιο οδυνηρές πληγές δεν ήταν εκείνες που αποκτήθηκαν κατά τη διάρκεια που βρέθηκε μακριά από τον Θεό, αλλά εκείνες που προκλήθηκαν από ανθρώπους της εκκλησίας όταν προσπαθούσε να γυρίσει στον Χριστό. Μετά το γάμο της και τη γέννηση του γιου της, η Jo Jo ήθελε να επιστρέψει στην εκκλησία, αλλά λόγω του παρελθόντος της, η μια εκκλησία μετά την άλλη την απέρριπτε. Όμως, τον Φεβρουάριο του 1985, την αγκάλιασε τελικά, μια μικρή εκκλησία στο Oak Cliff του Τέξας, όπου βρήκε την αγάπη, την αποδοχή και τη συγχώρεση. Ήταν σε αυτή την εκκλησία που η JoJo είδε την ζωή της να αλλάζει πραγματικά και να ελευθερώνεται, όπως ομολόγησε η ίδια, "από το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και τον εαυτό της".

Όταν πήγε στην Cullman της "Sweet Home Alabama", η Jo Joβρέθηκε σε μια πεντηκοστιανή εκκλησία, όπου σύμφωνα με τη δική της μαρτυρία, "προσευχήθηκε και έλαβε το Άγιο Πνεύμα", ενώ στη συνέχεια ενσωματώθηκε στην εκκλησία ‘Spirit LifeChurch of God’, όπου άρχισε δειλά -δειλά να τραγουδάει και πάλι. Χριστιανικά τραγούδια αυτή τη φορά.

Το 2005, προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα για τα θύματα του Τυφώνα Κατρίνα, εμφανίστηκε αρκετές φορές ως "The Honkettes" μαζί με τα πρώην μέλη των Skynyrd, Ed King, Artimus Pyle και Leslie Hawkins.

Το 2006, επανασυνδέθηκε με τα τότε μέλη των Lynyrd Skynyrd και τραγούδησε το "Sweet Home Alabama" στην τελετή εισαγωγής του συγκροτήματος στο Rock and Roll Hall of Fame. Η ίδια λέει ότι δεν την προκάλεσαν τα μέλη της μπάντας, (κάτι που την στενοχώρησε), αλλά όταν βρέθηκε εκεί και την είδαν, την κάλεσαν να τραγουδήσει.   

Τον Απρίλιο του 2007, κυκλοφόρησε το πρώτο της σόλο CD μεgospel τραγούδια.

 
 
Η Billingsley ήταν παντρεμένη με τον Timothy White, με τον οποίον έκανε ένα γιό, τον Justin και μια κόρη την Destiny. Ζούσε στο Cullman της Αλαμπάμα, όπου και πέθανε στις 24 Ιουνίου 2010, μετά από μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 58 ετών.